Waarom koos Mitchel voor zo’n gewelddadig einde?

Op 30 mei 2016 kwam er een einde aan het leven van Mitchel Winters. Hij was nog maar 21 jaar. Mitchel liet zich doodschieten in een park in Schiedam. Waarom koos hij voor zo’n dramatisch en gewelddadig einde?

Zijn oude jeugdvrienden kennen Mitchel van het voetballen. ‘Hij was echt een winnaar, hij had echt een winnaarsmentaliteit’, zegt een van hen. ‘Hij speelde gewoon lekker hard. Dat is ook wat je nodig hebt. Je hebt liever Mitchel in je team dan bij de tegenpartij.’ Een teamgenoot: ‘Als zo’n jongen in je team speelt, word je zelf wat feller. Soms ging hij een beetje over de schreef. In de E1-poule hebben ze helemaal geen gele of rode kaarten. Maar hij heeft het toen toch voor elkaar gekregen om een kaart te pakken.’

Een kort lontje, zou zijn stiefvader in de documentaire De onbegrijpelijke dood van Mitchel zeggen. Onbegrijpelijk wás het, toen hij zich op 30 mei dood liet schieten door een agent in Schiedam. Hij had zelf 112 gebeld. Zichzelf omschreven als een mogelijke overvaller. Hij liep recht op een toegesnelde agent af. Hij zou zijn handen hebben verscholen achter een tasje, en daarna iets zwarts tevoorschijn hebben gehaald. Maar zijn omgeving zet een hoop vraagtekens bij deze lezing. Mitchels moeder wil op dat moment dat de agent voor de rechter komt, zij heeft honderden vragen.

Spandoek
Programmamaker Wytzia Soetenhorst stuitte op dit verhaal tijdens haar research voor de BNNVARA-serie Van God Los . Het was in mei 2016 ook voorpaginanieuws, zeker in de regio Rotterdam. Soetenhorst ging op vakantie en vroeg haar zoon om de berichtgeving erover in de gaten te houden.

Maar er kwam geen enkel bericht meer. Ja, online was er genoeg speculatie en racistische bagger. Mike de Waard, een van Mitchels vrienden, daarover in De Nieuws BV : ‘Toen het net gebeurd was keek ik op ad.nl, naar de NOS en op Facebook. Ik zag berichten waar ik me totaal niet in kan vinden.’ En dat waren berichten als: een donkere jongen, hij zal het wel verdiend hebben. Of: het zal wel een drugsdealer zijn. Er zijn ook protesten: de politie heeft een donkere jongen doodgeschoten vanwege zijn huidskleur. Betogers lopen rond met een spandoek: All black life matters .

Politie
De zaak liet Soetenhorst niet los. Ze legde contacten met vrienden en familie. Met de politie. Niet iedereen wilde meewerken aan een documentaire; de politie hield bijvoorbeeld de boot af omdat het onderzoek naar Mitchels dood nog liep. De oma van de jongen wilde alleen telefonisch reageren. Uiteindelijk spreekt ze een hele groep leeftijdsgenoten, die hem kennen via sport. Familieleden. Soetenhorst spreekt uitgebreid met Mitchels stiefvader. Samen komen ze tot een reconstructie van zijn onbegrijpelijke dood.

Er was dus dat korte lontje, dat op het voetbalveld tot uiting kwam. Hij kón voetballen, en hij wilde profvoetballer worden. Hij was een explosieve speler. Snel. Met volle overtuiging. Op zijn twaalfde schopte hij het tot de jeugdselectie van Feyenoord, maar z’n grenzeloze fanatisme was ook zijn valkuil. Zijn stiefvader herinnert zich een voetbaltoernooi waarin ze eerste konden worden – als ze de laatste wedstrijd wonnen. Mitchel is fanatiek. ‘Kom op jongens, er even tegenaan!’, zou hij gezegd hebben. ‘De keeper vond dat Mitchel zich niet druk moest maken. Dat het allemaal wel goed zou komen, want de tegenstander was een amateurelftal,’ zegt de stiefvader in de documentaire. ‘De hele wedstrijd bleef het 0-0, maar vlak voor het einde kwam er een vrije trap. De keeper dook er finaal overheen, ze verloren de wedstrijd met 1-0. Mitchel zei tegen die keeper: “Dit had ik toch gezegd? Jij zei dat het allemaal wel goed kwam! En nou flik je dit?” De keeper reageerde dat Mitchel zijn k*nkerbek moest houden.’

Mitchel ‘vloog in brand’, aldus zijn stiefvader. De directeur van de club wilde ‘m spreken. De clubadvocaat was erbij. Het was over met de voetbalcarrière van Mitchel.

Tegenslag
De reconstructie van de onbegrijpelijke dood van Mitchel wordt de reconstructie van het ongelofelijke leven van Mitchel – zóveel tegenslag, zoveel strijd, tegen de klippen op. Mitchels stiefvader, van wie hij lang dacht dat het zijn biologische vader was, scheidt van zijn moeder. Een enorme klap. Na een vechtscheiding bemoeit Jeugdzorg zich met de jongen. Hij zit kort in een crisisopvang, totdat zijn moeder belt: je biologische vader is dood. Mitchel had ‘m nog nooit ontmoet. ‘Hij zag z’n biologische vader voor het eerst op de crematie.’ Hij hoorde hóe zijn vader was omgekomen: doordat een agent hem neerschoot.

Mitchel gaat kickboksen – hij heeft talent. Tijdens het uitgaan is er wel eens een ruzie, klappen, ‘maar dat kwam door een drankje’, zegt een vriend. Op een gegeven moment zit hij negen maanden in jeugddetentie, maar hij krabbelt op en krijgt zijn leven op de rit. Hij gaat studeren. Hij krijgt een huisje. Mitchel komt terecht bij de Jehova’s getuigen. Maar het leven van een kickbokser en een Jehova’s getuige zijn moeilijk te verenigen. Hij trekt zich terug, komt niet meer naar bijeenkomsten. Zijn relatie eindigt, hij raakt in financiële nood en komt weer terecht bij zijn moeder – en daarmee beëindigt hij het contact met zijn stiefvader.

En toen was het 30 mei 2016.

Er kómt uiteindelijk een rechterlijke uitspraak rond de dood van Mitchel en de agent. Zijn moeder moet de uitkomst via teletekst lezen. Niemand had haar op de hoogte gebracht.

Denk je aan aan zelfmoord? Neem contact op met 113 (telefoon: 0900-0113).