Nederland protesteert: activistisch met stoepkrijt

Hoe protesteert Nederland? Deel vier uit een serie: Roos de Boer krijt voor veiligheid op straat.
Roos de Boer is een van de initiatiefnemers van het Instagram-account @catcallsofgrunn. Wekelijks gaat ze de straat op om uitingen van straatintimidatie op de klinkers te krijten. ‘De publieke ruimte is nog steeds niet een veilige plek voor vrouwen of mensen uit de LHBTI-gemeenschap. Daarom is het krijten een symbolische manier om ruimte letterlijk in te nemen.'

Waar gaat dit protest over? 
‘Catcalls of Groningen, en alle andere catcalls-accounts over de hele wereld, die bestaan om meer bewustwording te creëren voor straatintimidatie. Dat doen we allemaal specifiek voor onze locatie. Ik doe het voor Groningen. Mensen kunnen hun verhalen en ervaringen met straatintimidatie naar mij toesturen en dan ga ik dat met stoepkrijt op de desbetreffende locatie krijten. Ik run het account alleen. Maar als ik ga krijten heb ik vaak iemand mee; vaak is dat mijn vriend.’

Waarom besloot je het op deze manier te doen?
‘Krijten is ook symbolisch. De publieke ruimte is nog steeds niet een veilige plek voor vrouwen of mensen uit de LHBTI-gemeenschap. Daarom is het krijten een symbolische manier om ruimte letterlijk in te nemen, te krijten met grote letters op straat. Dat vind ik mooi. Als mensen het op straat tegenkomen schrikken ze en denken ze: wordt dit nou tegen mij gezegd? We willen dat zoveel mogelijk mensen gaan inzien hoe eng het kan zijn om dit soort woorden naar je geslingerd te krijgen. We hopen de impact hiermee te vergroten: dat je geconfronteerd wordt, zonder dat je een waarschuwing krijgt. In het echt gebeurt het ook zo.’

Wat is je doel? 
‘Het liefst wil ik dat straatintimidatie helemaal niet meer voorkomt. Maar dat is een lang traject. Ik ben al twee jaar bezig en het is nog steeds aan de orde. Ik wil zoveel mogelijk mensen bereiken en laten inzien dat het een groot probleem is en veel voorkomt. En dat het niet uitmaakt wie je bent of wat je aanhebt, en dat het niet ligt aan het slachtoffer, maar aan de dader. Ook wil ik gedragsverandering bereiken. Het liefst bij de dader, maar ook bij de omstanders. Als omstander moet je ingrijpen, dat gebeurt nu echt te weinig. Mensen geven soms aan dat, hoewel het druk was op straat, niemand iets deed. Dat probeer ik duidelijk te maken: doe iets. Als het niet direct kan, omdat het gevaarlijk is voor jezelf, dan moet je het natuurlijk niet doen. Maar je kunt bijvoorbeeld achteraf even naar iemand toegaan om te vragen of diegene oké is. Dat kan ook al heel fijn zijn. Dat normaliseren, om iets meer naar elkaar om te kijken, hoop ik ook te bereiken.’

Beeld: Yentl Slik
Tekst: Noene Kazarjan

Bekijk/lees meer uit de reeks Nederland Protesteert hieronder: