Zijn mediums nou een psychologische truc of écht?

'Bij wie ik een reading wilde doen', was de eerste vraag toen ik bij het kraampje stond. Ik ging eigenlijk voor de eerste beste persoon die ik zag. Ik besloot om alles op me af te laten komen en zo min mogelijk zelf te delen. Maar dit laatste bleek ook helemaal niet nodig. Het medium gaf een heleboel informatie die eigenlijk allemaal precies omschrijven wie ik ben. En na haar reading trok ze ook nog eens exact dezelfde tarotkaarten over onderwerpen waar we het net over hadden gehad. En ja, ik mocht de kaarten zelf trekken. Een beetje eng. Hoe kan zij zo tot in detail dingen over mij weten? Alsof ze dwars door m’n ziel heen keek. Mijn collega en partner in crime was er nuchter onder, maar besloot net zoals ik ook om voor een consult te gaan. Weer werden er dingen gezegd die té toevallig waren om er niet in te kunnen geloven. Deze positiviteit won het bijna van onze nuchterheid. Ik vroeg me af of zoiets als een zesde zintuig eigenlijk wel bestaat?

Moeten toekomstvoorspellingen niet met een korrel zout worden genomen? En als het allemaal wel écht is, waarom is dit dan niet wetenschappelijk onderbouwd aangezien wij altijd overal bewijs voor willen hebben? Alles onder het mom van eerst zien en dan geloven.

Ik hoor je denken. Het zal allemaal wel. Logisch ook, er wordt altijd heel heftig op mediums gereageerd. Bijvoorbeeld het vooroordeel dat mensen die wél in mediums geloven naïef zijn. Of dat alle mediums oplichters zijn. Na wat research stuitte ik op het boek  The Full Facts Book of Cold Reading van Ian Rowland. Deze schrijver reist de hele wereld over om mensen bij te brengen dat paranormale gaven niet bestaan. Hij kan namelijk exact dezelfde wonderen verrichten als de mediums op tv, alleen noemt hij zichzelf geen waarzegger of toekomstvoorspeller, maar een cold reader . Hij zegt dat mediums eigenlijk niets anders dan een psychologische goocheltruc doen.

Waarom zijn mediums dan nog niet verdwenen? Ik denk dat je - net zoals je vroeger goede en slechte heksen had - je ook goede cold readers hebt. Er zijn heel veel mensen die behoefte hebben om van een ander te horen dat ze een goed mens zijn of goed bezig zijn. Dat ze de juiste keuzes maken en dat ze zich niet schuldig hoeven te voelen over die tas van je overleden oma die je eigenlijk naar de kringloop hebt gebracht.

Maar zoals elk verhaal, heeft ook het verhaal over mediums meerdere kanten. Neem bijvoorbeeld iemand die al jaren geen partner heeft kunnen vinden na het overlijden van zijn vrouw. Het medium vertelt dat hem dat hij binnen een half jaar een nieuwe partner tegenkomt. Hij gelooft erin, maar vindt geen partner. Het voelt alsof je beroofd bent. Of kun je het alleen maar jezelf kwalijk nemen dat je zo goedgelovig was?

Dan is er nog zoiets als de self fulfilling prophecy . Dit fenomeen is dan weer wél wetenschappelijk onderbouwd. Er zijn mensen die gaan leven naar het advies van een medium. Iemand is bijvoorbeeld al een tijdje werkloos en heeft zijn hoop in het vinden van een nieuwe baan verloren. Het medium vertelt vervolgens dat er binnenkort een vacature vrijkomt die perfect aansluit bij zijn of haar behoeftes en zorgt op die manier voor een soort vernieuwd soort zelfvertrouwen waardoor iemand met een frisse en open blik naar dingen kan kijken. Een consult kan dus best een happy end  hebben.

Dat cold readers hun geld verdienen om mensen net dat steuntje in hun rug te geven, is legaal. Zo werkt de markt. Ik denk dat we mediums meer zouden moeten omarmen in plaats van ze belachelijk te maken. We hebben allemaal issues en we willen allemaal gehoord worden. Sterker nog: zodra een medium merkt dat je echt een psychische aandoening hebt, verwijzen ze je direct door naar een psycholoog. N

Net als met alles moeten we het luisteren naar mediums alleen met mate doen. Dus iedere seconde aan de telefoon hangen met een medium die ondertussen zijn oksels aan het ontharen is, is misschien een beetje overdreven. Maar jaarlijks een duwtje in de rug krijgen - zodat je je doelen weer bewust kan najagen - waarom niet? Het medium ‘leest’ eigenlijk gewoon de dingen die jij zelf allang weet. Maar soms neem je het pas aan als een ander het tegen je zegt. En daar is volgens mij helemaal niks mee.