Juul (20) was verslaafd aan ketamine: ‘Als ik ‘s nachts wakker werd, pakte ik een puntje’

In de coronatijd begint Juul Bos (20) te experimenteren met drugs. Al snel raakt ze verslaafd aan ketamine. Ze heeft daar blijvende schade aan haar blaas aan overgehouden.

‘Ik was vijftien toen ik voor het eerst xtc deed en ik was zestien toen ik voor de eerste keer ketamine snoof’, vertelt Juul Bos (20). ‘Ik was eigenlijk op mijn zeventiende wel echt verslaafd. Dat is heel jong. Op het eerste festival dat ik xtc gebruikte zei ik tegen een vriendin van mij: “Ik ga echt niet snuiven. Wie doet dat nou?” Een paar weken later kwam corona en deed ik dat zelf.’ 

Door de lockdown zit Juul – net als de rest van Nederland – thuis: ‘Ik kon niet meer met vriendinnen op stap. Ik kon nergens naartoe. Eerst gebruikte ik in het weekend. Op een gegeven moment ook een keer doordeweeks, want dat is grappig om met vrienden te doen. Op een gegeven moment ging ik me vervelen en toen ging ik meer gebruiken. Dan komt het op het punt dat ik elke dag aan de drugs zat.’ Het wordt steeds erger als Juul in haar eentje gaat gebruiken: ‘Ik ging het alleen doen. Als ik ‘s nachts wakker werd, pakte ik een puntje. Het werd zo erg dat ik het ook op school heb gedaan. Hoe vaker je het doet, hoe meer klachten je krijgt. Daardoor ga ik nog meer gebruiken. Om even weg te gaan van de wereld.’  

‘Ik had heel veel pijn aan mijn blaas en moest om de vijf minuten naar de wc. Als ik ging autorijden moest ik langs de kant stoppen, omdat ik dan moest plassen. Ik kreeg op een gegeven moment ketaminekrampen. Dat zit boven in je buik en trok bij mij heel erg door naar mijn rug. Ik kon niet lopen of rechtop zitten. Ik lag de hele tijd in foetushouding. Ik was heel erg naïef. Niemand die ik kende had dit soort klachten. Je wil op die leeftijd helemaal niet nadenken over moeilijke dingen. Drugs is leuk om te doen en ik dacht niet na over de gevolgen. Daar heb ik achteraf spijt van.’ 

‘Papa en mama zagen wel iets aan mij, maar ik zei iedere keer dat ik te veel had gedronken. Als ouder wil je niet nadenken over dat je kind drugs doet. Mijn twee beste vriendinnen zijn naar papa en mama gegaan. Die hebben het gesprek gestart over wat er allemaal aan de hand was en dat ik daarom zo veel pijn had en vaak blaasontsteking had.’ In eerste instantie vindt Juul het lastig dat haar vriendinnen dit hebben gedaan: ‘Ik was heel erg boos en wilde hun eigenlijk niet meer zien. Toen werden de ketakrampen zo erg dat ik hulp moest krijgen. Ik kreeg ambulante hulp; dat betekent dat je iedere week een gesprek hebt. Dat hielp voor mij helemaal niet, want ik deed mezelf daar heel goed voor. Uiteindelijk kon ik het zelf niet meer aan. Ik heb alles gezegd. Daarna ben ik met spoed opgenomen. Papa, mama en mijn zusje gingen allemaal mee om me “af te zetten”. We moesten huilen. Ook ik. Ik vond het heel moeilijk, want je weet niet wat je te wachten staat. Het heeft me wel heel erg geholpen. Ik leerde daar om over mezelf te praten en ik leerde wat mijn verslaving inhoudt.’ 

Toch valt Juul terug. Ze raakt nog een keer verslaafd: ‘Ik wilde te graag overal bij zijn. Elk festival en elk feestje weer af. Ik dacht dat ik wel weer een keer mee kon gaan, maar ik was met mensen die alleen maar gebruiken. Ik sliep toen bij iemand en er lag drugs daar thuis. Ik kon niet slapen. Ik denk door die gedachte in mijn achterhoofd. Als ik dan een puntje pak, kan ik weer slapen, dacht ik. Maar daardoor ben ik teruggevallen. Na twee en een halve maand ben ik weer opgenomen. Ik appte mama dat ik heel veel pijn had en zij wist genoeg.’ 

Gelukkig gaat het nu beter met Juul: ‘Ik heb het er niet meer moeilijk mee. Mentaal heb ik alles op orde, lichamelijk niet. Ik weet dat ik last heb van mijn lichaam door de drugs.’ 

‘De eerste keer dat ik verslaafd was, gebruikte ik vijf gram op een dag. Toen ben ik opgenomen. Daarna viel ik terug en gebruikte ik wel tien gram op een dag. Dat is eigenlijk niet te bevatten zo veel. Eén gram kost twintig euro. Ik haalde tien gram voor honderd euro. Ik ben heel veel spaargeld verloren. Ik had een spaarrekening en ik werkte. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik ook weleens geld van papa en mama heb gepakt. Dat vind ik echt heel erg. Het is hun geld, daar hebben ze hard voor gewerkt. Dat kan gewoon niet. Ik schaam me daarvoor en voel me echt schuldig dat ik dat gedaan heb.’ 

Juul wordt nog dagelijks geconfronteerd met schade aan haar blaas: ‘Ik heb veel ketamine gesnoven. Dat zijn een soort kristallen en dat tast heel erg je blaas aan. Daardoor komen er ontstekingen en verdwijnen stukken blaaswand.’ Ze heeft al twee operaties achter de rug, maar de klachten blijven. En ze heeft niet alleen tijdens het plassen last: ‘Ook als ik loop of ga zitten. Eigenlijk continu. Ik kan niet overal naartoe, want ik kan niet lang lopen zonder pijn. Als ik lang sta dan krijg ik steken. Ik vind het lastig, want ik heb al heel veel geprobeerd. Er is wel een kans dat alles weer goed komt. Ik moet binnenkort langs bij het ziekenhuis en dan krijg ik een bloedonderzoek, urineonderzoek en MRI. Daaruit kan de arts kijken hoe het eruit zou zien als ik een grotere operatie doe. Als ik die operatie krijg dan gaan ze een stuk blaas wegknippen.’ 

Juul wil nog wat meegeven aan mensen die ook met een verslaving kampen: ‘Vraag op tijd hulp. Er zijn veel mensen die te laat naar de arts gaan. Zodra je klachten krijgt: praat er met iemand over. Je hoeft niet meteen opgenomen te worden. Je kan ook gewoon ambulante gesprekken krijgen. Dat werkt ook goed voor sommige mensen.’ Zelf heeft Juul weer ambities: ‘Ik wil volgend jaar een opleiding volgen. Uiteindelijk wil ik in de kliniek werken. Om mijn ervaringen mee te geven aan andere mensen.’ Haar verslaving zal dan ook altijd een rol blijven spelen in haar leven: ‘Ik ben een stuk volwassener geworden en denk beter na over de keuzes die ik maak en krijg. Als ik twijfels heb om naar een feestje te gaan, doe ik het gewoon niet. Ik houd altijd in mijn achterhoofd: eens verslaafd, altijd verslaafd. Ik moet altijd op blijven letten.’