De tijdlijn van Jeroen van Diesen | Het InstaMuseum

Deze week in het InstaMuseum: aesthetics en visual language kunstenaar Jeroen van Diesen (33). 

''Door een heel gekke combinatie van inspiraties ben ik kunstenaar geworden. In de woonkamer hadden we vroeger een grote zeefdruk van kunstenaar  Corneille  hangen - die heeft mijn moeder ooit gekocht. En ik tekende Donald Duck altijd na zodra het tijdschrift op de mat lag. Ik kijk trouwens nog steeds DuckTales, en de stapels stripboeken in mijn atelier liegen er ook niet om. Best een gekke combi als ik er nu over nadenk. Mijn jeugd in Rotterdam Ommoord was heel warm. De wijk lijkt eigenlijk een beetje op een goed gelukte Bijlmer: je had er van alles wat. Mijn moeder heeft een Molukse achtergrond, daar heb ik veel inspiratie voor mijn kunst van opgedaan."

Mijn hele leven stond eigenlijk altijd in het teken van tekenen

"Uiteindelijk ben ik aangenomen op de KABK in Den Haag. Mijn toelatingstests had ik tot in de puntjes uitgewerkt, maar binnen twee minuten was ik al aangenomen en kon ik het kamertje van de toelating weer verlaten. Ik denk dat de toelatingsprocedure inmiddels wel anders gaat. Mijn hele leven stond altijd in het teken van tekenen dus ik was heel blij dat ik was aangenomen. Op de kunstacademie heb ik geleerd dat je je instinct moet volgen. Als je je gevoel durft te volgen - een stapje terug kan nemen en naar het geheel durft te kijken - dan ben je er. Met mijn zogenaamde visual language-kunst doe ik dat ook. Visuele taal hoeft niet altijd in taal, maar kan ook simpelweg een rood balletje op een wit vlak zijn. Op zich niet zo bijzonder, maar wat als je het balletje nou een millimeter verplaatst? Beeldtaal kan zowel in kleur als vorm geuit worden. Alles staat in verhouding tot elkaar. Het gaat om de individuele belevenis: om wat jij op dat moment voelt als je het kunstwerk ziet. Ik experimenteer op dit moment met juridische documenten. Deze zijn allemaal geschreven in juridische vaktermen, en dat is best moeilijk. De documenten vertaal ik dan middels visual language. Natuurlijk heb ik geen juridische achtergrond. Maar als ik er echt niet uitkom, vraag ik een vriendin om hulp. Kunstenaar   Barbara Kruger  is hier wel een grote inspiratiebron voor mij. Net als zij experimenteer ik ook met kleuren en vlakken. Het is wel echt een uitdaging om dat soort moeilijke materie beeldend te maken. Maar al doende leert men.

Ik heb in het verleden boekjes gedrukt waar ik best wat kritiek op kreeg. Alle populaire hashtags op sociale media verzamelde ik. Vervolgens googelde ik de termen. De afbeeldingen die ik erbij vond zette ik tegenover de hashtag. Het contrast was heel groot. Dat is dus ook een duidelijk voorbeeld van hoeveel invloed een omgeving heeft op beeldtaal. Als hashtag kan het alles betekenen, maar zodra je de betekenis ziet in beeld zie je maar één ding."

Een atelier aan huis werkt het beste voor mij

"Ik heb wat antikraak-ateliers gehad. Maar daar durfde ik dan niet snel mijn computer achter te laten. Dus nu heb ik een atelier aan huis en dat werkt prima. Mijn vriendin staat rond 06:00 uur op en dan begin ik ook meestal met werken. Vaak moet ik heen en weer door de stad om bij cliënten langs te gaan. Naast mijn werk als grafisch vormgever moet ik in het weekend wel bijklussen in een kledingzaak. Als ik thuiskom wil ik namelijk graag eten in de koelkast hebben. Ik doe veel grafisch werk en social media - met name Instagram - heeft me geholpen als platform om mijn kunst tentoon te stellen. Maar ik heb toch een bijbaan nodig om rond te komen."

Mijn werk is esthetische chaos 

"Mijn vrije werk kan ik omschrijven als esthetische chaos. Ik heb een enorme voorliefde voor beelden en technieken zonder concept. Veel beeld, veel kleur, vooral onduidelijk en naakt erdoorheen gegooid. Dit kan letterlijk op allerlei manieren. Maar ik werk vooral grafisch."

"Eén van mijn beste opdrachten was van een modemerk uit Praag. Een groep vrouwen ontwerpt daar sportkleding, ze worden gesponsord door Nike. Ik heb de textiel voor hun leggings ontworpen. Dat was echt één van de vetste opdrachten ooit. Ik experimenteer veel met opdruk op textiel. En om heel eerlijk te zijn - als je kleding bedrukt dan moet je gewoon naar zo'n oude drukker gaan waar alles handmatig gemaakt wordt. Deze vorm van ambacht is zo mooi om te zien. In Praag krijgen deze ontwerpsters helemaal geen hulp van de staat. En dan ga je dus ook creatiever met situaties om. Ik zelf heb ook nooit mijn handje opgehouden voor subsidies. Op het moment dat je je hand op moet houden moet je ook luisteren en concessies maken. Dat vind ik te moeilijk. Dus ik doe het lekker zelf.

Met het commerciële gedeelte heb ik echt geen moeite maar het besef dat je wordt betaald om keihard je hobby te bedrijven, vind ik nog altijd heel gek. Ik zou zeker ook nog kunst maken als ik niet betaald zou worden. Het zit toch in je."