Tattoo-gedoe

Tattoo’s. Lastig. Niet zozeer ordinair maar er zijn maar zo weinigen die de ware esthetiek kunnen verdragen. Blanke, 40+ mannen, baardje, bubbeljasje, spijkerbroek en witte gympen die publiekelijk hun tweede jeugd beleven vallen wat mij betreft direct af. Brave pappa’s, door de week in pak en in het weekend kek rock ’n roll. Mwoah. Het is van eenzelfde tweede-garnituur-stoerheid als de toerist met een T-shirt van het Hardrockcafé. Nu hoort hij er ook bij, maar drukt op deze wijze eigenlijk vooral het tegendeel uit.

Tatoeages behoren van oudsher natuurlijk tot het domein van tattoo-mensen: zeelui, rocksterren en paradijsvogels die als het ware met hun tatoeages leven, het is een uiting van hun professie en levenswijze.

Die vrolijke jonge studente in het koffiebarretje op de hoek draagt haar tattoo’s natuurlijk trots en het staat haar best. Maar… wat nou als dat meisje inmiddels vrolijk omaatje geworden is en haar oude vel de eens trots gedragen afbeeldingen heeft vervormd tot donkerblauwe inktvlekken?

En dan zijn daar die betekenisvolle teksten. ‘Vegan for the animals’ staat er op haar bovenarm getatoeëerd. Ongelukkig onbedoeld, schampt dat credo uiteraard ten eerste aan een pleonasme; ‘Veganisme voor de dieren’ klinkt als ‘Milieuvriendelijk voor de Natuur’. Dermate logica dat het weer onzin wordt. Of zou er eigenlijk bedoeld worden: “Veganist voor de dieren”? Ze doet het dus voor de dieren en niet in de eerste plaats voor zichzelf.         

Dat is nobel, maar impliceert dat ze eventueel zelf wel dierlijke producten lust,  of zelfs zou willen gebruiken, maar zich daarvan onthoudt uit dierenliefde. Niet geheel logisch en overigens, dan klopt de zin nog altijd niet. Als men veganistisch leeft ‘voor de dieren’ dan duidt dat een altruïstische opstelling ten opzichte van het dierenrijk waardoor men dieren noch dierlijke producten consumeert. Men heeft dus niet per definitie een afkeer van dierlijke producten, men lust het wel, maar eet die producten niet uit beschaafde dierenliefde. Zowel qua intentie als grammaticaal een bijzonder zwak standpunt en dat kan onmogelijk de bedoeling zijn van zo’n dringende kreet op een bovenarm. De overwegingen van de ware veganist zijn uiteraard geheel anders van aard; men eet uit allerlei diepe (levens-)overtuigingen en beweegredenen geen enkel dierlijk product, tot honing, zuivel en eieren aan toe.

Misschien had ze zich daarom beter niet verloren in allerlei verheven lyriek en gewoon:  ‘I am a Vegan’ moeten laten zetten of nog duidelijker: ‘Ik ben een Veganist’. Bijkomend voordeel daarvan is dat vooral op de relatiemarkt gelijk het kaf van het koren zal worden gescheiden. Verstokte vleeseters haken immers bij voorbaat af en onder het ruimdenkender deel der natie bevinden zich ongetwijfeld geschikte partners die zich voegen naar die voorkeur of wellicht delen in dezelfde overtuiging. Mogelijk zal een liberale vleeseter zelfs geen enkel probleem hebben met de toekomstige veganistisch-etende partner. Geen duidelijker bewegwijzering dan zo’n tattoo.

Dat werpt direct de vraag op of meer mensen zich op deze wijze uiten om hun overtuiging uiterlijk zo prominent te voeren opdat ‘de ander’ bij voorbaat weet waar hij of zij voor staat.

Van ‘Ik eet alles’ gaat een vraatzuchtig, dreigend kannibalisme uit, dat valt bij voorbaat af. Overweegt men de tattoo: ‘Ik ben een Omnivoor’ dan zou dat ook weer tweeledig uitgelegd kunnen worden. Eet de getatoeëerde álles of bedoelt men geen seksuele grenzen te kennen en ‘in-te-zijn-voor-alles’?

Helder en duidelijk formuleren is van het hoogste belang in de tattoo-wereld,  het is immers van nogal permanente aard en op pijnlijke verwijderingen en littekens zit uiteraard helemaal niemand te wachten.

‘Moeder’ of ‘Ik hou van Marie’ zijn platgetreden paden en maken een originele keuze, zoals eerder geschetst, helemaal nog niet zo makkelijk. Zou een algeheel bodystatement als ‘Ik denk zelf na’ een oplossing kunnen zijn?