Beter een verre Facebook-vriend dan een goede buur, of niet?

Hyves, Sugababes, Partypeeps2000 (PP2G voor de insiders) en natuurlijk Facebook. Social websites waren er nog eerder dan we ze überhaupt konden vinden. Inmiddels zijn we geëvolueerd in een nieuw soort social sapiens waarbij Facebook onze belangrijkste bron van overleven is. Darwin zou zich omdraaien in zijn graf, maar anno 2017 gaat het om survival of de fittest Facebooker. Ons leven speelt zich op Facebook af en als we het daar overleven, dan sterven we nog lang niet uit. 

Hoera, het is Unfriend Day!

Op Facebook kunnen we zijn wie we willen, vrienden zijn met wie we willen en kunnen we ze ook unfrienden wanneer we willen. Vandaag is het – onofficieel – National Unfriend Day en ik vraag mezelf af: wat stellen mijn 529 Facebook-vrienden nou eigenlijk voor? Behalve dat je 529 keer in het jaar een notificatie krijgt dat iemand jarig is en je het zoveelste vage glitterplaatje van een taart-etende, strippende hagedis stuurt. 

Een sociaal gebaar kost tegenwoordig maar één klik. Gelukkig maar, want er zijn een hoop mensen die zich gepasseerd voelen als je ze vergeet te feliciteren op Facebook. Maar laten we eens eerlijk wezen: zouden we zonder Facebook eigenlijk überhaupt nog weten wanneer iemand jarig is? Zijn we de details die onze vrienden ‘vrienden’ maken niet een beetje uit het oog verloren met de komst van al die 1.634 vrienden? En wie zijn die vrienden eigenlijk?

Oude collega’s, mensen met wie je in de chipsbak hebt gegraaid op een verjaardag en die ene vage backpacker uit een net zo vaag ver land die je ooit hebt ontmoet. Je zou ze eigenlijk allemaal net zo goed kunnen unfrienden. Want ja, je spreekt ze immers net zo vaak als je eigen buurman. Nooit dus. En wat betekent het woord ‘vriend’ dan nog eigenlijk?

En dat is best gek eigenlijk. Bij onze buurman bellen we niet zo snel aan voor koffie en een goed gesprek. Zelfs niet voor een kopje suiker, want wie is er onder de 30 en durft vandaag de dag nog suiker te eten? Bovendien fietsen we liever naar de supermarkt dan dat we een verplicht gesprek aanknopen. Want zo voelt die smalltalk toch altijd een beetje? Als een verplichting? Die ene backpacker sturen we misschien een berichtje als we in de buurt zijn, maar eenmaal thuis, blijft er van het contact in 99% van de gevallen weinig over. Leuk zo’n verre Facebook-vriend, maar wat is er gebeurd met onze goede buur?

Noem me een nostalgische nitwit, maar vroeger was het dan tóch een beetje beter. Je maakte een praatje bij het ophalen van de kliko’s en kon de sleutel achterlaten als je even weg moest. Nu brengen we onze kat liever naar de opvang als we op vakantie gaan. Scheelt toch weer dat verplichte praatje met de buren. We vechten burenruzies in speciale buren Facebook-groepen uit, verwelkomen nieuwe bewoners met een korte zwaai als we snel de straat uitrijden, maar ondertussen zijn we wel Facebook-vrienden met ze. Want elkaar online negeren kan natuurlijk niet. Dat is asociaal.

Grappig dat we online zó enorm ontwikkeld zijn als het aankomt op vrienden maken. Hé, ik zie dat je jarig bent: gefeliciteerd! Kleine moeite voor een sociaal gebaar. Maar in het echte leven zouden we deze ‘vriend’ totaal negeren, vanwege dat verplichte gesprekje. Dan is die kleine moeite ineens heel groot.

Als we iedereen in onze vriendenlijst zouden unfrienden, zou het eigenlijk niet eens een verschil maken. Want in het échte leven ben je met het gros toch al geen vrienden. Tenzij we in plaats van te unfrienden vandaag eens dieper kijken in onze vriendenlijst en een keertje in het écht bij (oude) kennissen langsgaan. En laten we dan eens beginnen bij de buren. Die zijn niet één klik, maar letterlijk één stap van ons verwijderd.