Hoe is het om psychiatrisch verpleegkundige te zijn in tijden van Corona?

Ellen Mulder werkt als psychiatrisch verpleegkundige in het ZGT Almelo. Tijdens de eerste coronagolf werd deze omgebouwd tot COVID-19 afdeling.

Frontberichten ­special, vanavond om 20.15 op NPO 2

Was het een grote omschakeling om ineens COVID-19 patiënten te verzorgen?
Op onze afdeling liggen patiënten die niet meer naar de IC gaan. Dat betekent dat ze ofwel zelf opknappen of sterven. Het is niet te voorspellen hoe COVID-19 zich per geval ontwikkelt, waardoor je als verpleging moet meebuigen met de grillen van het virus. Hierdoor komt de dood regelmatig dichtbij en dat was ik als psychiatrisch verpleegkundige niet gewend. Maar een mens leert snel. Ik probeer vooral de beangstigende situatie voor de patiënten iets aangenamer te maken. Er kan weinig bezoek komen, dus ik steun ze waar ik kan.

Dan komen de verhalen van sommige patiënten heel dichtbij.
Sommige momenten zijn inderdaad heftig. Een dame die op sterven lag, kon geen afscheid van haar kinderen nemen. Die waren zelf te kwetsbaar om naar het ziekenhuis te komen en vroegen mij telefonisch om iets aan hun moeder door te geven. Toen had ik het erg zwaar. Gelukkig wordt er ook voor ons gezorgd: we worden bijgestaan door een team van onder anderen een psycholoog en een pastoraal medewerker. Bij hen kunnen wij onze verhalen kwijt en onze emoties de vrije loop laten.

Is er vanuit de maatschappij voldoende waardering voor de zorg geuit, vind je? 
Er hebben politieauto’s en brandweerwagens met loeiende sirenes voor het ziekenhuis gestaan om ons aan te moedigen. En doordat ik vlogde voor Frontberichten kregen we veel reacties op social media. Hierdoor ging ik nog harder lopen. De salarissen vind ik nog altijd te laag, maar het belangrijkst om goed te kunnen werken zijn voldoende handen en materiaal. Die voorwaarden zijn bij ons altijd op orde geweest.

Houd je de moed er nog in tijdens deze tweede golf? 
Dit keer wisten we beter wat we konden verwachten en de afdeling is inmiddels een geoliede machine. Persoonlijk zag ik bij het aanbreken van de tweede golf wel op tegen weer zo’n heftige periode. Zelf heb ik toen ook corona gehad. Nu vertrouw ik op mijn immuunsysteem, maar als schakel tussen de afdeling en de buitenwereld moet je extra voorzichtig zijn. Dat is vermoeiend en net als iedereen smacht ik naar een zorgeloos feestje. Toch probeer ik dat te negeren, want dat verlangen brengt enkel frustratie. Ik kan alleen invloed uitoefenen op hoe ik hier zelf mee omga.