Marjon van Royen (1957) begint haar journalistieke carrière in Italië. "Ik ging naar Rome, werkte in een Pizzeria en begon daar mijn eerste stukjes te schrijven." Eerst werkt ze voor de Groene Amsterdammer, later kwam er de radio bij. Na de zoveelste maffiamoord en regeringswisselingen is ze toe aan wat anders. In 1993 verscheen Italië op maandag over haar ervaringen als correspondent. Ze werd verslaggeefster voor het NRC Handelsblad en reist op en neer tussen Nederland en Bosnië om de oorlog in de jaren negentig te verslaan. Daarna werd ze correspondent voor NRC in Latijns-Amerika. "Het was de mooiste kans die ik van mijn leven heb gekregen. Moet je voorstellen: een heel continent vol Latino's." De eerste twee jaar woont ze in Mexico-stad, sinds 1999 in Rio de Janeiro.
"Ik hou van dit continent. Van de gesloten Mexicanen tot de uitbundige Brazilianen. Ik hou van de gekte, het gesjoemel. De manier waarop pijn en levensvreugde hier uiteindelijk toch altijd samen op lijken te gaan. Eigenlijk wil ik hier nooit meer weg." "Latijns-Amerika is het mooiste continent ter wereld, met de vrolijkste en moedigste mensen die je kunt bedenken. Maar ook nog vol ongelijkheid. Elke dag kijk ik met bewondering naar de mensen, en prijs ik de hemel dat ik het geluk heb hier te wonen!" Nederland vindt ze een mooi land. 'Een prachtige, supergeorganiseerde bibliotheek.' Sinds januari 2003 werkt ze voor de NOS, de Vlaamse VRT en recent ook voor Paradise FM Curaçao. Voor Marjon zijn radio en schrijven even grote passies. "Het zijn elkaars tegenpolen, en ze vullen elkaar aan. Schrijven is bezinken, terwijl radio de explosie is waarin je met één grote knal het verhaal laat horen. Latijns-Amerika is een geluidsparadijs. Er is altijd iets te horen. Ik woon in de droom van elke radiomaker." In 2004 verscheen De nacht van de schreeuw over de bijzondere vriendschap met de kokkin Sandra Romero in het mysterieuze en zwijgzame Mexico. In 2005 won Marjon de Radio 1 Publieksprijs met haar reportage "Sloppenwijk Brazilië", een filmisch en haast documentair verslag van de drugsoorlog in de sloppenwijken van Rio de Janeiro. Sinds 2005 is er voor de NOS ook televisie bijgekomen. "Ik vond het eerst gedoe, met al die kabels en snoeren. Maar nu weet ik dat veel beelden onmogelijk zijn na te vertellen." In 2009 won Marjon de 'Prix de Roef' - een interne prijs van de NOS - voor de beste buitenland radio reportage van 2008, en in 2012 voor het beste bureau-onderwerp radio 2011. Op 1 januari 2013, na dertien jaar correspondentschap, vertrok zij bij de NOS vanwege het roulatiesysteem dat het NOS Nieuws invoerde. Voortaan mogen correspondenten nog maar drie of vijf jaar op een plek zitten. Daarna moeten de correspondenten naar een andere standplaats of terug naar Hilversum om een "frisse blik" te behouden. In een interview in de Volkskrant zegt van Royen: "In Berlijn moet je anders opereren dan in Rio; het is een volstrekt andere cultuur. Het is veelzeggend dat de leiding van de NOS denkt dat het correspondentschap een trucje is dat je overal kunt toepassen." "Het is een visie op buitenlandjournalistiek die eigen is aan deze tijd. De eerste vraag is altijd: wat is de Nederlandse invalshoek? We zijn zo met onszelf bezig. In de tijd dat ik correspondent ben, heb ik het zien veranderen. Toen ik dertig jaar geleden begon als schrijvend journalist in Italië, werd elk stuk uit mijn handen getrokken. Nederland was een klein land dat veel van de wereld moest weten, dachten we. Nu vinden wij onszelf groot en willen we de wereld met de Nederlandse maat nemen." (Foto: Anja van Wijgerden)