Over Ik, Plastic

De mens heeft iets gemaakt dat in de natuur niet eerder bestond: plastic. Een uitvinding die ons zoveel gemak heeft geschonken dat we niet meer zonder kunnen. Maar na decennia van euforie lijkt plastic zich tegen ons te keren. Plastic vergaat niet en overwoekert onze wereld. In de vierdelige documentaireserie  'Ik, Plastic'  reist Menno Bentveld, samen met regisseur Floris-Jan van Luyn, door Nederland, Japan, Oeganda, Kenia en de VS. In een aaneenschakeling van bijzondere menselijke verhalen onderzoeken de makers onze relatie met plastic. Hebben wij onze schepping nog in de hand? Of versmelten wij uiteindelijk met onze creatie?

Menno Bentveld: “In deze serie geen  Ocean Clean-up , Boyan Slat,  plastic soup  of andere beelden die je al kent. Ons verhaal gaat over de innige verstrengeling met het meest veelzijdige en bejubelde materiaal dat we ooit gemaakt hebben en dat nu de wereld dreigt te verstikken. Onze zoektocht naar een totaal andere benadering van plastic voert ons langs Japanse shinto-priesters, indianen en Afrikaanse plasticsmokkelaars.”

In de eerste aflevering reist Menno naar de oorsprong van het moderne plastic: Freeport, Texas. In de VS ziet hij wat een banenmotor de plasticindustrie is en ontdekt hij dat zowel voor- als tegenstanders van plastic zich beroepen op de bijbel. In de tweede aflevering reist Menno naar Japan waar mensen geloven dat ook objecten een ziel hebben. Daardoor ontstaan er soms bijzondere en ontroerende relaties tussen mensen en voorwerpen van plastic. In het derde deel gaat hij naar Kenia en Oeganda, twee landen die in de frontlinie liggen van de strijd tegen afvalplastic. Maar terwijl in Oeganda recycling en hergebruik als oplossing wordt omarmd, is in Kenia een totaalverbod op plastic zakjes van kracht. Het leidt tot arrestaties, hoge boetes en tot een levendige plasticsmokkel. En tot slot onderzoekt Menno hoe mens en plastic met elkaar versmelten. Minuscule plasticdeeltjes zwerven door ons lichaam, protheses en implantaten zijn van plastic en plastic kan zelfs een surrogaat zijn voor onze verloren geliefden. Moeten we plastic bevechten of ons er op een andere manier tot verhouden?