WhatsApp | Column Claudia de Breij

Los van alle privacykwesties (daar wandel ik, zoals we nou eenmaal voortdurend doen vanwege haast en gemakzucht, lekker overheen) is Whatsapp om meer redenen vermoeiend. Eén op één appen valt nog wel mee. Dat blijft beperkt tot twijfels over ‘Doe ik hier nou een hartjes-emoji of denkt deze persoon er dan te veel van en als ik een kussende smiley doe, komt dat dat verliefderig over of gewoon gezellig hartelijk?’

Nee. De echte narigheid zit hem in appgroepen. Daar moet eens een fijne tuttige etiquette-deskundige met een dubbele naam en een accent alsof ze bij de oude koningin in de klas heeft gezeten een definitieve handleiding voor schrijven. Hoe gedraagt men zich in een appgroep?

Appgroepen beginnen en zelf de beheerder zijn is leuk. Dan stel je het groepje samen en weet je dus dat het normale mensen zijn. Voor zover je die kent. Maar dan. Het gevoel van onbehagen dat me bekruipt als een redelijk vage kennis ineens een berg namen – onder wie de mijne – heeft verzameld onder een titel als ‘Najaarscompetitie’. Vaak gaat het dan over iets van je kinderen, dus je kunt er ook niet uit: het tranendal als je te laat bent voor een wedstrijd tegen Stormvogels Vooruit is het niet waard.

Maar het scheelt weinig. Dit soort appgroepen is zo storend omdat iedereen mededelingen die voor één iemand bedoeld zijn deelt met de hele groep – en de hele groep zich ook geroepen voelt om te reageren. ‘Hi coach, Hugo kan er morgen niet bij zijn, hij is lelijk gevallen van het klimrek dus moet even bijkomen.’ Coach: ‘Oké sterkte!’

Prima conversatie. Klaar, zou je zeggen. Had ook één op één gekund, maar geen drama om als groep mee te moeten lezen. Tot de eerste ouder zich geroepen voelt om te appen: ‘Jee, wat rot! Sterkte Hugo!’ waardoor alle andere ouders denken: ‘Als ik nu ook niet iets aardigs stuur denkt iedereen dat ik een hork ben en je veertien meldingen krijgt in de trant van ‘Kop op hè’, ‘Sterkte jongen’ en ‘Hopelijk ben je er volgende week weer bij!’

Op zich geen ramp, maar soms heb je echt serieuze redenen om dichtbij je telefoon te zijn en dan zijn veertien zinloze meldingen best irritant. Serieuze redenen, zoals een zieke schoonvader bijvoorbeeld. Enige tijd voor zijn dood maakten wij, kinderen en schoonkinderen, ons al veel zorgen over Cees, mijn schoonvader. Hij hield niet van dat gebel de hele tijd, dus bedacht mijn zwager de appgroep ‘Cees’.

‘Dan hoef je niet de hele tijd te bellen maar als je dan ’s ochtends een klein appje stuurt weten we tenminste dat je wakker bent geworden, dat je niet bent gevallen ofzo.’ Mijn schoonvader vond het goed. Tot de eerste ochtend, toen we na vier vriendelijk informerende ‘goedemorgens’ eindelijk een reactie kregen.

‘Cees heeft de groep verlaten’.