Wat doet de toegenomen corona-agressie met zorgmedewerkers?

De besmettingscijfers zijn opnieuw hoog, de opnames in ziekenhuizen lopen op, en de druk op de zorg is weer groot. Tegelijkertijd krijgen de zorgmedewerkers steeds meer te maken met agressie. Hoe gaan zij daarmee om?

‘Wij vragen aan patiënten informatie’, vertelt arts Gor Khatchikyan in Frontberichten.‘Een van de vragen is of u gevaccineerd bent of niet. Daarmee bedoelen wij helemaal niks. Maar ik merk dat mensen daar boos van worden. De boosheid die in de maatschappelijke discussie heerst krijg je dan over je heen. Maar [die vraag] helpt ons om betere zorg te leveren als we weten wat je medische conditie is. Maar ik merk dat de hele maatschappelijke onrust zo het ziekenhuis in wordt gezogen. Dat is jammer, want daar zijn wij niet voor. Wij houden ons niet bezig met de maatschappelijke debatten; wij zijn bezig om patiënten te redden.’

‘Het maakt mij niet uit of ze gevaccineerd zijn’
Ook longarts Wouter van Geffen merkt een toename in agressie richting zorgpersoneel. ‘Wij hebben in ons ziekenhuis op een gegeven moment zelfs extra beveiligers moeten inhuren. Voor verschillende dingen. De bezoekregels zijn aangepast, de geestelijke ondersteuning die eerder voornamelijk gericht was op: hoe ga je om met de onmacht als er mensen overlijden, gaat nu vaker over: hoe ga je om met agressie.’ Hij sluit zich aan bij Gor wat betreft wel of niet gevaccineerde patiënten: ‘Als mensen bij ons binnen zijn voor de medische behandeling - voor hoe ik met de patiënten omga – maakt het mij niet uit welke status ze hebben in de gezondheidscyclus en of ze gevaccineerd zijn. Als ze binnen zijn maakt mij dat niet uit. Ik vraag er zelf niet per definitie naar, het is met name voor de statistiek (…) en de beleidsmakers. Maar voor mij aan het bed maakt dat niet uit. We moeten als zorgverleners uiteindelijk gewoon goed ons werk doen.’ 

‘Als zorgmedewerker krijg je dat over je heen’
De toegenomen agressie is een van de belangrijkste dingen die zijn veranderd sinds de vorige serie van Frontberichten aan het begin van de pandemie, volgens Gor. ‘We waren echte helden. Iedereen weet het nog. We kregen zoveel gunst bij het volk, om in die termen te spreken. De discussies die maatschappelijk plaatsvinden omdat mensen moe zijn, omdat niemand het antwoord heeft, en omdat mensen teleurgesteld zijn: dat krijg je als zorgmedewerker ook over je heen.’

‘De boosheid komt bij de verkeerde persoon terecht’, vindt Inge Rinzema, verpleegkundig specialist in een verpleeghuis. ‘Wij hebben op de top van de tweede en derde golf beveiliging voor het verpleeghuis moeten inhuren om te monitoren wie er binnenkomen. (…) toen het verpleeghuis echt op slot was, was er natuurlijk heel veel boosheid. En dat snap ik ook. Als je zestig jaar getrouwd bent met je partner die dementie heeft en bij ons in een woongroep woont en je mag daar ineens niet meer naartoe, dan heeft dat enorme impact op jou en jouw partner. Dat je dan boos bent snap ik dan nog wel.’ Maar of ze daarmee aan het juiste adres zijn, vraagt Inge zich sterk af. ‘De maatregelen waren ons natuurlijk ook opgelegd.’

‘We doen het voor de zorg?’
Met regelmaat hoort Gor de woorden ‘we doen het voor de zorgmedewerkers, want zij kunnen het niet meer aan, dus een maatregel’. Onzin, volgens Gor. ‘Aan het einde van de dag ga ik naar huis. Je doet het voor je eigen opa en oma die in de wachtkamer blijven zitten omdat ze nergens terechtkunnen. Het doet iets, ook de journalisten die sensatie zoeken en in een bepaalde richting duwen. De maatschappelijke mening is heel hard geworden en daartussen moeten wij manoeuvreren. (…) de gedachte dat we het voor de zorg doen: nee, je doet het voor je opa, voor je buurman, voor jezelf.’