Wat doen de kinderen van een Nederlandse jihadstrijder in Noord-Syrië?

Zo verliep de reis van Zembla-journalist Simone Tangelder naar het Koerdische kamp Al-Hol in Noord-Syrië:

Eerst met het vliegtuig naar Erbil, Irak. Van daaruit westwaarts, richting Syrië.
Met een bootje over de Tigris.
Drie uur wachten op de koffer (komt met een ander bootje, het is op dat moment 42 graden).
Langs mannen met stempels – zoiets duurt eindeloos – naar Syrië. In oorlogsgebied.
Om de kilometer een wachtpost met militairen, om de stempels te tonen, naar een hotel in het Syrische Kamishli.
Met de mediaman naar de geheime dienst, reden van bezoek uitleggen.
Wachten.

En je bent zomaar een week verder. Voor een gesprek van drie uur.

Humanitaire omstandigheden
Precies dit had Tangelder willen uitzoeken: kun je bij de mensen terechtkomen die nu worden beschreven in rapporten van onder meer Save the Children en Unicef – kinderen van buitenlandse IS-vrouwen die daar samen vast worden gehouden in Koerdische vluchtelingenkampen? En daarna de vraag: klopt het dat de humanitaire omstandigheden daar inderdaad zo slecht zijn als wordt beweerd?

Daarom had Tangelder besloten ook alléén te reizen, in plaats van met een heel team. ‘Het was heel moeilijk om vanuit hier zicht te krijgen op hoe het daar ter plekke werkt. Je komt in het kamp, maar je komt niet in het afgesloten deel met de buitenlandse strijders, of waar de IS-vrouwen met hun kinderen zitten. De Koerden halen de vrouwen uit de kampen en presenteren ze in een soort container.’

Vergeten
Het is op die plek waar Tangelder twee Nederlandse vrouwen spreekt, met hun kinderen erbij. De twee vrouwen nemen ook de kinderen van de Nederlandse jihadstrijder Hatim Rodgers mee naar het interview. De kinderen zijn er slecht aan toe, want ze hebben voortdurend verschillende verzorgers. Hun uit Litouwen afkomstige moeder is in maart van dit jaar in het IS-bolwerk Baghouz doodgeschoten. Vader Rodgers zou zich naar verluidt hebben overgegeven aan de Koerden. Het gaat om twee jongetjes, een baby van drie maanden en een peuter van drie jaar. Tangelder: ‘Ik wist dat er nog twee kinderen in het kamp waren zonder ouderlijk gezag. Naar hen was ik op zoek.

Na drie uur is het gesprek met de vrouwen voorbij.

Indruk
Tangelder krijgt tijdens de reis wel een indruk van de humanitaire situatie ter plaatse. ‘Ik heb er wel verhalen gehoord, en ik kreeg de indruk dat er aan alles een tekort is. Dat de kinderen de hele tijd aan de diarree zijn omdat het drinkwater slecht is. Ik sprak een senior advisor van die IS-kampen met buitenlandse gedetineerden. Zij zegt ook dat er steun vanuit Europa nodig is. De Koerden kunnen er natuurlijk niks aan doen, er is zomaar ineens een enorm vluchtelingenprobleem ontstaan. Zij hebben IS verslagen en zitten nu ineens opgescheept met al die mensen.’

‘De Koerden zitten in een autonome regio van Syrië, waar Assad weer de boel over gaat nemen. Ze worden ook de hele tijd bestookt door het Assad-regime. Op dit moment staan heel veel graanvelden van de Koerden in de fik – de Koerden weten niet wie daarvoor verantwoordelijk zijn. Zijn het sleeping cells? Of het Assad-regime? Ze zitten in een hele moeilijke situatie en vragen hulp aan Europa. Ze doen hun best, maar het is te veel.’

Zembla vroeg het ministerie van Buitenlandse Zaken waarom de kinderen van Hatim Rodgers vorige week niet door de Nederlands-Franse delegatie zijn meegenomen. Het antwoord lees je hier . Na terugkomst vertelt Tangelder bij De Nieuws BV over haar bezoek aan het Koerdische kamp. Luister dat gesprek hier terug .

Kijk/lees/luister verder
Baby en peuter van Nederlandse vader zonder ouders in kamp in Noord-Syrië (Zembla)
Kamervragen over kinderen zonder ouders in kamp Syrië (Zembla)