Waarom meisjes andere meisjes haten | Column

Als ik zou zeggen ‘er zijn twee verschillende typen vrouwen in de wereld’, doe ik een heleboel vrouwen tekort want dit is absoluut niet waar. Maar laat ik, ter wille van dit voorbeeld, deze theorie toch even gebruiken.  

Er zijn twee typen vrouwen in de wereld.  

Aan de ene kant heb je vrouwen Type I die om het hardst roepen ‘lekker gek’ te zijn. Deze vrouw vindt zichzelf tevens ‘heel open’, omdat ze (ongevraagd) elk detail uit haar leven op je bombardeert. Daarnaast omringt ze zich graag met mannen, om vervolgens aan iedereen die het maar horen wil uit te leggen dat ze alleen maar mannen als vrienden heeft want ‘ze kan gewoon echt niet omgaan met vrouwen’.

Daar tegenover heb je de vrouwen van Type II, die eigenlijk precies het leven leiden wat Type I pretendeert te doen, maar niet de noodzaak voelen dit aan iedereen mede te moeten delen. Deze vrouw is écht gek. Echt gek betekent namelijk niet dat je drie paar Happy Socks hebt (#edgy), maar dat je op een positieve manier vreest voor je leven als je met haar gaat stappen. Deze vrouw is open - wanneer je daarnaar vraagt. En deze vrouw heeft daadwerkelijk veel mannelijke vrienden, maar voelt niet de behoefte dat met de wereld te delen alsof het een soort uniek feit is.

Als je nu denkt dat ik in dit artikel het eerste type vrouwen keihard de grond in ga praten, heb je het mis. Het feit wil namelijk dat deze vrouwen er niets aan kunnen doen dat ze zo zijn geworden. Ze komen uit dezelfde genenpoel als Type II – ze willen immers precies hetzelfde leven leiden – alleen zijn ze een stuk onzekerder, omdat ze continu de bevestiging nodig hebben van anderen. Deze vrouwen hebben zichzelf niet gecreëerd. Zij zijn gevormd, gekleid en in de oven gaar gebakken door een samenleving die erop gefocust is vrouwen onderling te laten strijden voor de prijs De Beste Vrouw Die Er Bestaat. En in plaats van te leren dat ze zichzelf vooral gelukkig moeten maken, hebben zij geleerd dat geluk voort stroomt uit de bevestiging van anderen.

Meer dan eens heb ik van mannen de goedbedoelde woorden gehoord dat ik ‘anders was dan andere vrouwen’. Niet omdat ik nou zo fantastisch ben, maar meer omdat dit door veel mensen als het hoogst haalbare compliment voor vrouwen wordt gezien. Je bent anders – en in deze zin betekent dat beter – dan de rest van je sekse. Maar naast dat dit meer een feitelijke constatering is dan een compliment (je bent ‘anders dan anderen’ is een beetje zoiets zeggen als ‘je hebt blond haar’. Iedereen is immers uniek) is het ook een sneer naar alle andere vrouwen. Want díe zijn blijkbaar allemaal hetzelfde. Maar waarom zou ik níet als andere vrouwen willen zijn? Vrouwen zijn geweldig.

Toen ik jong was en de Tina nog een succesvol meidenblad was kreeg ik veel lessen mee over wat ik precies aan mezelf moest veranderen om een vriendje te scoren. Dit was schijnbaar het hoogst haalbare. Zelfs mijn moeder, een vooruitstrevende, zelfstandige vrouw, bekritiseerde bijvoorbeeld wel eens wat ik aantrok door daar mannen bij te betrekken (‘mannen houden niet van dat soort broeken, hoor!’). Zowel in series als in het echte leven wordt heftig gedrag van vrouwen afgedaan als iets wat komt doordat ze geen vriendjes hebben. Een beetje het ‘daar-moet-een-piemel-in’-principe. En zogenaamde ‘catfights’ - vrouwen die met elkaar op de vuist gaan - worden vanuit verschillende hoeken nog altijd bestempeld als iets vet geils . Er heerst dus mede door dit soort aspecten een ongelofelijke competitiedrang bij vrouwen onderling en dat is gewoon ontzettend jammer. Want waar vechten we nou eigenlijk voor? Voor mannen? Is dat nou echt de prijs? Waarom zouden we daarvoor willen vechten?

Het zou zo ontzettend veel beter zijn als we onszelf minder zouden vergelijken met elkaar en niet gefocust waren op winnen. Dat vriendje komt er wel als je dat echt wil. Maar laat dat niet je grootste doel in het leven zijn. Vriendjes zijn hartstikke leuk - ik kan het weten, ik heb de allerleukste - maar hoe vet is het als je gelukkig kan zijn zonder daar iemand anders voor nodig te hebben? (Spoiler alert: echt heel vet.)

Ik heb lang een hekel gehad aan vrouw Type I. Ze wil continu aandacht, teert daar ook echt op, en ook heel frustrerend: mannen hebben niet door dat ze eigenlijk niet zo vet is als ze zich voordoet. Je kan hier ook geen opmerkingen over maken, want dan wordt je bestempeld als ‘jaloers’. Maar inmiddels haat ik deze vrouwen niet meer. Ik heb medelijden met ze. Het moet vreselijk zijn om je altijd te voelen alsof je in het middelpunt van de aandacht moet zijn, gevoed door je eigen onzekerheid. Als je anderen (vaak mannen) nodig hebt om je gelukkig te maken. Ik steun deze vrouwen. Ik steun alle vrouwen. Echt waar, I love you. We zouden elkaar minder als competitie moeten zien, en meer als bondgenoten.

Want die kunnen we soms best gebruiken.