Vijftig tinten blauwe enveloppen

Waar werk is, zijn inkomens. Ik werk ook en met mijn maandelijkse inkomen van bijbaantjes, stage en studiefinanciering betaal ik ook toch echt wel belasting. En waar belasting betaalt wordt, is er ook een mogelijkheid om geld terug te vragen. Het mag dan misschien niet veel zijn, maar als student zijn alle kleine beetjes mooi meegenomen. Kleine beetjes die er misschien nét voor zorgen dat ik deze maand eindelijk die nieuwe, overbodige schoenen kan kopen waar ik al maanden naar verlang. Of gewoon eindelijk dat biefstukje kan eten, die ik normaal gesproken veel te duur vind. Gewoon dat kleine beetje.

Als ik de 24ste van de maand op een normale manier wil halen, dan moet ik alle eindjes aan elkaar knopen. Ik werk ieder vrij moment om zoveel mogelijk centen te verdienen, kom daardoor best vaak in de knoop met mijn studie en dus moet ik, met alle gevolgen van dien, nachten doorhalen om toch die deadlines te halen. Waarom zou ik dan niet even de tijd en moeite nemen om dat misgelopen geld terug te halen, terwijl ik er eerder krom voor lag?

Simpel antwoord: Ik ben liever lui dan moe. En mijn nalatigheid in het regelen van belangrijke zaken verdient absoluut geen gouden medaille. Sterker nog, ik moet mij diep schamen. Neem bijvoorbeeld de donorregistratie. Toen ik achttien was, was ik gelijk ervan overtuigd dat ik donor wilde zijn, maar ik nam nooit de moeite om het daadwerkelijk te registreren. Het kostte me waarschijnlijk maar vijf minuten. Vijf minuten die ik veel liever besteedde aan het kijken van een onnozele serie op Netflix.

Maar het wordt tijd dat ik me anders opstel tegenover dit soort dingen. Bovendien hoort het nu eenmaal bij het ‘volwassen worden’. En behalve dat ik over een week eindelijk legaal alcohol mag drinken in Amerika, mijn ouders niet meer verplicht zijn om voor mij te zorgen en ik een heus busrijbewijs mag halen (ja echt), wordt het dus tijd dat ik me wél bezig ga houden met de belangrijke zaken in het leven. Zoals het stemmen voor de verkiezingen, het vinden van een vaste baan én het doen van belastingaangifte.

Want wist jij dat je bijvoorbeeld studiekosten kan aftrekken in je belastingaangifte? Dit is vooral interessant voor studenten die géén recht hebben op die geweldige stufi, want dan mag je tot €250 aftrekken per collegejaar. Net als de kosten voor de huisarts, tandarts en ziekenhuiszorg, als ze niet binnen het eigen risico, de basis- of aanvullende verzekering vallen. Dit gebeurt niet vaak, maar het is toch wel weer mooi meegenomen als jij wél die ongelukkige was.

Zoals iedere andere student zal ook jij een bijbaan hebben of meerdere bijbanen in één jaar hebben gehad. Grote kans dat je werkgevers te veel premie hebben ingehouden, maar dat kan je dan ook weer terugkrijgen. En baal je ook zo dat je niet-zo-lieve baas geen reiskostenvergoeding aan je betaalt, terwijl je iedere dag meer dan tien kilometer moet reizen? Dan is er altijd nog de belastingdienst. 

Waarom lopen we dan toch zo vaak geld mis als student zijnde? Nou, één rondvraag op de redactie en een blik in de spiegel leert mij dat we er te weinig over weten, het te veel werk is om alle papiertjes bij elkaar te zoeken of dat het natuurlijk te veel tijd kost. Wat niet in het leven? Dus toch weer die nalatigheid, van ons allemaal. Maar tijd is geld en in dit geval geld dat je terug kan krijgen. Dus dat is het proberen meer dan waard.

Ik heb mezelf in ieder geval ervan overtuigd, ik trek deze week mijn volwassen schoenen aan en ik stel die vijf minuten Netflix even uit. Ik ga die stofwolk tegemoet en ga er een mooi feestje van maken. En een feestje wordt pas leuk met veel mensen. Dus ook jij bent bij deze uitgenodigd. Nu maar hopen dat het er één wordt die onze rekeningen niet zullen vergeten. Dan krijgen die blauwe enveloppen toch opeens een veel leukere betekenis.