Studenten vertellen over hospiteer-ervaringen: ‘Het is gewoon leedvermaak’

Hospiteren zorgt voor kansenongelijkheid. Voor veel mensen is het daardoor lastig om aan een kamer te komen. Tessa (25), Laura (23) en Guus (23) delen een hospiteer-ervaring.

In veel studentensteden moet je hospiteren om aan een kamer te komen. Op een 'hospi' of kijkavond ga je tegelijk met andere studenten langs bij het huis om het huis te zien en de huisgenoten te ontmoeten. Die kiezen aan de hand van die avond wie hun nieuwe huisgenoot wordt.  

Tessa (25) hospiteerde in Apeldoorn. Eerder probeerde ze een kamer in Enschede te bemachtigen, maar ze merkte al snel dat daar weinig aanbod was: ‘Ik heb daar drie of vier kijkavonden gehad, maar ik wist eigenlijk van tevoren al: dit is het net niet helemaal. De kamer was te klein, de huur was te duur of de mensen waren niet mijn type.’ Daarom besloot ze het ook in Apeldoorn te proberen. ‘Ik zag een kamer in een appartementencomplex. Daar waren twee kamers beschikbaar. Er zaten heel wat mensen, een stuk of veertien, en die kwamen allemaal voor die twee kamers. De kans was best klein dat je het zou worden, maar ik voelde best wel een klik, waardoor ik dacht: ik maak best kans om die kamer te krijgen. Toen was ik het toch niet geworden. Twee en een halve maand later zag ik die kamer weer online staan. Ik heb toen een bericht gestuurd of ik toch in aanmerking kon komen voor de kamer. Dat kon. Er was een huisgenoot die mij nog wilde ontmoeten, dus ik ging die kant op. Toen kwam ik binnen en ze zeiden meteen dat ze blij waren dat ik nog langs kon komen. Ik stond op de parkeerplaats en toen kreeg ik al te horen dat ik het was geworden.'

Toen Tessa eenmaal ging verhuizen, stond ze voor een onaangename verrassing: ‘De dag dat ik zou verhuizen doe ik de deur open en ik zie een soort van donkere houten vloer, een groot deel van de kamer was zwart geverfd over een behang heen, en er hing nog een vies gordijn. Ik had alles voor het verhuizen al geregeld en dit met de huisbaas regelen zou lang duren. Toen heb ik het maar op eigen kosten gedaan. Het bleken twee lagen behang over elkaar heen te zijn met verf ertussen. De foto’s die gebruikt werden voor die kamer waren foto’s van een netjes opgeruimde kamer met witte muren en een lichte vloer. De huisgenoten hadden de sleutel van de kamer niet, dus ik had het nog nooit kunnen zien. Zij wisten ook niet dat het er zo uitzag.'

Laura (23) hospiteerde in Den Haag. Haar eigen hospi viel mee: ‘Iemand had mij benaderd en toen kwam de lockdown: het werd online gedaan. Dat was prima en ook eigenlijk een goede ervaring. Ze vroegen naar mijn seksuele oriëntatie, ik dacht: prima, ik ben daar toch heel open over. Ik merkte wel bij andere mensen dat ze het moeilijk vonden om die vraag te beantwoorden.’ Pas later – toen ze als huisgenoot haar eerste hospitatie in het huis organiseerde – kreeg ze een vreemd gevoel: ‘Er werd weer gevraagd naar de seksuele oriëntatie, terwijl ik al had gecommuniceerd dat het een rare vraag was. Toen kwamen er meer vragen als: ben je weleens in aanraking geweest met politie en justitie, wat is je lievelingsdier of wat is je meest gênante moment ooit.’ 

‘Daarna deden we een kleine rondleiding, maar we hebben het hier over tientallen hospitanten voor één of twee kamers. Dan kwamen ze terug van die rondleiding en moesten ze hun meest gênante moment uitbeelden als hun lievelingsdier. Dat was echt verschrikkelijk. Het is gewoon leedvermaak. Je kan niet goed je grenzen aangeven, je wil zo graag een kamer dat je je grens over gaat. Ik heb dat niet hoeven doen, omdat ik online zat. Al mijn huisgenoten hebben dit ook moeten doen; het is een soort traditie die in stand wordt gehouden. De andere huisgenoten wilden dat niet weglaten.’ Ze merkte dat deze vragen ook niet bijdragen aan het vinden van een passende huisgenoot: ‘Alle introverte mensen kwamen niet eens aan de beurt. Je hebt weinig tijd en er zijn zo veel mensen. De mensen die het meest luid zijn durven dat ook te zijn, dus uiteindelijk stemt iedereen op de luidste mensen. Daardoor is er geen balans in huis.’ 

‘Ik kan me ook nog herinneren dat er op een gegeven moment veel mensen in huis queer waren. En dat bij de volgende hospitaties naderhand werd besproken dat we al te veel queer mensen hadden: het werd bijna een criterium. Dat zou geen criterium moeten zijn. Daar kan je toch niet iemand op afwijzen?’

Guus (23) hospiteerde in Tilburg. Voor hem was de zoektocht erg lastig: ‘Ik ben gestopt met tellen na de vijftig kijkavonden. Op de top had ik drie kijkavonden per week. Soms moest ik tussendoor naar huis en moest ik twee keer op en neer naar Tilburg; dan zat ik vijf uur per dag in het openbaar vervoer.’ Ondanks dat het niet gemakkelijk ging, hield Guus wel altijd de goede moed erin: ‘Ik stond er altijd positief in. Met de gedachte dat je een kamer niet gaat krijgen, ga je die ook niet krijgen. Uiteindelijk ga je een huis vinden dat bij je past. Als het niet klikt, dan wil je daar ook niet wonen.’ Zo heeft hij zelf een keer een kamer afgewezen: ‘Ik denk dat ik op mijn vierde kijkavond een kamer aangeboden kreeg. Dat was echt een crackhuis. Die huisgenoten waren overduidelijk stoned op de kijkavond. Dat zijn niet mijn mensen.’