Alleenstaande moeder Bo (28) is thuisloos: 'Geen uitzicht meer op een plekje'

Bo raakte na haar scheiding thuisloos. Sindsdien lukt het haar niet om – ondanks haar goede baan in de zorg – een geschikte woning te vinden voor haar en haar zoontje.

'Je valt eigenlijk overal tussen wal en schip', aldus de 28-jarige Bo. 'Geen sociale huurwoning, particulier kan ook niet. Het is gewoon heel lastig.'

Op 1 januari 2023 telde Nederland naar schatting 30,6 duizend dak- en thuislozen, een stijging van vierduizend ten opzichte van een jaar eerder, aldus het CBS. Onder dak- en thuisloosheid vallen mensen zonder eigen onderdak, inclusief zij die tijdelijk bij anderen verblijven of in noodopvang wonen.

'Ik had een gezin en we hadden een woning in Leiden', vertelt Bo. 'Dat was altijd gewoon prima. Maar uiteindelijk wilde ik meer dan 'prima', en hebben we besloten uit elkaar te gaan.' Bo was negen jaar samen met haar ex-partner. In januari besloten ze een punt achter hun huwelijk te zetten; het werkte niet meer. 'Ik heb ervoor gekozen om voor mijn eigen geluk te gaan.'

Omdat elkaar uitkopen geen optie was, verkochten ze hun woning in Leiden. Bo had door haar korte inschrijfduur weinig kans op een sociale huurwoning en kwam niet in aanmerking voor urgentie. 'Ze zeggen dat een kind hebben geen reden is voor urgentie.'

Urgentie wordt volgens Bo toegekend als je meerdere hulpvragen hebt. 'Als je bijvoorbeeld heel veel schulden hebt, werkloos bent en daarbij een kind hebt.' In haar situatie wordt het hebben van een kind echter niet als hulpvraag gezien. Alleen het feit dat ze geen huis heeft telt als hulpvraag.

'Het was heel vervelend, en ik werd er erg boos om. Op een gegeven moment had ik helemaal geen uitzicht meer op een woning. Toen ben ik naar het daklozencentrum geweest; gebeld en langs geweest. Maar ik kreeg steeds hetzelfde te horen: ik had maar één hulpvraag. (...) ik werd boos op de mensen aan de telefoon – wat natuurlijk onterecht is, zij maken het beleid niet. Maar meer kon ik niet doen.'

Bo wisselde het afgelopen jaar voortdurend van logeeradres. Nergens kon ze lang blijven. 'Eerst ben ik een maand bij een vriendin in huis gegaan. Zij ging een maand reizen en heeft een studio. Dus daar heb ik met mijn zoontje gezeten. Dat was heel fijn, maar we konden daar niet met zijn drieën. Toen ze terugkwam moest ik ergens anders naartoe.'

Ze vertrok daarna naar een vakantiepark, waar ze tweeënhalve maand verbleef. Maar toen de zomerperiode naderde, was er geen plek meer; alle verblijven waren verhuurd. Bo verbleef nog anderhalve maand bij verschillende vrienden. 'Daarna had ik eigenlijk geen uitzicht meer op een plekje bij ons in de buurt', aldus Bo. Om die reden is ze weg uit Leiden en woont ze nu bij haar vader.

'Ik vind het heel fijn dat ik daar mag wonen, maar het is natuurlijk niet de bedoeling dat je weer bij je vader thuis gaat wonen (...) je wil het liefst gewoon je eigen plekje hebben.' Bo ziet op tegen de komende maanden, waarin ze naar verwachting weer veel stress zal ervaren tijdens haar zoektocht naar een woning.

Toch blijft Bo optimistisch. Ze hoopt op een fijne en mooie plek voor haar en haar zoontje. 'Het hoeft geen grote plek te zijn. Al is het maar een gezellig huisje (...) waar we samen een mooi kamertje voor hem kunnen maken. Waar hij kan opgroeien en vriendjes en vriendinnetjes mee naartoe kan nemen.'