Sekswerker Mercy wil taboes doorbreken: 'Ik maak zelf de keuze om dit werk te doen' | Bij ons op de Wallen

Mercy werkt als sekswerker op de Wallen en deelt in Bij ons op de Wallen meer over haar ervaringen. Ze zet zich actief in voor de emancipatie van sekswerkers en streeft ernaar stigma's en taboes te doorbreken.

'Het belangrijkste bij dit werk is dat iemand echt sekswerk wil doen', stelt Mercy. 'Ik maak zelf de keuze om dit te doen.' Mercy begon ooit met sekswerk met de simpele reden: geld verdienen. 'Ik had geld nodig voor mijn opleiding, voor boodschappen, voor de huur. Ik wil werken wanneer ik dat wil en de rest van de tijd met kunst bezig zijn, of iets voor de gemeenschap doen. Vrije tijd hebben, want werknemers hebben tegenwoordig geen tijd voor zichzelf.'

In de serie zien we hoe Mercy in gesprek gaat met raamexploitant Pim, bij wie ze een aantal dagen in de week een kamer wil huren. 'Als iemand zich aanmeldt om een kamer te huren, dan checken we alle papieren. Maar we houden ook echt een interview', legt Pim uit. In het interview stelt hij een aantal vragen om een beeld te krijgen van de sekswerker. 'Is iemand zelfredzaam en sterk genoeg om het werk te kunnen doen? Maar ook: zijn er signalen die erop kunnen wijzen dat iemand het toch onvrijwillig doet?'

Voordat Mercy bij Pim gaat huren, krijgt ze de mogelijkheid om de kamer te zien. Vooral een gevoel van veiligheid, zo legt ze uit, is essentieel. De paniekknoppen in de kamer, waarmee ze Pim en zijn medewerkers snel kan laten weten als er iets mis is, helpen haar daarbij. 'En dat je altijd kunt whatsappen met het kantoor; dat geeft een veilig gevoel.'

Weten waar je grenzen liggen als sekswerker, is volgens Mercy zowel een moeilijke als een mooie kant van het vak. 'Er zijn klanten die denken dat seks zonder condoom kan, als ze maar genoeg betalen. Maar daar zeg ik altijd nee tegen. Ook vragen ze vaak om een lagere prijs. We vragen meestal honderd euro, maar veel mensen willen dat niet betalen. Toch proberen we vast te houden aan een standaardprijs in de industrie.'

Sekswerk is voor velen nog steeds een taboe, weet Mercy. 'Voor mij is het een plek waar ik mijn grenzen kan aangeven. Waar ik seks en seksualiteit kan verkennen. Of kink, misschien.' Naast het grote taboe rond sekswerk, merkt Mercy dat twee stereotypen overheersen. 'Het ene is dat sekswerkers heel veel verdienen en altijd blij zijn. Het andere is dat sekswerkers veel soa's hebben en daarom "vies" zijn. Of dat ze een pooier hebben en niets over hun eigen leven te zeggen hebben.'

Mercy zet zich in om deze stereotypen te doorbreken. 'Sekswerkers zijn zeker niet altijd gelukkig, maar worden ook niet altijd onderdrukt.' Het grote stigma rond sekswerk zorgt ervoor dat veel sekswerkers niet open durven te zijn over hun werk. In Mercy's situatie ligt dat anders. 'Ik bof dat ik een liefdevolle partner heb met wie ik over mijn werk kan praten. Zelfs mijn moeder weet het. Wat heel zeldzaam is, maar ook juist heel cool.'

Sekswerkers hebben een turbulente geschiedenis op de Wallen, erkent Mercy. 'Er was niet altijd toezicht en de wetgeving is vaak veranderd. Het meest recente daarvan is dat gemeente Amsterdam ramen sluit. En nu zijn er hele gedeelten van de Wallen "dood" – zo kun je het echt noemen.' Mercy hoopt dan ook dat de sekswerkers die werkzaam zijn op de Wallen, daar hun werk kunnen blijven doen. 'We brengen charisma, charme en karakter naar de Wallen (...) elke sekswerker is een kleine ondernemer, een zzp'er. We kunnen mensen die jarenlang zijn gestigmatiseerd, zelfstandigheid geven. Dat kunnen we – en dat kunnen we heel goed zelf.'