Met z’n allen naar de Wallen

Omdat Kants categorisch imperatief was uitbehandeld en hij het nog te vroeg in de avond vond om Hegels dialectisch proces aan te snijden, vroeg Ton: ‘Kom je nog weleens op de Wallen?’

‘Wat bedoel je met komen?’ vroeg Harko, die naast hem aan de bar zat.

‘Nou, gewoon, of je er nog weleens komt.’

‘Ja, dat begrijp ik. Maar wat bedoel je daar precies mee?’ Harko’s onafscheidelijke tandenstoker wipte driftig op en neer in zijn linker mondhoek.

‘Wat ik daarmee bedoel? Ik bedoel daar helemaal niks mee.’

‘Wat bedoel je dan met komen?’

Ton keek naar Harko alsof hij naar een apparaat keek dat het niet deed, hoewel hij toch meerdere keren op de juiste knop had gedrukt. ‘Ik bedoel of je er nog weleens komt.’

‘Ja, maar op welke manier?’

‘Op welke manier?’ herhaalde Ton ongeduldig. ‘Te voet, op de fiets, met het vliegtuig – kan mij het schelen! Ik vraag gewoon of je er nog weleens komt.’

‘Ja, maar wat bedoel je precies met komen?’

Ton keek ten einde raad opzij naar Roos, die vanachter de bar het partijtje semantische pingpong met meer dan gemiddelde belangstelling volgde. ‘Begrijp jij nou wat hij bedoelt?’

‘Ik denk dat Harko iets anders bedoelt met komen,’ zei Roos. Een knipoog fladderde over de bar.

Tons vlezige vijftigersgezicht vouwde zich in vele plooien en zijn onverzorgde wenkbrauwen kropen langzaam naar elkaar toe. Toen ze elkaar bereikt hadden en één doorlopende voorhoofdsknevel vormden, drong het tot hem door. ‘Oooh!’ knikte hij begrijpend. ‘Bedoel je het zó. Nou, zeg het dan maar. Kom je nog weleens op de Wallen? In beide betekenissen van het woord.’

‘Nee,’ antwoordde Harko.

‘Goed, dan weten we dat weer.’ Ton nam een slok van zijn bier. ‘Godsamme, krijg een droge bek van praten met jou.’

‘En jij?’ vroeg Harko. ‘Kom jij nog weleens op de Wallen?’

‘Nee,’ antwoordde Ton.

‘Waarom vraag je dan of ik op de Wallen kom?’

‘Vanwege dit.’ Ton hield het Amsterdamse dagblad Het Parool omhoog en liet Harko de voorpagina zien. De kop luidde: ‘Wallenondernemers en gemeente Amsterdam voor de rechter om sluitingstijden: ‘Dit gaat om ons bestaan.’’

‘Waar gaat dat over?’ vroeg Roos, zich over de bar buigend.

‘Over die nieuwe sluitingstijden op de Wallen,’ zei Ton. ‘De gemeente wil de Wallen helemaal kapot maken.’

‘Dat heeft toch te maken met die drukte door al dat toerisme?’ veronderstelde Harko.

‘Welnee, man!’ riep Ton uit. ‘Dat heeft te maken met de PvdA en GroenLinks, die willen de raamprostitutie gewoon weg hebben. Herinner je je Project 1012 nog, dat ideetje van Lodewijk Asscher? Die wilde zich als wethouder even lekker flinks profileren, zoals Koot en Bie dat noemden. Volgens hem was het allemaal vrouwenhandel en witwasserij op de Wallen. Onder iedere steen ligt ongedierte, zei hij.’

‘Was dat dan niet zo?’ vroeg Roos.

‘Nou, hij heeft niks kunnen bewijzen. Ze hebben die bordeelhouders onder een vergrootglas gelegd, maar ze hebben niet één raam kunnen sluiten.’

‘Maar er zijn toch een heleboel ramen verdwenen?’ zei Roos. ‘Daar zitten nou allemaal winkeltjes in.’

‘Winkeltjes…’ schamperde Ton. ‘Ja, er zijn heel veel ramen gesloten, maar niet omdat ze iets konden bewijzen. Anders hadden ze gewoon de exploitatievergunning kunnen intrekken. Nee, die prostitutiepanden zijn opgekocht door de gemeente. Voor tientallen miljoenen euro’s van jouw en mijn belastinggeld. Dus dezelfde mensen die door Asscher als ongedierte waren bestempeld, die kregen miljoenen euro’s in hun zakken gepropt. Hoe maf is dat? En die winkeltjes? Pure flauwekul! Die kunnen daar alleen maar zitten omdat ze een hele lage huur mogen betalen. Er gaat geen hond naar binnen. Natuurlijk niet. Nu die meiden weg zijn, is het daar uitgestorven. Neem nou het Sint Annenkwartier, dat buurtje naast de Oude Kerk. Daar zaten de mooiste meiden. Nu is het een spookbuurt. En weet je wat zo erg is? Die meiden zijn hun werkplek kwijt. Die moeten nu in een club werken of in de escort. En dat in het beste geval. Hoeveel zijn er in het illegale circuit verdwenen? Maar dat willen ze helemaal niet. Ze zitten liever achter het raam. Daar zijn ze eigen baas, daar kunnen ze zelf hun klanten kiezen, zelf hun prijs bepalen. Stel je eens voor dat van een andere beroepsgroep de werkplek zou worden afgepakt. Ik denk dat Nederland te klein zou zijn. Maar met hoeren kan je dat blijkbaar maken. Bedankt, PvdA! Bedankt, GroenLinks!’

‘Maar was er dan helemaal geen vrouwenhandel?’ vroeg Roos.

‘Er zal best eens wat gebeurd zijn,’ gaf Ton toe. ‘Nou, dan pak je dat dus aan. Maar dan ga je toch niet een hele beroepsgroep brodeloos maken? Verreweg de meeste vrouwen die achter het raam zitten, zitten daar omdat ze dat willen. Maar dat willen ze bij de PvdA en GroenLinks niet geloven. Het zijn de nieuwe zedenmeesters.’

‘Maar de gemeente wil toch een nieuw Erotisch Centrum bouwen,’ wierp Harko tegen. ‘In Amsterdam-Noord of bij de Rai.’

‘Geloof je het zelf?’ sneerde Ton. ‘Dat is gewoon een toneelstukje waarvan je het einde kunt voorspellen. De gemeente zegt dat er heel zorgvuldig een paar locaties zijn uitgekozen, vervolgens gaan de buurtbewoners mekkeren en uiteindelijk zegt de gemeente: ‘Sorry, de buurt wil het niet.’ Je krijgt hetzelfde als in Utrecht. Daar zou ook een nieuwe prostitutieplek komen nadat ze die seksboten langs het Zandpad hadden gesloten. Dat is nou hoeveel jaar geleden? Nou, er is nog niks!’

‘Maar die drukte op de Wallen, daar moet toch iets aan gedaan worden?’ voerde Harko aan. ‘Dat loopt echt de spuigaten uit.’

‘Die drukte is door de gemeente zelf gecreëerd. Ze wilden de raamprostitutie op de Oudezijds Achterburgwal concentreren, dus nou lopen de toeristen allemaal over die smalle kades. Vroeger was dat veel meer verspreid over de buurt. Maar we moeten die drukte nou ook weer niet overdrijven. In het weekend kan het ’s avonds best druk zijn, ja, maar doordeweeks is het niet drukker dan ergens anders in de stad. We zijn hier in Amsterdam, hè, niet in Zuphten. Kijk, omdat ze dat vrouwenhandelverhaal niet hard konden maken, gooien ze het nou op overtoerisme. Dat is het nieuwe argument om de raamprostitutie weg te krijgen. Het is zo dom allemaal. Amsterdam gooit zijn eigen ramen in, zeg ik weleens. Het Amsterdam Red Light District is de beroemdste buurt ter wereld. Daar moeten we juist trots op zijn. Eigenlijk zouden de Wallen tot Werelderfgoed moeten worden uitgeroepen.’

‘Lijkt me helemaal niks, de hoer spelen,’ zei Roos, rillend in haar strakke T-shirt. ‘Al die kerels over je heen, moet er niet aan denken.’

‘Het verdient beter dan een horecabaantje,’ zei Ton en maakte een gebaar boven zijn lege glas. Roos liet de hendel van de bierpomp gewillig knikken.

‘Je weet er wel veel vanaf, hè?’ grijnsde Harko, de tandenstoker tussen zijn kaken geklemd. ‘Hoe komt dat zo?’

‘Ik léés die krant,’ zei Ton en wapperde met Het Parool.

‘Maar zelf kom je niet op de Wallen?’

‘Nooit!’

cc-foto: Not4thur