Rens (36) werd pleegouder door de serie Dertigers: 'Het voegt veel toe aan mijn leven'

Rens Kauffman (36) is sinds twee jaar pleegvader van zijn vijftienjarige pleegzoon. De serie Dertigers inspireerde hem om de stap naar pleegouderschap te zetten: 'Ik had me al aangemeld voor een informatieavond voordat de aflevering afgelopen was.'

De serie Dertigers volgt een vriendengroep die worstelt met de bekende dilemma’s van het dertigersleven: liefde, werk en de wens om een gezin te stichten. In seizoen drie besluit een stel om pleegouders te worden; een verhaal dat Rens inspireerde om in hun voetsporen te treden.

‘In de serie was een stel (Elias en Alex, red.) dat samen met een vriendin een kind wilde krijgen. Toen dat niet doorging, besloten ze pleegouders te worden. Het verliep verrassend snel en goed. Terwijl ik de serie keek, begon ik te googelen: hoe werkt pleegzorg precies? Zo is het balletje gaan rollen.’

‘Nee, dat laatste eigenlijk helemaal niet; ik was er totaal niet mee bekend. Als dit niet in de serie was voorgekomen, was ik nu geen pleegouder geweest.

Wel had ik destijds in mijn rol als teamleider op een middelbare school regelmatig te maken met leerlingen waar het thuis niet goed ging. Dan dacht ik: wat zou het een verschil maken in hun leven als ze in een andere thuissituatie zouden opgroeien of een klein zetje in de juiste richting kregen.’

‘De eerste hit op Google bracht me bij pleegzorgorganisatie Enver. Ik had me al aangemeld voor een informatieavond voordat de aflevering afgelopen was. Onderweg naar die avond vroeg ik me af: wat kom ik hier eigenlijk doen? Maar tijdens de avond zelf realiseerde ik me: dit is gaaf, en ik denk dat ik dit kan.’

‘Voor mij draaide het vooral om de vraag: wat kan ik bieden? Crisispleegzorg was geen optie, omdat ik alleenstaand ben en fulltime werk. Als ik om twaalf uur een belletje krijg en er om vijf uur een kind op de stoep staat vanwege een conflictsituatie, is dat voor mij niet haalbaar.

Daarom koos ik voor deeltijdpleegzorg. Vaak is er behoefte aan plekken waar kinderen tijdelijk niet thuis hoeven te zijn of even tot rust kunnen komen in een ander huis. Zo werkt het ook met mijn pleegzoon. Hij komt om de week een lang weekend en de helft van de schoolvakanties bij mij. Zijn moeder krijgt om de twee weken een adempauze, zodat ze kan opladen en er de overige tijd echt voor haar kinderen kan zijn.'

‘Ik probeer hem in deze fase te stimuleren om dingen te doen die bij zijn leeftijd passen, zoals zijn eigen leven leiden en in het weekend naar een feestje gaan. Dat kost soms wat moeite, want hij vindt alles al snel prima. Maar ik probeer hem juist te stimuleren om zijn mening te uiten.

Daarnaast ondernemen we ook samen dingen – zowel leuke als alledaagse activiteiten. Bijvoorbeeld samen een recept uitzoeken, boodschappen doen en koken. Daar ben je zo een halve dag zoet mee.’

‘We hebben veel contact. In onze situatie ligt het grootste deel van de opvoeding bij zijn moeder, en ik vind het belangrijk om dat te respecteren tijdens de tijd dat hij bij mij is. Ik ga daar niet tegenin.'

‘Geduld, omdat je in een compleet andere wereld terechtkomt. Kinderen komen niet zomaar in de pleegzorg; er speelt altijd iets. Daarnaast heb je empathie nodig om je in te leven en de wil om je eigen belangen even aan de kant te zetten.’

‘In het begin zei hij van niks uit zichzelf. Hij is gewend dat het thuis heel druk is – dat hij moet knokken voor zijn plek. Langzaamaan is dat wel veranderd; hij appt me nu soms zelfs op momenten dat hij niet bij mij is.’

‘Veel mensen hebben het idee dat het alleen om jonge kinderen gaat. Dit klopt niet: het betreft kinderen en jongeren tot 21 jaar. Ook hoor ik vaak dat mensen denken dat het altijd om probleemkinderen gaat. Dat is zeker niet altijd zo, ook niet in mijn situatie.

Als alleenstaande man pleegouder worden, vinden mensen in het begin toch een beetje apart. Maar juist omdat ik alleenstaand ben, werkt het in deze situatie zo goed. Voor pleegzorgorganisaties is het belangrijk om een zo divers mogelijk bestand aan pleegouders te hebben – mensen met kinderen, oudere stellen, alleenstaanden – zodat ze voor elke situatie een goede match kunnen maken.'

‘Mijn omgeving vindt het heel leuk dat ik pleegvader ben. Mijn ouders zijn bijvoorbeeld heel trots op wat ik doe. Voor mijzelf voelt het inmiddels heel natuurlijk, zeker na twee jaar. Ik denk er eigenlijk niet meer over na.’

‘Het voegt veel toe aan mijn leven. Ik vind het ontzettend leuk om te doen en om te zien dat hij op zoveel gebieden groeit. Ik hoop dat hij later terugkijkt en denkt: daar heb ik iets aan gehad.

Het heeft me ook aan het denken gezet over de toekomst. Eerst dacht ik dat fulltime pleegzorg niet mogelijk was met mijn baan, maar met iemand van deze leeftijd, rond de vijftien, zou dat eigenlijk best kunnen. Misschien wordt dat mijn volgende stap.’

‘Dat blijft inderdaad bijzonder; hoe zoiets kleins als een tv-serie een aanzet kan zijn voor zo’n grote verandering in je leven. Het is niet dat ik er wekelijks bij stilsta, maar het laat zien hoe kleine dingen een grote impact kunnen hebben.

Dat hoop ik ook door te geven als pleegouder: dat kleine, dagelijkse dingen misschien juist een groot verschil zouden kunnen maken.’