Hoe verliep Jeanette Chedda's zoektocht naar intimiteit?

'Voordat ik met mijn seksualiteit bezig kon zijn, moest ik iets met het feit dat ik gehandicapt ben.' Hoe verliep Jeanette Chedda's zoektocht naar intimiteit?

Ik neem je mee terug in de tijd.

Ik ben geboren in 1983. Met de aandoening osteogenesis imperfecta. Ik heb daardoor meer dan 100 keer mijn botten gebroken en daarom ben ik ook 1 meter 12. Ik ben de oudste van vier. Opgegroeid binnen een conservatief islamitische familie, maar in een minder conservatief islamitisch gezin: mijn ouders waren in vergelijking met hun broers en zussen best progressief. Mijn fascinatie met seks begon best vroeg. Het was alleen geen onderwerp van gesprek, want er werd altijd heel geheimzinnig en krampachtig en schaamtevol gedaan zodra het over seks ging. Ik kreeg zo de indruk dat seks helemaal niet goed was en niet mocht.

Mijn puberteit was vreselijk.

Nou is puberteit vaak vreselijk, maar de extra dimensie die ik meenam – ik was een gehandicapt meisje van kleur – daar was veel te weinig oog voor. Ik voldeed aan geen enkele blonde witte abled bodied hetero cis-norm. Ik keek op tegen mijn vriendinnen die daar meer aan voldeden. We deden leuke dingen, beleefden avonturen, we waren goeie vriendinnen, maar ik was ook jaloers. Omdat zij alle aandacht kregen van de jongens. Zij hadden crushes, ik had crushes, zij kregen vriendjes, ik niet. Ik heb in mijn puberteit mijn seksualiteit niet echt kunnen ontdekken. Jongens schaamden zich om met mij gezien te worden of überhaupt te laten merken dat ze misschien ook een crush op mij hadden. Ik was om de haverklap verliefd, toen nog alleen op jongens, maar het was nooit wederzijds. Zoveel afwijzingen. Een van mijn crushes zei eens tegen mij in de aula: als jij lange benen had, was je het mooiste meisje van de school. Pijnlijk. Deze ervaringen, afwijzingen, deden iets met mijn zelfbeeld. Ik dacht dat ik lelijk was, niet goed genoeg, niet leuk genoeg, niet sexy genoeg, niet slim genoeg. Uiteindelijk gaf ik mezelf de schuld omdat ik gehandicapt ben.

In 2003 kreeg ik mijn eerste vriendje. Hij was mijn eerste alles waar het ging om de seksualiteit, die ik al die jaren had onderdrukt. Ik kon me seksueel uitleven met hem. Die relatie duurde zeven jaar en daarna werd ik gedumpt. Dat durfde ik toen niet te zeggen, dat ik was gedumpt, want ik had mijn hele bestaansrecht gebouwd rond die relatie. Ik schaamde mij om weer single te zijn, want daarvoor was ik ‘compleet’. Werk, huis, auto, opleiding en een vent: ik dacht dat dat het hoogst haalbare was in onze samenleving. En een monogame heterorelatie. Ik had daar keihard voor gewerkt, dus gedumpt worden bracht alle pijn van afwijzing in één keer terug.

Na de breuk had ik vier jaar liefdesverdriet. Tot een platonische relatie mijn scharrel werd. Dat was ook het begin van mijn onenightstands. Ik ben blij dat ik die heb ervaren, maar onenightstands zijn niet zo aan mij besteed. Weet ik nu. Die vaste scharrelconstructie wel. Dat heeft mij ook positiever doen denken over open relaties. En I love it.

Daarnaast heb ik nu ook crushes op vrouwen. Een transitie, kortom, van een monogame heterorelatie naar een biseksueel die niet gelooft in monogamie. Er is nog zoveel te ontdekken.

Maar voordat ik met mijn seksualiteit bezig kon zijn, moest ik iets met het feit dat ik gehandicapt ben. In 2012 kreeg ik mijn eerste burn-out. Daarmee begon, zonder dat ik me dat realiseerde, het proces van de acceptatie van mijn handicap. Probeer maar eens je hele identiteit te accepteren als gehandicapte moslima van kleur in een seksistische, islamofobische, racistische en validistische samenleving. Je hoort eigenlijk niet te bestaan – dat krijg ik al sinds mijn geboorte mee. Dat ik vandaag sta waar ik ben, ging niet vanzelf, ik kom van fucking ver.

Ik zei al: ik gaf mezelf de schuld omdat ik gehandicapt ben. Omdat dat de impliciete, maar ook expliciete boodschap is in onze samenleving. In deze kapitalistische samenleving kennen wij waarde toe aan hoe lichamen functioneren en in welke mate je productief kunt zijn en ‘bijdragen’ aan de samenleving. Een gehandicapt lichaam kan dat volgens die norm niet, dus is het ook niks waard.

Mensen kunnen zeggen dat ze me als gelijke zien, maar onze cultuur en samenleving zien mij niet als gelijke. Want ik word op dagelijkse basis uitgesloten, gediscrimineerd, en ik krijg constant de boodschap: jij bent hier niet welkom. Dat merk ik als ik een gebouw niet in kan, of als ik word genegeerd in een club – terwijl ik hella hot ben! Of wanneer ik de baan niet krijg omdat ik gehandicapt ben, maar wel veel talentvoller dan Ingrid. Het discrimineren, negeren en niet voor vol aanzien van gehandicapte mensen zit zo diepgeworteld in onze samenleving, dat je het negen van de tien keer niet eens doorhebt.

Xandra Koster schreef in mei 2019 een artikel voor Oneworld met de titel: ‘Mensen met een rolstoel willen ook seks’. Dat artikel was het sneeuwballetje dat voor mij is gaan rollen als het gaat over het in het openbaar ontdekken van mijn seksualiteit. Ik werd zelf in dat artikel ook geciteerd over mijn kijk op relaties en seks.

Augustus 2020. Feministisch platform Damn, Honey vraagt of ik een seksverhaal voor ze wil schrijven. ‘Hell yeah’, dacht ik, maar ik was wel bang voor oordelen of nare reacties. Op dat moment was ik ook kandidaat nummer vier voor BIJ1 voor de Tweede Kamerverkiezingen, dat maakte het extra spannend. Ik beschreef voor Damn, Honey mijn avontuur dat ik had in een parkeergarage. Doe dat maar eens als gehandicapte moslima van kleur met politiek ambities.

In december 2021 heb ik meegewerkt aan een (semi)naaktshoot voor VICE met bijbehorend openhartig artikel over mijn seksleven en mijn kijk op relaties en seks en disability: ‘Dat ik gehandicapt ben, betekent niet dat ik niet van seks hou.’ Het artikel werd gepubliceerd op mijn 38ste verjaardag en het ontplofte online. Ik heb zoveel goeie reacties gehad en het was ook een opluchting voor mij. Er viel een last van mijn schouders.

Ik als gehandicapte moslima van kleur zou in de ideale wereld gewoon mijn beste seksleven willen leven, maar (online) daten is een ramp. Het is heel slecht voor mijn zelfbeeld: óf ik word als een stiekeme onenightstand benaderd, óf als een fetisj, of alles bij elkaar. Dat hoeft van mij niet. In het echte leven zijn mensen niet zo geneigd om op mij af te stappen, mijn nummer te vragen, mij überhaupt te zien als een potentiële date. En dat heeft invloed op mij en hoe ik mij openstel. Dat mijn datingleven niet zo spannend is, komt deels doordat ik zelf beschadigd ben en een dikke muur om mijzelf heen heb gebouwd. Maar het komt ook doordat gehandicapte mensen niet als gelijkwaardig worden gezien, onze samenleving validistisch is, en gehandicapte mensen dus niet als seksuele wezens worden gezien – als méér dan een fetisj. Ik heb een Only Fans-account, om daarmee met fotografie als gehandicapt model verschillende kanten van mezelf te ontdekken, maar dat is best spannend en eng, want deze samenleving is nog lang niet vrij.

En ik dus ook niet.