Misdaadjournalist Paul Vugts: ‘Als ik buiten was, was ik nooit meer alleen. Altijd met een ploeg beveiligers.’ Wat is het waard?

Bedreiging, intimidatie en stalking: steeds meer journalisten krijgen ermee te maken. Misdaadjournalist Paul Vugts vertelt over zijn ervaringen hiermee.

‘In augustus van 2017 kreeg ik via een goede bron uit de onderwereld de waarschuwing: “Paul, dit keer heb ik informatie over jouzelf. Neem het vooral serieus. Het is geen grap, ze zijn bezig een plan te beramen om jou dood te schieten.”’

Een specifieke groep criminelen had in zijn boek Afrekeningen gelezen dat hij meer wist over de achtergronden van liquidaties dan hij tot dan toe had gepubliceerd. ‘Ik kreeg een versleutelde e-mail waarin stond dat ik dit echt serieus moest nemen. Dat er plannen waren mij dood te schieten en dat er voor die plannen ook al vergaande voorbereidingen waren. Ik dacht eerst: wat is dit nou weer? Wat moet ik hiermee? Is dit een verkapte manier om mij te bedreigen? Wat is dit? Dan slaap je er een nachtje over en daarna ben ik stap voor stap bezig gegaan. Ik kan niet naar de politie. Als journalist moet je totaal onafhankelijk zijn, je hebt maar twee pijlers: betrouwbaarheid en die onafhankelijkheid.’

‘Uiteindelijk hebben we lang in een safehouse gewoond. Wat riant was hoor; het was voor het eerst dat ik vloerverwarming had in een appartement. Maar het is natuurlijk wel een hele nare tijd, ook voor mijn vriendin. Je leven wordt verstoord, je hebt geen privacy meer: als ik buiten was, was ik nooit meer alleen. Altijd met een ploeg beveiligers om mij heen. (…) ik moest uiterlijk vier dagen van tevoren mijn agenda doorgeven. (…) en het is natuurlijk sowieso een wonderlijk idee dat iemand je wil doodschieten.'

‘Toen ik in de zwaarste vervaardiging zat, kwam ik met zwaarbeveiligd transport binnen [bij de rechtbank].’ Meerdere auto’s met zwaarbewapende mensen erin, soms zelfs met zwaailicht en sirene. ‘We reden dan meteen die bunker in, de kelder, de parkeerkelder in. Daar kwam ik ook niet in de perskamer; ik had daar een eigen kamertje boven.’

‘We hebben een jaar zo geleefd tot uiteindelijk gebeurde wat ik altijd hoopte: er werden allerlei computerservers neergehaald die de criminelen gebruikten voor hun onderlinge communicatie, waarna de staat beschikte over een schat aan informatie. Toen heb ik gezegd dat ik zo snel mogelijk uit de beveiliging wilde, omdat de reden om mij dood te schieten was komen te vervallen. Ik dacht: als ik nu niet aanstalten maak om in overleg met de overheid weer een normaal leven op te bouwen dan komt het er nooit van.

Nu is het gelukkig alweer een tijd heel goed mogelijk om gewoon op de fiets mijn werk te doen, en dat is een stuk gezonder en frisser in je hoofd.’

‘Ik ga gelukkig gewoon door. Ik zou van iedereen begrijpen die zegt: onder deze condities wil ik niet meer, wil mijn gezin niet meer of wil ik anderen hier niet aan blootstellen. Dan moet je vooral stoppen; dat is ieders goed recht. Gelukkig zijn er nog genoeg journalisten, officiers van justitie, rechters en advocaten die doorgaan. Het staat nog als een huis: onze rechtstaat en journalistiek.’