#MeToo laat mij als man ontwaken uit een naïeve droom

De #MeToo-discussie, die deze week een jaar wereldwijd gevoerd wordt, heeft mij enorm veel stof tot nadenken gegeven. En ik kan niet anders dan stellen dat het welzijn van de vrouw op straat en #MeToo mij steeds sneller doen ontwaken uit een zeer treurige droom: seksueel misbruik wordt steeds vaker zichtbaar. Mijn eens zo geliefde idolen glijden allemaal een voor een af, en waarheid en fictie zijn nog nooit zo moeilijk te onderscheiden geweest. Tot slot zie ik vrouwen en mannen steeds verder van elkaar staan. 

“Tuurlijk, Oifik. Wist je dat echt niet?”, zegt een vriendin van mij bevragend, als ik het met haar over Leons stuk heb. “Ja, wist ik veel”, antwoord ik verdedigend. Ik was mij er al ruime tijd van bewust dat vrouwen ongewenste en opgepaste mannelijk aandacht krijgen. Alsof je een pot chocoladepasta over je heen gedonderd krijgt en ineens achtervolgd wordt door zwerfhonden. Slissende zwerfhonden, die je vervolgens een kuthoer noemen als je niet op hun armoedige avances ingaat.

Het lijkt steeds meer alsof er een parallelle wereld zichtbaarder wordt voor me. Een wereld waarin het nemen van een kortere route helemaal niet zogezegd, zo gedaan is. En het gesprek met mijn vriendin maakt dat des te duidelijker. Ze loopt niet alleen met een sleutel tussen haar vingers, maar heeft ook haar oordoppen vaak genoeg in zónder dat ze naar muziek luistert. En met haar zijn er duizenden andere vrouwen die dezelfde voorbereidingen treffen als ze naar de discotheek gaan of als ze een pak suiker gaan kopen. Ik was verbijsterd: ik gebruik mijn sleutels immers alleen om dingen van het slot te halen of om deuren te openen.

Naarmate het gesprek vordert, merk ik dat er een vreemd gevoel van schaamte mij besluipt. “Dat klopt toch niet?”, vraag ik mijzelf in alle stilte af. Want ik bén betrokken met vrouwenproblematiek. Ik weet dat openbare veiligheid absoluut geen gegeven is voor veel vrouwen. Ik weet dondersgoed dat ‘nee, ik wil niet’ ook echt betekent dat je met je klauwen van een vrouw af moet blijven. En toch is het enge en beklemmende gevoel van onveiligheid, wat door menig vrouw doorgaans gevoeld wordt, mij blijkbaar volledig ontgaan. Misschien betekent dat dat ik A. iets goeds doe en weet wat in (non-)verbale communicatie de grenzen zijn, of B. ik leefde in een naïeve droom. Een droom waaruit ik langzaam wakker word.

Maar ik ben deze week nog harder wakker geschud. Want daar was ineens de verdachtmaking van voetballer Cristiano Ronaldo. Amerikaans model Kathryn Mayorga heeft de aangifte van verkrachting tegen de voetballer voortgezet, ditmaal met naam en toenaam. In tegenstelling tot de aangifte die zij bijna tien jaar geleden deed, na een schikking, zonder naam. 

Het treurige is dat ook dit #MeToo-geval alleen maar verliezers kent. Of de aangifte nou goed gegrond is of niet, het kwaad is al geschied. Ronaldo’s eens zo glimmend blazoen is nu voor het leven besmeurd: de voetballer is inmiddels ‘ter bescherming’ uit het nationaal elftal gezet, en er gaat geen dag voorbij waarop de vorderingen in het strafproces de voorpagina’s van bladen alom halen. Eén van mijn idolen - binnen mum van tijd afgetakeld en in de schophoek gegooid. En Kathryn wordt bestempeld als een rancuneuze feeks die uit is op geld, terwijl de waarheid hierin nog verre van zichtbaar is. Twee individuen, twee verhalen, twee verliezers.

Het is een listige zaak, en tekenend voor de algehele sfeer binnen de #MeToo-discussie en het bestrijden van seksuele intimidatie. Het is weliswaar zo dat het collectief van de vrouwen er in rap tempo op vooruit kan gaan. De prominente zaken kunnen een preventieve werking veroorzaken. En zeker als het gaat om op machtsbeluste patjepeeërs die hun Calimerocomplex proberen te verbergen door te azen op onschuldige vrouwen. Dat staat zo vast als een huis en daar steun ik de beweging ook in, op iedere denkbare wijze. Maar de spanningen tussen wat nou wel en niet waar is, en de bemiddelende rol van de media daarin, zetten de verhoudingen tussen mannen en vrouwen op scherp. De commentarensectie onder artikelen van media-exponenten als  The New York Times en  The Guardian  lijken steeds meer op een slagveld, waarin mannen en vrouwen niet van elkaars gelijk proberen te overtuigen, maar er juist alles aan doen om elkanders ongelijk te bewijzen. En dat neemt misselijke vormen aan. 

Ik ontwaak steeds sneller uit mijn naïeve droom, maar ik ben bang. Bang om wakker te worden. Ik ben bang voor een wereld waarin de polarisatie tussen mannen en vrouwen leidt tot een onherroepelijk gevoel van wantrouwen. Ik ben bang dat de droom ruim baan maakt voor een nachtmerrie.