Justin Trudeau is een lul en Jesse Klaver heeft een nieuw rolmodel nodig

Eerst, wat is er nu eigenlijk aan de hand? Heel simpel: Kinder Morgan, een Noord-Amerikaanse energieleverancier, wil een pijpleiding van ongeveer 730 kilometer bouwen vanaf Alberta naar de kust van British Columbia. Want olie. De zogeheten ‘Trans Mountain Pipeline’ kreeg de zegen van Trudeau, want Canadees belang en geld is goed. Al snel volgde kritiek vanuit het volk. Niet alleen milieuactivisten roerden zich, maar er ontstond ook ontzettend veel tegenstand vanuit de indianengemeenschap, ofwel de First Nations. De pijpleiding gaat namelijk dwars door drie reservaten heen waarin deze gemeenschappen leven. Het bedrijf heeft weliswaar overeenstemmingen bereikt met tientallen afzonderlijke gemeenschappen, maar er is nog geen unaniem besluit. 

Het juridisch getouwtrek komt Kinder Morgen de keel uit, het bedrijf gaf Trudeau en zijn regering tot 31 mei de tijd om duidelijkheid te geven of de bouw nou wel of niet door mag gaan. Anders wordt de stekker eruit getrokken en dat kost zo’n 7 miljard dollar.

De bouw gaat naar alle waarschijnlijkheid gewoon door, dit heeft Trudeau meerdere malen bevestigd. Als dit gebeurt zonder unanieme toezegging vanuit de First Nations, dan houden Trudeau en zijn regering zich niet aan de  VN verklaring over de rechten van inheemse volken , waarin staat dat bouwprojecten die een dreiging vormen voor de leefomgeving van inheemse volken, enkel met hun goedkeuring door kunnen gaan. 

Ik schrok best van dit nieuws: het lijkt mij lastig kiezen of delen als het gaat om A. internationale verdragen en B. mensenlevens. Daarbij komt dat de olieopbrengsten  niet je van het zullen zijn . Wat een teleurstelling.

Ik kan het mij nog goed herinneren: lovende publicaties zover het oog reikt, van zowel Canadese als internationale kranten. Geen greintje kritiek te bekennen, alleen maar lof en liefde. Ik was omvergeblazen door Trudeau. En mijn omgeving ook: vriendinnen van mij, waarvan sommigen nog steeds denken dat Geert Wilders ‘een minister of zo’ is, wisten plotseling van het bestaan van Trudeau af. Weliswaar brachten zij zijn naam ter sprake met ‘oh my god’ aan het begin van de zin en ‘hij is kapot lekker’ aan het eind van de zin. En met mijn vriendinnen waren er nog zat dames die bij het zien van zijn gezicht met vochtig ondergoed rondliepen. 

Op politiek vlak leek Trudeau ook allesbehalve een luchtfietser. Na zijn grootse overwinning in oktober 2015 beloofde Trudeau één thema leidend te laten zijn: klimaatverandering. Hij tekende vol overtuiging namens Canada het verdrag op de klimaattop in Parijs eind 2015. Zijn stelligheid en toewijding om de opwarming van de aarde tegen te gaan, gaven veel mensen het idee dat hij ook echt daad bij woord zou voegen. Ook mijzelf. Een eerlijke politicus, dacht ik.

Zelfs GroenLinks-voorman Jesse Klaver, die in 2015 ook het rijk der goden betrad en opperhoofd van GroenLinks werd, ontkwam niet aan de vergelijking met Trudeau. En dat begrijp ik ook. Nog  steeds  trouwens. Klaver  wuift  die vergelijking overigens wel weg. Geloof ik niks van. Maar goed. Oordeel zelf.

Ik moet eerlijkheidshalve wel toegeven dat ik door Trudeaus handelen enorm veel respect heb gekregen voor Jesse Klaver, en zijn keuze om de coalitieonderhandelingen te staken in 2017. Even kort waarom: Trudeaus beslissing over de pijplijn zal hoe dan ook invloed hebben op de Canadese verkiezingen in 2019. Als de bouw doorgaat, dan zullen tranenvallings en een ‘JA UHH… IK HEB HET GEPROBEERD TOCH’ op partijcongresjes vrij weinig uithalen. Zeker als je je bedenkt hoe stellig Trudeau was over zijn voornemen tot meer inclusiviteit en milieubewust politiek te bedrijven. Dit alles laat de frictie zien tussen wat ik dan noem de ‘politiek van idealen’ en de ‘politiek van de werkelijkheid’. 

Klaver en Trudeau vinden elkaar met name op het punt van idealen, aangezien zij op eerdergenoemde punten veel gemeenschappelijk hebben. Ook op de manier waarop zij dit naar hun achterban en de rest van het land communiceren in verkiezingstijd. Op het punt van de ‘werkelijkheid’ heeft Jesse Klaver ervoor gekozen om niet deel te nemen aan een coalitie waarin zijn idealen te veel zouden lijden onder de rauwe werkelijkheid. In het geval van Jesse: een redelijk rechts getint merendeel van de coalitie. Trudeau liet zich echter als een mak schaap knechten onder druk  van het ‘economische belang’ van Canada. En de enorme corporate lobby natuurlijk.

Jesse, blijf voor nu vooral in de oppositie. En Justin? Ik ben benieuwd wat 2019 voor hem in petto heeft. Lul.