Hoe was het leven van Sergio Vyent vóór First Dates?

We kennen hem als onberispelijke gastheer in First dates. Maar zijn leven vóór zijn tv-debuut was allesbehalve onberispelijk.

Er circuleert een foto van Sergio op internet waarop hij – zichtbaar jonger – met een wurgslang om zijn nek en een ontblote torso strak in de camera kijkt. Onherkenbaar is hij, maar het is ook een beeld uit een ander leven, toen hij nog manager was van de roemruchte Amsterdamse horecagelegenheid de Supperclub. Daar kwam in de jaren 90 van de vorige eeuw iedereen die er toe deed, vooral uit de creatieve industrie. Wie er ooit is geweest zal het nooit vergeten, en wie er nooit is geweest: visualiseer een volstrekt witte ruimte, liggend eten, toonaangevende muziek, grensoverschrijdende acts en spectaculaire decors. Of zoals hij het zelf samenvat: ‘Het idee was om gasten uit hun comfortzone te halen en wij gaven ze alle tools om voorbij hun eigen grenzen te gaan. We hebben bijvoorbeeld eens een Marilyn Manson-act gehad, inclusief dat soort muziek en stroboscopen, waarbij een echte lever uit een teddybeer werd gehaald. Sommige mensen liepen weg, die vonden het walgelijk.’

Daartussen liep Sergio tien jaar lang, met als neventaak juist het bewaken van die soepele grenzen. Dat hij nog in Utrecht woonde en ’s ochtends met de eerste (of tweede) trein naar huis moest, heeft hem ‘gered van een scenewaarin je jezelf gemakkelijk kon verliezen’.

Had jij iets met die artistieke scene?
Ik ging zelf al vaak naar de it en Roxy. En mijn ouders waren muzikant, dus ik ben er ook mee opgegroeid. Sowieso ben ik graag in de buurt van creatieve mensen, omdat ik het interessant vind hoe hun hoofd werkt. Ik denk omdat ik zelf juist niet zo ben. Ik heb wel ideeën, maar het lukt me niet die om te zetten in muziek of een schilderij. Door met dat soort mensen om te gaan, kon – en kan - ik er wel onderdeel van zijn.

Een groter contrast dan met het First dates-restaurant kan er niet zijn. Sergio ontvangt tegenwoordig in maatpak doodgewone mensen – de grote kracht van het programma. Alleen het decor blijft waanzinnig, want ga er maar aan staan, daten met camera’s erbij; wat trouwens ook niet best is voor je comfortzone, maar dat terzijde. En hoewel de man zelf kan lachen om zijn nieuwe imago als liefdesexpert (‘Daarin neem ik mezelf niet serieus’), ziet hij eigenlijk niet heel veel verschil met vroeger: ‘Ik ben of doe niet anders dan wat ik eerder in de horeca deed. In beide gevallen heeft het te maken met mensenkennis, lichaamstaal, hoe mensen zich tot elkaar verhouden.’

Minus de slang en hete Sergioblik. 
Grijnzend: Ja, dat wel.

En nu ben je een soort wande- lende Valentijnskaart, want je strooit in First dates met liefdeswijsheden. Google je die? 
We halen ze eigenlijk overal vandaan. Vervolgens spreek ik met Sigrid, een van de eindredacteuren, in één ruk tachtig afleveringen in. Of eigenlijk 120, want dan hebben ze nog wat te kiezen. Zij zit voor me en vuurt ze op me af, ik herhaal wat ze zegt. En ik weet het, sommige zijn heel cheesy, maar ik krijg heel veel berichten van mensen die de quotes fijn vinden en er ook echt iets aan hebben.

Met als gevolg dat je niet meer rustig in de supermarkt kunt twijfelen tussen aardbeienyoghurt of een Mona-toetje, zonder dat iemand je om liefdesadvies vraagt. 
Precies. Of ze lopen langs en kijken wat ik in mijn karretje heb. Men heeft een bepaald beeld van me: open, toegankelijk, aardig. Dus dat is ook wat ze verwachten. Als ik niet lekker in mijn vel zit, moet ik dus eerst nadenken of ik wel naar buiten wil. Dat is voor het eerst in mijn leven, en raar. Maar goed, de mensen die me aanspreken doen dat met de beste bedoelingen.

Even terug naar net: je zei net dat jouw ouders muzikant waren. Uit wat voor nest kom jij?
Ik ben geboren in Amsterdam. De muziekwereld waarin ze in zaten was heftig. Disco-achtig, denk aan Spargo. Het waren de seventies, met alles wat daarbij hoort. Mijn vader was toen trouwens al uit beeld. En ik heb in een kindertehuis gezeten want het ging niet helemaal goed thuis. En later in een pleeggezin. Dus ja.

Vind je het vervelend om erover te praten?
Nee, ik ben wie ik ben. Het strookt alleen niet altijd helemaal met het beeld dat mensen van me hebben. Dat geeft niks. En het was niet allemaal erg, hè. Qua jeugd was het er een met pieken en dalen, maar de muziek en de sfeer van toen omarm ik. En ik snap ook dat je excessen nodig hebt om je creatieve geest te laten gaan.

Zelfs als je als kind heel andere behoeften hebt? 
Zelfs dan. Het heeft me ook gevormd. Ik haal er de positieve dingen uit.

Maar een kindertehuis en pleegzorg klinkt niet heel prettig.
Ik heb vroeg keuzes moeten maken. Op mijn elfde besloot ik dat ik niet meer in een kindertehuis wilde wonen. Toen ben ik weggelopen en heb ik me gemeld bij de Kinderbescherming in Eindhoven.

Och, knapie!
Er zit een soort overlevingsdrang in me. Gelukkig vond ik mezelf belangrijk genoeg om te zien wat goed voor me was. Via de Kinderbescherming kwam ik in een geweldig pleeggezin terecht, bij Mien in Waalre. Ze had meerdere pleegkinderen en ook eigen kinderen, ze was heel zorgzaam en liefdevol. Zij heeft mijn normen en waarden bijgesteld over liefde, zorgen, er zijn voor anderen. En mijn zus kon ook bij haar terecht. We waren heel close.

Spreek jij je moeder nog?
Nee. Ze zoekt soms nog contact, maar dat hoofdstuk heb ik afgesloten.

Na Mien ging je naar het CIOS in Sittard. Waarom? 
Vanaf het moment dat ik bij Mien ging wonen, stortte ik me op sport. Dat was een goede uitlaatklep voor me. Op mijn 17de was ik Nederlands jeugdkampioen verspringen. Dus ik dacht: ik wil meer doen met atletiek en in Sittard zat het CIOS met die specialiteit. Ik heb er niet heel lang gezeten. Ik was jong en alleen, dus alles ging natuurlijk mis. Mijn vangnet was weg en sowieso overziet een jongen van zeventien de gevolgen van zijn beslissingen niet. Alles kon opeens, alles mocht. In de buurt zat een Amerikaanse basis waar r&b werd gedraaid. De rest mag je erbij verzinnen, maar dan ging ik op maandagochtend dus in ieder geval niet naar school.

Exit opleiding. 
Ik wilde liever werken. Dus het werd een tapasbar in Sittard. En ik heb geen spijt, want horeca is geweldig. Ik zou er zelfs voor willen pleiten dat iedereen verplicht een halfjaar stage gaat lopen in de horeca. Je leert je dienstbaar opstellen en je doet mensenkennis op.

Sport je nog?
Nee, helemaal niet zelfs. Als ik nu een stukje fiets, ben ik buiten adem. Dan denk ik: jézus. Maar ik ben vijftig, hè. Al moet ik wel echt iets gaan doen, want sinds een jaar heb ik opeens een buikje. Grijnzend: Het omslagpunt van de ouderdom is daar.

Wat let je?
Ik zorg de helft van de week voor mijn tweeling, ik ben bezig met een boek en First dates is ook pittig. We maken tien afleveringen per weekend. Ik heb sinds de eerste aflevering zo’n 3750 kandidaten voor me gehad en iets van 21.000 achtergrondeters. En mijn prioriteiten zijn verschoven. Toen mijn oudste zoon Marius jong was, heb ik twee jaar in Singapore gewerkt. Zeker omdat ik nu weet wat ik met hem heb gemist, wil ik echt tijd doorbrengen met mijn jongste twee. Dus de tijd die voor mezelf overblijft is beperkt.

Iets anders: je bent donker en op televisie en dát in een tijd van sociale media en een verharde maatschappij. Heb je last van racisme?
Vroeger meer dan nu, al viel het toen ook al mee. In Waalre was ik populair en heel goed in sport. Ik was geen piepeltje met wie je kon sollen. Maar natuurlijk heb ik situaties meegemaakt waarin mensen me niet wilden hebben. En tegenwoordig… Het is weinig hoor. Af en toe krijg ik via sociale media een bericht als: ‘Vuile neger, wat doe je met je rotkop op tv.’

Wat doet dat met jou? 
Natuurlijk raakt het me, maar ik vind het een enorme tijdsverspilling om me er iets van aan te trekken. Of om te denken: doe ik het wel goed of waarom overkomt mij dit? In plaats daarvan probeer ik het probleem bij die ander te laten. Te denken: je bent niet boos op mij, maar op de maatschappij of op de keuzes die je hebt gemaakt. Ik kan dat verder niet voor je oplossen. Maar ík ben het probleem in ieder geval niet.

Kun je dat echt?
 Ja. Dat betekent niet dat het leuk is, maar dat is wel wat me gezond houdt. Bovendien staan er tegenover één scheldbericht honderden ontzettend lieve mails.

Veel mensen zijn juist gevoelig voor die ene rotmelding en vergeten de leuke reacties.
 Ja, maar waaróm komt slecht nieuws harder binnen? Omdat dat dan iets raakt waar je al onzeker over bent. Want dan is dat een soort bevestiging.

First dates-collega barman Victor vertelde dat jij het heel belangrijk vindt dat iedereen op de werkvloer zijn eigen plek in de spotlight krijgt. 
Ha, ja. Zeker in het begin heb ik me daar hard voor gemaakt. In dit programma komen horeca en tv samen. Dat zijn twee verschillende werelden. Ik vond dat er meer naar televisiemaken werd gekeken en er minder rekening werd gehouden met hoe de horeca werkt. Je kunt niet een serveerster op een kruisje laten staan omdat dat beter is voor een shot. En ik wilde zelf bepalen hoe ik mijn gasten begroette. Er werd wel erg vaak gezegd: ‘Dat lossen we op in de montage.’ Nee, als je als kijker en gast het gevoel wilt hebben dat je in een echt restaurant zit, dan moet het gaan zoals het in een gewoon restaurant ook gaat. Dus daar ging ik voor liggen. Ik was een soort Papa de Gans. We hebben flinke discussies gehad, maar het resultaat is dat het nu wel zo authentiek mogelijk voelt.

Is het nog steeds zo dat veel meer vrouwen dan mannen zich opgeven voor het programma? 
Ja. Het is een soort schaamte: ik als man kan toch wel een vrouw regelen, daar heb ik toch geen tvprogramma voor nodig? Terwijl ik denk: doe lekker mee, je gaat gewoon eten met iemand, komt goed. Victor en ik maken af en toe wat promo’s om mannen te trekken. Maar ja, wij Nederlanders zijn toch van: doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.

Zou jij het je vrijgezelle vrienden aanraden?
 Zeker. Nou, in het begin misschien niet omdat je toch altijd moet afwachten hoe iets valt en wordt gemaakt. Maar nu ik weet hoe serieus de redactie probeert om een goede match te maken, zeker wel. Bovendien stopt het niet hè, na de uitzending. Op de site van BNNVARA staat de knop ‘Date een Dater’, dus als je iemand in het programma hebt gezien die je leuk vindt, dan kun je reageren. Daar komt heel vaak wat uit. Dus als je jezelf laat zien…

…is er nog een bonusronde.

Ga jij eigenlijk iets doen voor je liefje met Valentijn? 
Volgens mij heb ik dan opnamen. O nee, toch niet. Nou, in dat geval vast wel.

Is ze leuk?
 Ja.

Ben je blij? 
Ja.

Hoe heb je haar ontmoet? 
Bij het buffet op een set. In mijn optiek liep ze daar de verkeerde kant op. Dus ik zei: ‘Hé, je loopt verkeerd.’ Waarop zij zei: ‘Nee jíj loopt verkeerd.’ Sindsdien lopen we samen.

Ach! Nog één tegeltjeswijsheid dan?