Het gesprek aangaan, vooral als het pijnlijk is. Waarom vindt Amber Kortzorg dat zo belangrijk?

Amber Kortzorg wordt korte tijd geleden geconfronteerd met een bericht op Instagram. 'Je bent een racist Amber', valt er te lezen. Ze besluit het gesprek aan te gaan en beschrijft dit naderhand. Hieronder te lezen.

'Je bent een racist Amber’. Ik knipper met mijn ogen. Het stond er echt. ‘Waar baseer je dat op?’, vraag ik user_91yellow via mijn Instagram-inbox. ‘Gewoon’, vervolgt hij, ‘alle witte mensen zijn racistisch.’ Ik graaf in mijn geheugen. Heb ik iets gepost dat aanstootgevend kan zijn? Het zou me verbazen. Mijn eigen vader is zwart.

Dan schrijft het anonieme icoontje: ‘Gisteren ben ik uitgescholden door witte mensen voor kankerneger. Ik weet dat jouw soort ras, de meeste zwarte mensen haat.’ Ik besluit het gesprek aan te gaan. ‘Wat verschrikkelijk dat je dit hebt meegemaakt.’ Ik vraag waarom hij spreekt van ‘jouw soort ras’? Is daar niet ooit alle ellende mee begonnen? Ik doe een poging tot verzoening: ‘Volgens mij hebben we één ras. Het menselijke ras. Met verschillende kleuren van huid.’ Ik zie de tekst ‘is aan het typen’ verschijnen, dan weer verdwijnen. Het blijft minutenlang stil. Ik stuur: ‘Wil je iets meer over jezelf vertellen?’

Omar blijkt tien jaar geleden, tijdens de Arabische Lente, gevlucht uit Libië. Rebellen vochten in deze burgeroorlog tegen troepen van dictator Moeammar Khaddafi. Het Westen voerde luchtaanvallen uit, door de NAVO in krantenkoppen droogjes ‘onderhoudsbombardementen’ genoemd. Omar verloor hierdoor zijn beide ouders. Met zijn laatste spaargeld vertrok hij als wees naar Nederland ‘om er iets beters van te maken’. Nu werkt hij bij de HEMA en spaart voor een studie rechten.

‘Dankjewel voor het delen van je verhaal.’ Ik neem een slok van mijn koude thee en besef dat we bijna een uur hebben geschreven. ‘Dankjewel dat je met mij wilde praten. En sorry van die lelijke opmerkingen, dat ik je een racist heb genoemd.’ Ik glimlach naar mijn scherm: ‘Het is oké. Laten we een keer koffie drinken.’

Het is mijn taak als programmamaker verhalen te vertellen die niemand kent. Te luisteren daar waar niemand luistert. En door te vragen, ook wanneer het pijnlijk is. Haatdragende berichten waar je als presentator mee te maken krijgt, zie ik als een kans buiten mijn bubbel te treden. Want achter de meeste woede schuilt verdriet, angst of onbegrip. Het is een voorrecht deze verhalen een podium te bieden via mijn werk bij BNNVARA. Toch blijven alledaagse ontmoetingen met mensen, gesprekken die de media meestal niét halen, mij het meeste bij. Ik wens dat we elkaar wat vaker zouden vinden. De wereld is niet zwart-wit. Ga het gesprek aan, stel vragen en luister. Soms is haat het enige waar je over hoort. Maar er is meer liefde op de wereld dan je je ooit kunt voorstellen.