Fitgirl, ben je al dood?

Inmiddels ben ik bekeerd van fitgirl tot fatgirl en ben ik bewuster dan ooit. En het valt me gelijk op wat voor doorgeslagen fit volkje we zijn geworden. Door de fitgirls zie je amper het bos meer. Want op een gemiddelde maandag is op elk leeg plekje tussen de bomen wel een bootcampclubje bezig. Ik ben hier net zo schuldig aan, want ook ik heb zo’n veel te duur wurgabonnement, waar ik me eerder slecht dan gemotiveerd door voel. Het kost me een rib uit me lijf, helaas alleen figuurlijk, anders had ik dat hele abonnement niet nodig. Maar de reden waarom ik me er slechter door voel, is omdat ik de laatste tijd mijn bank vaker zie dan dat bos. Of om in fitgirl-termen te blijven: every day is cheat day op dit moment in mijn luizenleven. En cheaten betekent ‘bedriegen’, ‘vals spelen’ en ‘misleiden’. Heel slecht dus.

De reden dat ik op die bank hang, is omdat ik fitgirl-moe ben. Ik denk dat ik – zoals elke healthy hipkip - een intolerantie heb opgebouwd. Niet voor gluten of lactose, maar voor het feit dat mijn leven altijd maar draait om sport en gezond eten. Eerlijk gezegd doet dat het vaak maar voor korte periodes, totdat mijn bourgondische bewustzijn het wint van mijn weegschaal en ik in de eerste lentezon weer aardig wat radlertjes wegtik. En ik me nóg slechter voel dan ik al deed.

Als ik überhaupt nog een bruin café kan vinden waar ze bier serveren trouwens, want deze dikmaker is de duivel en daarvoor is geen plaats in het gemiddelde hippe eethuis. Complete stadscentra zijn overspoeld met trendy toko’s waar ze uit tarwegras gestampte bio-koffie serveren die je net zo goed op je gezicht kan smeren als masker, omdat het zo puur natuur is. Je hebt geen keus meer als je niet healthy minded bent.

Voor mij staat genieten gelijk aan eten. Een ‘slechte gewoonte’ die ik volgens menig fitgirl-methode waarschijnlijk met een 12-stappen-alleen-maar-lucht-eten-plan zó kan afleren. Maar dat wil ik helemaal niet. Als ik wil lunchen in de stad, wil ik échte patat met mayo en geen gesneden, ovengebakken groenten met een hummus-kwakje die doen alsof. Of geef me een broodje gezond -niet gezond is, ik weet het - maar wel gewoon heel lekker. Mag ik als ‘fatgirl’ gewoon mijn leven leiden (of lijden) zonder doodgegooid te worden met verwijten en Linda’s Linzen Lunchrooms waardoor ik me steeds zo schuldig voel?

Als mijn hoofd vol zit na een zware dag (lees: bijna ongesteld of gewoon emotioneel) helpt een geprakte avocado niet als troostsnack. Ja, misschien alleen als zo’n puur natuur-masker. En mijn hoofd leegmaken door mezelf af te laten straffen door een trainer in het park, maakt me vaak alleen maar bewuster van het feit dat ik daar ook al niet goed in ben: in fit zijn. En zo wordt mijn onzekerheid verder gevuld. Want elk kwabje voel ik meedeinen tijdens die warming up.

Twee jaar geleden was ik zo’n fitgirl die haar bewegende kwabjes als teken zag dat ik mijn doel nog lang niet had bereikt, namelijk heel veel afvallen. Wat in mijn ogen nodig was. Elke hap van mijn kale Weight Watchers-beschuitje, maakte me niet gelukkiger. Het bracht me ook niet verder, want in plaats van te genieten van de kilo’s die ik al kwijt was, was ik me elke minuut er van bewust dat het nóg beter kon. Dat einddoel van mij rekte zich op als mijn te groot geworden spijkerbroek. Dus voelde ik me niet alleen schuldig, maar ook ongelukkig.

Daarom snap ik niet waarom iedere fitgirl zichzelf op Instagram verontschuldigt als ze even een dipje heeft en niet haar goed gevulde macro-kommetjes deelt met haar volgers. Als ze al twee weken (!) geen sportschool van binnen heeft gezien en uit haar diepe put probeert te klimmen met motivational uitspraken en confessions. 

Want voor wie doe je het dan, als je je schuldig voelt als je het even laat afweten? Als je jezelf er niet beter door voelt, waarom zou je je er slecht over voelen? Doe je het, omdat je eenmaal bent meegegaan in de health-hype en voor je gevoel niet meer terug kan? Wan wat dat betreft hebben fitgirls net zoveel gemeen als de maffia. Once you get in…

Ik ben op het punt gekomen dat ik liever eet én me schuldig voel, dan dat ik overdreven sport en calorieën tel en me alsnóg slechter voel over mezelf. Als dat nou eens een trend werd, waarmee mijn Instagram-tijdlijn overspoeld zou raken.