Een ode aan kapot slechte betaalsmoesjes

Een willekeurige vrijdagavond. 21:00. Den Haag Centraal: je loopt het station uit en het leven lacht je niet bepaald toe. Na twee treinen gemist te hebben en een miljoenmiljarduur vertraging te hebben opgelopen, ben je eindelijk klaar om die laatste achthonderd meter te lopen naar het huis van een vriend van je. Daar is namelijk een superleuk feestje aan de gang, en je hebt je zinnen gezet op die ene mooie meid. “Vanavond gaat het me lukken, dan kom ik d’r tegen en ‘swipe ik lekker hard naar rechts en slide ik nog harder in d’r DMs’. Maar dan, een meter of vierhonderd verder, hoor je ineens ‘pardon, meneer. Heeft u wat kleingeld voor me?’ Een gevoel van schaamte besluipt je en overmeestert je. Geld overhandigen wordt ‘m niet, want daar heb je al zo weinig van. Dan maar liegen. Keihard liegen. “Broer, sorry man. Ik heb alleen m'n pinpas bij me”. De bedelaar druipt af. Dit smoesje werkt nu nog, maar de kans is groot dat binnenkort zelfs bedelaars hier met een hypermodern betaalapparaat rondlopen op straat. En dan werkt het pin only-smoesje niet meer. Dus dat als excuus opvoeren, levert ook niks op! In Zweden gebeurt  dit  al, trouwens. Dus het is nog maar een kwestie van tijd. 

Nog zo eentje. De beruchte ik-maak-het-later-over-want-mijn-pinpas-is-stuk-smoes. En deze smoes kan nog prima gebruikt worden hoor. De crux is dat de boef in kwestie (jij) niet van plan is om het geld ooit nog te betalen. Nu niet. Nooit niet. Maar goed, het feest is over een tijdje voorbij. Want dan is contactloos afrekenen overal beschikbaar en staat het geld met een snelle handomdraai op andermans rekening. En daar speelt de pinpas geen rol in, of iets als een Tikke-app. Nee, dit gaat bijvoorbeeld met je nieuwe horloge met betaalfunctionaliteit. Maar toch. Zelfs een maatregel als deze weerhoudt de meest duivelse der wanbetalers niet om hun schuld in te lossen. Nee. Zij gaan over op de naar mijn mening beste smoes van deze opsomming.

Deze spant de kroon. Je eet rustig mee met de rest van je vriendengroep. Er worden prachtige verhalen gedeeld en er lijkt geen vuiltje aan de lucht. Good life. Tenminste, totdat die ene lul ineens om de rekening vraagt. Want dan beginnen de eerste zweetdruppels zich te openbaren. En niet zo’n beetje ook. Want betalen? Ho maar. En met een goede leugen kom je er ook mee weg! Want ja, tegenwoordig ontspring je de dans als je geen pas, telefoon of contant geld bij je hebt. In het vervolg gaat dit er heel anders uitzien. Men kijkt dan ineens heel goed naar je pols en ziet een prachtig horloge met – jawel – een contactloos betalen-functie! Of wellicht heb je al een geïmplanteerde chip in je arm. Komt dat even goed uit, zeg. En dan is het klaar: je moet én betalen, én je wordt geroast omdat blijkt dat je helemaal geen geld hebt. Heerlijk.

Ik kijk uit naar de betaalsmoesjes van de toekomst.