Druktemaker Lisa Loeb over studentenprotesten: 'Hoe meer ik mij erin verdiepte, des te meer ik het begreep'

'Uit de eisen van de studenten spreekt een gevoel van onmacht: wat kunnen wij hier, vierduizend kilometer verderop, doen om dit te stoppen? Ik denk dat we dat gevoel van onmacht allemaal herkennen', stelt druktemaker Lisa Loeb in haar column in De Nieuws BV.

'De afgelopen week stond in het teken van de studentenprotesten tegen de oorlog in Gaza, en soms riepen die protesten meer vragen op dan ze beantwoordden. Hoe zou de UvA een staakt-het-vuren kunnen afdwingen? Trekken de Israel Defence Forces zich terug zodra de UvA haar banden met Israëlische universiteiten en wetenschappers verbreekt? Moeten we onze pijlen niet op de Israëlische regering richten in plaats van op individuele wetenschappers en universiteiten?'

'Maar hoe meer ik mij erin verdiepte, des te meer ik het begreep. Je kunt Netanyahu wel oproepen om te stoppen met de oorlog, maar dat is aan dovemansoren gericht – hoeveel internationale ophef en verontwaardiging er ook is. Het lukt zelfs hartsvriend Amerika niet. Uit de eisen van de studenten spreekt een gevoel van onmacht: wat kunnen wij hier, vierduizend kilometer verderop, doen om dit te stoppen? En ik denk dat we dat gevoel van onmacht allemaal herkennen.'

'Die onmacht is ook de reden dat ik niet eerder een column over Palestina en Israël heb geschreven. Niet omdat het me onberoerd laat, verre van zelfs, maar omdat ik worstelde met de vraag: maakt mijn stem wel een verschil? Zal het delen van nog een gruwelijk bericht op Instagram iets veranderen? En hoe raak ik dan precies de juiste snaar in dit gigantische conflict, zodat mijn stem de vlammen niet nog verder doet oplaaien?'

'Maar wie zwijgt, stemt toe. Als jouw protest de loop van de geschiedenis niet kan veranderen, kan je nog steeds aan de goede kant van de geschiedenis gaan staan. Vorige week hebben we stilgestaan bij onze eigen oorlog, tachtig jaar geleden, die ook lange tijd uitzichtloos was. En hebben we de mensen herdacht die ondanks die uitzichtloosheid aan de goede kant van de geschiedenis wilden staan en dat met hun leven hebben moeten bekopen. Hen herdenken is niet alleen een eerbetoon. Het is ook een opdracht.'

Na die oorlog ontstond echter ook het besef dat vrede niet afhankelijk zou moeten zijn van dappere individuen. En dus tuigden we de VN en de EU op, sloten we het genocideverdrag en zonden we vredesmissies naar conflictgebieden. Maar die lijken nu tandeloos: as we speak vindt in Sudan een etnische zuivering plaats. We hebben sancties ingesteld tegen Rusland, maar die hebben Poetins machtsbasis geen seconde aan het wankelen gebracht. En de internationale verontwaardiging over, en de protesten tegen de gruwelijkheden in Gaza lijken de Israëlische machthebbers alleen maar te hebben gesterkt in hun overtuiging dat ze als puntje bij paaltje komt alleen op hun eigen wapens kunnen vertrouwen.'

'Moeten we ons hier dan maar bij neerleggen, dat de wereld kennelijk zo in elkaar zit? Dat ondanks alle goede voornemens, ‘dit nooit weer’ en internationale verdragen het een kwestie van macht tegen macht is? Dat niet alleen wij als individu, maar ook de internationale wereldorde uiteindelijk onmachtig is? In alle eerlijkheid: ik weet het ook niet. Maar ik weet wel dat we het moeten blijven proberen. Al is het maar om aan de goede kant van de geschiedenis te staan.'