Diva Brons over depressie: 'Alles was te veel. Ik durfde mijn huis niet uit'

In Touringcar Terpstra gaat Max Terpstra een dagje weg met Diva Brons. Ze is één van de nieuwe presentatoren van Spuiten & Slikken en ook deed ze mee aan meerdere realityprogramma’s. Maar wie is Diva nou echt?

‘In het begin vond ik het echt heel spannend’, zegt Diva Brons (27) over haar nieuwe baan als presentator van Spuiten & Slikken. ‘Ik ben eigenlijk helemaal niet van drugs; ik heb alleen veel geblowd in mijn puberteit. Daarna heb ik drugs afgezworen.’ Ook is ze - naar eigen zeggen - niet de ‘geile stoeipoes’ die je verwacht van iemand die dat programma presenteert. ‘Bij sommige vrouwen is dat gewoon zo, zoals bij Katja Schuurman. Die komen daar ook echt voor uit. Ik vind het nog best wel ongemakkelijk om over die onderwerpen te praten. Dat was juist wat ze bij Spuiten & Slikken zochten, maar in het begin vond ik het wel lastig om die kanten van mezelf los te trekken en te laten zien aan mensen.’

Diva leest alle comments die, onder video’s die zij presenteert, worden geplaatst. ‘Dat is heel erg.’ Veel van de reacties gaan over Diva’s stem. ‘Het maakt mij wie ik ben en mensen wennen er ook wel aan, maar ik heb nog steeds wel een beetje spijt. En zeker als ik dan comments zie van mensen die zeggen dat ze niet meer kijken door mijn stem.’ Die reacties raken Diva. ‘Ik ben daar ook wel heel onzeker over. In het begin dacht ik: misschien kan ik maar beter minder zeggen, minder praten. Of helemaal geen tv meer doen. Het raakte me zo.’ Het heeft haar lange tijd tegengehouden om haar dromen na te jagen. ‘Dan had ik dromen en dacht ik vervolgens: dat kan helemaal niet, want je klinkt zo.’ Het is een proces van zelfacceptatie, volgens Diva.

‘Hoe ben jij nou die realitywereld ingerold?’, vraagt Max zich af. Diva was voor het eerst op televisie te zien in het programma The Bachelor. En dat begon allemaal met een berichtje: ‘Ik kreeg een DM van de productie van The Bachelor, en juist omdat het bij reality-tv belangrijk is dat het echt is, zochten ze ook gewoon ‘normale’ meiden zonder media-ervaring.’ Ze besloot te reageren op het bericht. ‘Ik was wel benieuwd hoe dat was. Mijn leven was doodsaai: ik had een eigen webshop in vintagekleding, fulltime, met mijn moeder. Ik zat alleen maar thuis, achter mijn laptop. Ik had geen collega’s of nieuwe vrienden of studie. Ik zat gewoon heel veel thuis en wist niet hoe ik meer uit mijn leven kon halen. Ik moest mezelf echt dwingen om te reageren op die DM, om nieuwe prikkels te krijgen. Ik dacht dat ik goed af was, dat dat antisociale leven bij mij paste. Die DM heeft echt mijn leven veranderd.’

‘Ik ben opgegroeid in heel veel vrijheid; ik kon en mocht altijd alles.’ Maar dat vrije gevoel verandert rond haar zestiende, wanneer Diva te maken krijgt met een depressie. ‘Ik werd naar het gymnasium gestuurd en ineens moest ik presteren, luisteren en goede cijfers halen. En dan ook nog sociaal zijn. Al die druk vond ik best wel veel.’ Ze zakte van gymnasium naar havo, bleef een jaar zitten en wisselde van scholen. ‘Toen ben ik best wel depressief geraakt. Ik voelde me snel eenzaam, als je altijd het idee hebt dat je net anders bent en niet in het straatje past. Alles was te veel. Ik durfde mijn huis niet uit door angst voor sociale interactie. Dat vond ik doodeng. Ik werd echt een kluizenaar.’ Met hulp van een goede therapeut is Diva hier uiteindelijk weer uit gekomen. ‘Ik leerde meer over hoe een depressie werkt - en überhaupt mentale gezondheid, want daar leer je niks over op school. Ze leren je niet hoe je daarmee om moet gaan. Dat was een zoektocht van een jaar.’

Inmiddels gaat het een stuk beter met Diva. ‘Ik heb het gevoel dat ik ben waar ik moet zijn. Dat merk ik in mijn twintigerjaren: heel vaak voel je je een beetje verloren, maar je hebt ook periodes dat je je op je plek voelt. Maar dat is bij mij vaak tijdelijk; ik heb me nog nooit heel lang op mijn plek gevoeld.’ Het twintigersdilemma is Diva ook niet vreemd: ‘De één is helemaal gesetteld, de ander zit nog vol in de feestfase, of is aan het studeren, en weer een ander is op wereldreis’. Zelf heeft Diva een duidelijke wens over hoe ze hoopt dat haar leven er over een aantal jaar uitziet: ‘Ik hoop dat ik dan moeder ben, van een meisje. Dat is echt mijn droom. Het klinkt cliché, maar ik heb het idee dat je leven dan echt betekenis heeft.’

Tot die tijd stort Diva zich op haar werk bij Spuiten & Slikken. En dat doet ze met de kleine Diva in haar achterhoofd. ‘We maken onderwerpen bespreekbaar waar veel mensen niet over praten. Ik voel een grote verantwoordelijkheid, voor jongere meiden – vooral. Omdat ik zelf weet wat je allemaal door kunt maken en hoe lastig dat kan zijn.’