De tijdlijn van Ruben Abel | Het InstaMuseum

  In het InstaMuseum spreken we kunstenaars met een museumwaardige tijdlijn. Hoe weten deze creatievelingen zich te onderscheiden van de rest en wat inspireert ze? In het InstaMuseum kom je erachter.

Ruben is een jonge fotograaf die vooral zwart-wit portretten maakt. Hij is nog druk bezig met zijn opleiding fotografie op het Grafisch Lyceum in Rotterdam, waar hij ook woont. We spraken Ruben over zijn foto’s.

Mijn vader fotografeert veel, het is een hobby van hem. Hij is ook degene die het mij geleerd heeft toen ik twaalf of dertien jaar oud was. Ik stal altijd stiekem zijn camera om foto’s te maken. Dat had hij natuurlijk door, en op den duur ging hij me leren écht te fotograferen.

Op jongere leeftijd nog niet. Vaak was ik op het strand te vinden of in het skatepark. Dan nam ik mijn camera mee om daar foto’s te maken. 

Ik fotografeerde toen eigenlijk van alles en nog wat. Samen met mijn vader ging ik de straat op om precies dezelfde foto’s als hij nam te maken. Inmiddels maak ik vooral portretten.

De mensen die ik fotografeer interesseren mij heel erg. Mijn manier van fotograferen is een zoektocht naar dingen die gaandeweg opkomen of iets anders uit mijn model halen dan er verwacht wordt.

Ik fotografeer vanuit mijn gevoel. Soms heb ik wel een uitgewerkt idee, maar vaak wordt het in de studio een proces samen met het model - een interactie. Vanuit daar zoek ik momenten die ik specialer vind dan wat er normaal gesproken wordt gefotografeerd.

Als iemand een chille vibe heeft vraag ik of ik ze mag fotograferen. Dan nodig ik ze uit in de studio op school of soms zelfs ter plekke. Voor een klein projectje ging ik met een wit doek de straat op om ter plekke van mensen portretten te schieten. Door het witte doek ontstaat er alsnog een studio effect, terwijl het nog steeds de mens op straat is.

Dat is begonnen door mijn pa. Veel van zijn fotoboeken zijn in zwart-wit en dat sprak me heel erg aan. Er zit in zwart-wit soms meer emotie dan in kleur, dus daar ben ik uiteindelijk bij gebleven.

Dat is afhankelijk van de soort shoot en persoon. De laatste tijd ben ik wel veel bezig met de gelaagdheid van een persoon. De momenten die ongebruikelijk zijn, wanneer een model zichzelf is. Bijvoorbeeld wanneer ik aan een model vraag of deze wil schreeuwen. Dan weten ze niet goed wat ze moeten doen, maar uiteindelijk doen ze het wel. Op dat moment en het moment dat ze bijkomen druk ik af. Je denkt er dan niet over na hoe je op de foto staat. Dat maakt de foto persoonlijker.

Fotografie is heel chill en ik kan er nu mijn ei in kwijt, maar het is niet waar ik ga eindigen. Het blijft stil beeld dus ik zou ook een andere manier willen vinden om iets te vertellen, met film bijvoorbeeld, of een ander medium. Ik wil fotograferen en reizen - het maakt niet uit waarnaartoe, maar dat is wat ik het liefst wil.