De tijdlijn van Nellie | Het InstaMuseum

Deze week in het Instamuseum: actrice, presentatrice  en kunstenaar Nellie Benner.

Nellie Benner ken je misschien als presentatrice van Drugslab, waarin ze drugs uittest en voorlichting geeft. Maar ze maakt ook kunst. Mooie kunst.

“Ik kom oorspronkelijk uit Landsmeer. Ik ging er naar school en vond dat helemaal niet leuk. Tot ik naar Assendelft verhuisde. Daar was een groep creatieve meisjes die veel bezig was met schilderen, tekenen en schrijven. “Dat wilde ik ook”, dacht ik. En toen ben ik ook begonnen met tekenen. Aan het einde van groep acht waren mijn cijfers opeens omhoog gegaan van vijfjes naar achten en negens.

“Creativiteit zit wel in de familie. Mijn overgroot opa is Gerrit Benner en die schilderde heel veel. Zijn schilderijen hangen ook in veel Nederlandse musea zoals bijvoorbeeld het Groningermuseum. Maar de kost verdienen met het maken van kunst is lastig. Mijn overgroot opa was wel altijd aan het schilderen maar veel geld was er niet. Dat is misschien wel een van de redenen dat mijn vader het belangrijk vond dat ik iets ging studeren. “Creativiteit brengt geen brood op de plank”, was het idee. Ik heb daarom rechten gestudeerd, wat ik uiteindelijk een jaar volhield. Ik vind het nu ook best wel jammer dat ik nooit de kunstacedemie heb gedaan om mijn creativiteit te ontwikkelen.”

“Er mag best wel meer geïnvesteerd worden in de ruimte die mensen krijgen om dingen zelf te ontdekken en doen. Ik moest wel altijd studeren. Tot ik dat niet meer deed en ik opeens moest bepalen wat ik dan zelf wilde. Nu pas ben ik aan het doen wat ik zelf wil.”

“Normaal haalde ik nooit echt ergens bewust inspiratie uit. Heel veel gebeurt gewoon vanuit mijn gevoel en het omzetten van dat gevoel in iets tastbaars. Als ik iets aan het maken ben, zit ik altijd lekker in mijn eigen wereldje. Eigenlijk doe ik ook maar wat.

Daarnaast haal ik ook veel inspiratie uit monden. Monden vind ik heel interessant. Een mond staat symbool voor zo veel: uitspraak, stilte, seks. We ontdekken de wereld eigenlijk met onze mond. Ik schilder dus ook bijna altijd monden.”

“Soms kijk ik wel eens naar andere schilderijen met monden, maar daar word ik eerder verdrietig van - omdat ik dan denk dat ik niet zoiets moois kan maken zoals dat. Ik heb ook geen bepaalde techniek, dus de laatste tijd kijk ik wel meer naar hoe andere mensen het doen. Niet eens per se in een museum, maar ook gewoon op Pinterest, Instagram of YouTube.”

“Ik schilderde altijd thuis, maar met drie katten om me heen is dat wel lastig. De hele vloer zit ondertussen vol met gekleurde kattenpootjes en elke keer als ik mijn penseel op het doek zet, zit er meteen een kat achter op het doek te slaan die denkt dat ik leuk wil spelen.”

“Een tijdje volgde ik acteerles op de Keizersgracht en er kwam een ruimte vrij. Een eigen ruimte hebben waar je gewoon een zooitje kan maken en niet rekening hoeft te houden met drie katten is best fijn. Er is niet heel veel in mijn atelier naast mijn schilderijen, daardoor kan ik me ook beter focussen. Thuis was ik altijd heel erg afgeleid en bezig met kleine dingetjes tussendoor. Inmiddels zit ik een jaar in dit atelier. Mijn grote droom is om in een hele grote open loft met overal ramen te wonen en daar te kunnen schilderen.”

“Nee. Alleen toen ik voor Spuiten en Slikken lsd aan het microdoseren was, heb ik een vrouwengezicht geschilderd. Dat was wel tof. Ik schilder heel erg woest en verlies vaak het overzicht. Plots nam ik alle tijd en aandacht voor ieder detail.

Misschien komen sommige elementen van al die drugservaringen wel onbewust terug in mijn werk: alle kleuren bijvoorbeeld. Iedereen wil altijd kleurig zijn maar tegelijkertijd is alles ook zo grauw mogelijk. Als je in Nederland naar een volle roltrap kijkt, zie je een grote grijze mensenmassa. Met mijn schilderijen wil ik proberen dat warme gevoel terug te brengen. Het zou tof zijn dat als je mijn werk ziet, er een fijn gevoel bij je opkomt, of dat je er iets van leert.”

“Mensen vragen het wel eens aan mij. Aan de ene kant wil je dat, want hoeveel schilderijen kan je hebben? Het kost ook gewoon best veel geld en het is tof als het ergens hangt. Maar zodra ik er een prijskaartje aan hang dan gaan andere mensen er een waarde aan geven. Zelf geef ik er dan ook waarde aan en dan krijg je dat iets mooi of lelijk gevonden gaat worden. Ik heb altijd dingen gedaan waar mensen heel vaak over oordelen. Daarom vind ik het ook heel erg spannend om dat oordeel te krijgen op mijn werk. Het is iets dat ik naast acteren en presenteren doe. Mensen kunnen altijd zeggen of iets goed of slecht is.”

“Met schilderen is het altijd gewoon een kwestie van lekker muziek opzetten, mijn kwasten pakken en iets doen zonder dat iemand daar iets mee te schaften had. Het is iets dat echt van mij is, waarvan ik zelf kan bepalen of het goed of slecht is. Zodra ik daar een prijskaartje aan hang vind ik dat het ook echt goed moet zijn.”

“Mijn volgers op Instagram zijn zo lief. Ze zijn altijd goed voor mij en ik krijg eigenlijk nooit slechte reacties. Misschien denken ze het wel maar ze zeggen het in ieder geval niet. Op Instagram wil iedereen zich altijd van zijn beste kant laten zien, ook ik. Het is best wel eng om daar van af te stappen.”

“Uiteindelijk is Instagram wel gewoon vet cool; een gigantische gallerij. Het is supertof dat mensen van over de hele wereld kunnen zien wat je maakt. Zelf kijk ik ook veel naar wat anderen maken. Er zijn zoveel kunstenaars - en die hoeven niet eens bekend te zijn - die toffe dingen maken, en dat kan je dankzij Instagram nu allemaal zien. Je kan heel veel over social media zeggen, maar er zijn wel heel veel mensen die nu een gigantisch platform hebben, dat is gewoon super vet.”

“Op dit moment ben ik bezig met een project waarin ik het schrijven combineer met YouTube en mijn schilderwerk. Dat vind ik wel echt heel vet omdat alles daar bij elkaar komt. Het presenteren, schrijven en schilderen. Hopelijk is dat volgend jaar ergens klaar.

Er moet ook ooit nog wel een expositie komen. Wel als ik ongeveer acht schilderijen écht af heb. Een expositie is ook tering spannend. Het enige waar mensen nooit over hebben kunnen oordelen, ga ik dan exposeren. Ik hoop dat ik mensen ermee aan het denken zet.”

“Hopelijk heb ik over een paar jaar een duidelijke eigen schilderstijl. Een stijl waarmee ik al mijn gedachten en gevoelens verwerk in mijn kunst. En dan elke keer als je iets van mij ziet, je denkt: “Hé die is van Nelson.” En ik wil het vet vinden als het bij iemand hangt. Hopelijk hang ik met mijn werk over heel veel jaar naast het werk van mijn opa in een museum.”