De tijdlijn van Isa IJpelaar | Het InstaMuseum

Deze week : Fotografe Isa IJpelaar (20).

In Vlijmen was ik altijd een beetje raar vergeleken met de rest. Veel kon ik daar niet aan veranderen want ik was gewoon zo. Eigenlijk dacht ik meestal gewoon: fuck it. Pas een jaar geleden, toen ik stage ging lopen in Amsterdam, ben ik er weg gegaan.

Deels wel vanuit mijn ouders. Mijn vader vindt zichzelf erg creatief, maar dan op het gebied van cijfertjes. Mijn moeder heeft een hele creatieve gedachtegang en is erg open-minded. Ze werkt met verstandelijk beperkten en moet vaak in creatieve oplossingen denken. Mijn ouders zijn misschien niet creatief op het gebied van kunst, maar wel op een heel andere manier. 

In de zomervakantie van 2011 ging ik met mijn gezin op vakantie naar Frankrijk. We gingen daar naar een grote dierentuin en mijn vader had zijn gloednieuwe, professionele camera meegenomen. Ik mocht toen foto’s maken, wat ik super vet vond. Sindsdien wilde ik fotograaf worden. Inmiddels zit ik al in mijn laatste jaar van de Fotografie-opleiding op het Sint Lucas in Eindhoven en studeer ik bijna af.

Uit mensen om mij heen en wat er op straat gebeurt. Zoals het licht dat op mijn tasje valt in de trein en daardoor op de vrouw tegen over mij reflecteerde. Dat vond ik heel mooi en heb ik toen ook in een shoot verwerkt. Mode is ook belangrijk in mijn foto’s. De foto’s die ik maak hebben hier veel mee te maken en ik zou het ook omschrijven als  fashion-gepasseerde portretten .

Inspiratie komt vanzelf. Het stroomt gewoon naar binnen. Als ik het forceer werkt het ook niet. Wanneer ik niet echt inspiratie heb scroll ik vaak door mijn Instagram tijdlijn. De foto’s van Lois Cohen , Carlijn Jacobs en de portretten van Juliane Falk , waar ik ook stage heb gelopen, vind ik altijd heel erg mooi en krachtig.

Ja, soms wel. Voor mijn afstudeerproject ben ik een serie aan het maken over jongens. Ik vind het klote dat jongens stoer moeten zijn of anders gelijk worden weggezet als vrouwelijk of gay. De sociale druk die daarachter zit is naar mijn mening ook heel kut. Met de serie wil ik laten zien dat je vrouwelijk kan zijn en tegelijkertijd ook heel erg mannelijk.

Het zou heel vet zijn als ik ooit voor i-D Magazine mag werken. Niet de Nederlandse, maar echt de grote in Amerika of zo. Hopelijk verdien ik later genoeg geld met mijn fotografie zodat ik er van kan leven. Maar uiteindelijk wil ik de wereld wat mooier maken, mensen aan het denken zetten en aandacht vragen voor dingen die beter kunnen, zoals met mijn afstudeerproject.