Deze week stond er een advertentie in de krant. Galeriehouders, kunsthandelaren en andere mensen met een belang vroegen of Beatrix Ruf terug mocht komen als directeur van het Stedelijk Museum. Ze moest daar destijds weg nadat bleek dat ze nogal wat tonnen had verdiend naast haar museumsalaris. Ruf, en velen met haar, zien het probleem niet. Ze had zich keurig aan haar opdracht gehouden! Kunst moet vandaag de dag winst maken. Ruf is een directeur van deze tijd.
Ze was opgestapt ja, door de dynamiek die was onstaan in de media. Zo gaat dat vaak. Henry Keizer bijvoorbeeld, ‘de crematoriumkeizer’, de dikke ikke die ook nog voorzitter was van de VVD bleek zijn crematoria verkocht te hebben met nog wat lijken in de kast. Hij vond het ontzettend jammer, maar door de dynamiek die was ontstaan in de media…
De dood, die moet ook winstgevend zijn vandaag de dag. Deugt Ruf niet? Deugt Keizer niet? En Teeven dan? Zijlstra? Eurlings? Al die types die pas gingen nadat ze ‘de dynamiek in de media’ niet meer konden ontlopen maar die zelden in zichzelf zochten en zagen: Hee. Hier zat ik fout. Daar heb ik spijt van. Nee.
Of zij deugen maakt niet zoveel uit. Ons systeem deugt niet. Het systeem waarin voor het zoveelste jaar op rij de partij met het grootste integriteitsprobleem tevens de grootste partij is, daar gaat iets fundamenteel mis. Voorlopig ligt er nog niemand wakker van. Stuk voor stuk stappen ze op ‘met opgeheven hoofd, en een schoon geweten.’ Een mooi ding, een schoon geweten. Je kunt er altijd nog buschauffeur mee worden. En dankjewel Beatrix, Henry, Fred en alle anderen, jullie inspireerden me tot een liedje.
Deze is voor jullie! (mee te zingen op een melodie naar keuze):