Wie verschoont moeder - deel 2

De ZEMBLA-uitzending ‘ Wie verschoont moeder’ van 11 mei 2008 laat schokkende beelden zien van een oude vrouw in een vieze luier en met poep onder haar nagels in een verpleeghuis. De politiek belooft beterschap maar meer dan vier jaar later is de situatie in tientallen verpleeghuizen nog steeds schrijnend. Ouderen liggen niet zelden tot de middag in bed, vaak in vieze luiers, zo blijkt uit het vervolg op ‘Wie verschoont moeder’.

Klachten bij meldpunt
Bij de presentatie van het regeerakkoord, twee jaar geleden, belooft Geert Wilders tienduizend extra handen aan het bed en honderden miljoenen euro’s extra.
Honderden medewerkers van verzorgings- en verpleeghuizen merken echter niets van die belofte, zo blijkt uit de meldingen die bij het meldpunt  ‘Misstanden Zorg’ van vakbond Abvakabo binnen komen. De meeste klachten gaan over  drie instellingen:  Amsta en de Osira Groep in Amsterdam en HWW Zorg uit Den Haag. ZEMBLA onderzoekt hoe het kan dat de zorg in deze drie instellingen onder de maat is.

Met een gerust hart naar huis
In verpleeghuis Houtwijk in Den Haag, onderdeel van HWW Zorg, woont mevrouw A. van den Hamer (68). Ze is dement. Haar echtgenoot is ontevreden over de instelling. Er is volgens hem te weinig toezicht en zijn vrouw krijgt geen hulp bij het eten. Dus dat doet hij zelf.  ' Ik wil één ding, ’s-avonds met een gerust hart naar huis gaan. Met het gevoel: ik laat mijn vrouw verzorgd achter. Dat gevoel heb ik al jaren niet meer, want het wordt steeds slechter, ' aldus mijnheer L. van den Hamer.

Eén keer per week douchen
In het Sarphatihuis in Amsterdam, onderdeel van Amsta, wordt mevrouw A. de Ruiter (63) verzorgd. Ze heeft multiple sclerose. Ze mag maar één keer per week onder de douche, maar zou het liefst elke dag willen. Daar is geen tijd voor, er zijn te weinig zusters,' aldus mevrouw de Ruiter.

Het leven is wachten
In verpleeghuis Bornholm, onderdeel van de Amsterdamse zorggroep Osira Amstelring, is het niet veel beter vindt N. de Jonge. Haar moeder is daar een paar jaar geleden opgenomen.
N. de Jonge: ' Het is wachten tot je uit bed gehaald wordt, wachten tot je naar de wc mag, wachten tot iemand komt helpen met eten. Het leven is wachten. Wachten tot de dag voorbij gaat, maar ook wachten tot je dood gaat. '

Geen extra handen
Het verzorgend personeel van deze instellingen bevestigt de verhalen van de familieleden. Ook zij zien geen extra handen.
Verzorgster J. Abdelghani van de instelling HWW uit Den Haag: 'Het is een valse belofte zou ik zeggen, want wij hebben er niets van gemerkt.' Haar team is vergeleken met een paar jaar geleden juist kleiner geworden.
Ook R. Cristina, verzorgende voor de Amsterdamse instelling Amsta, heeft de zorg de laatste jaren alleen maar achteruit zien gaan: ' Er zijn dagen dat je zelf naar huis gaat met een rotgevoel, want je kunt toch niet iedereen helpen. '

Moeite met het vinden van extra personeel
Uit interne stukken van de Amsterdamse zorgkoepels Osira Groep en Amsta die ZEMBLA in handen heeft, blijkt dat beide instellingen niet verwachten dit jaar het extra geld helemaal uit te kunnen geven. Ze hebben moeite met het vinden van extra personeel en hebben tijd nodig. Maar ze zijn hard bezig, zo laten ze ZEMBLA schriftelijk weten. 
Verpleeghuisarts en publicist B. Keizer vindt het kwalijk dat het allemaal zo lang moet duren: ' Jouw moeder is 91, sorry, maar die heeft waarschijnlijk geen drie jaar te gaan. Dat wil zeggen dat het extra geld haar nooit zal bereiken '.

De directie van de instellingen wilden niet voor de camera reageren.