Vlindereitjes

Sleedoornpage
De sleedoornpage ( Thecla betulae ) is een zeldzame vlinder die vooral voorkomt langs de randen van de Veluwe, in Zuid-Limburg en op de Utrechtse Heuvelrug. De laatste jaren komt hij steeds vaker voor in de stad: in tuinen en parken. De sleedoornpage is de enige bedreigde vlindersoort in Nederland die vooral buiten natuurgebieden voorkomt.
De sleedoornpage behoort tot de familie van de blauwtjes, maar is zelf oranjebruin. Hij vliegt rond van eind juli tot eind september, maar omdat ze vaak hoog in bomen zitten zie je ze zelden.
De vlinder legt haar eitjes op de sleedoorn, in de oksel van een tak. Het zijn piepkleine (nog geen 1 mm) witte eitjes, een beetje afgeplat en met een ribbelpatroon, zoals een zee-egelskeletje of een golfballetje. Per eitje komt daar één rupsje uit.

Eitjes tellen
Omdat de sleedoornpage zo zeldzaam is en je hem zelden ziet, is eitjes tellen een goede methode om z’n vóórkomen vast te stellen. Een langsfladderende vlinder kan bovendien een zwerver zijn; eitjes duiden op voortplanting en dus vestiging.
Eitjes zoeken en tellen is typisch iets wat je in de winter doet, als de sleedoorn nog helemaal in rust is. Zodra het warmer wordt, raakt de struik namelijk bedekt met kleine witte bloemknopjes, die sprekend lijken op die eitjes. Geen doen dan om die te zoeken.
Deze winter zijn er veel eitjes gevonden; het lijkt erop dat de sleedoornpage vorig jaar goed heeft kunnen vliegen en zich goed heeft voortgeplant. Nu maar hopen dat de kleine rupsjes straks niet allemaal worden opgegeten door vogels…

Fotograaf: Paulcools