Verdwaalde mol begeeft zich op glad ijs

Deze mol zit flink in de penarie. Het diertje is per ongeluk op het ijs terecht gekomen en glibbert eroverheen. De mol maait wild om zich heen, op zoek naar aarde om zich in te kunnen graven. Filmer Stijn Bartels legde het opmerkelijke schouwspel vast. “Hoewel het niet op beeld te zien is, verzeker ik jullie ervan dat de mol uiteindelijk weer droge voeten heeft gekregen en een veilige haven vond onder de grond”, schrijft hij erbij.

Een levende mol boven de grond zie je niet elke dag. Het filmpje van Stijn biedt een mooie kans om het dier eens te bestuderen. De schopvormige, brede graafpoten met de lange nagels vallen direct op. Daarmee kan dit beestje diep in de aarde wroeten. Aan de voorpoten zit zelfs een extra graafduim om zoveel mogelijk aarde weg te scheppen. Op het gladde ijs krijgen de poten echter maar weinig grip.

De pels van de mol is zwartgrijs. Hoewel deze in het filmpje helemaal doorweekt is, voelt de pels normaal gesproken zo zacht als fluweel aan en helpt deze om water en vuil af te stoten. De haren hebben geen specifieke inplantingsrichting en staan dus rechtop. Daardoor kunnen mollen net zo gemakkelijk voor- als achteruit door hun gangenstelsel bewegen.

De opmerkelijke rozerode slurf die uit de vacht steekt, is de snuit van het dier. Deze is extreem gevoelig en doet dienst als reuk- maar ook als tastorgaan. Je ziet in het filmpje hoe de mol diens snuit tegen het ijs drukt, waarschijnlijk op zoek naar veilige grond onder de poten.

Vaak wordt gedacht dat mollen niet kunnen zien. Denk maar aan de uitdrukking ‘zo blind als een mol’. Echter klopt dat niet helemaal. De ogen van de mol zijn zo klein als speldenknopjes en zitten diep verstopt in hun vacht, maar ze kunnen wel licht en donker van elkaar onderscheiden. Dit helpt de mol diens dag- en nachtritme te regelen. Mollen zijn dus niet blind, maar ‘slechtziend’. Ter compensatie zijn het gehoor, de tast en de reuk van de mol uitstekend ontwikkeld.

Bron: Natuurpunt.be