Tilly Kuipers Kamminga: Snurken

Een regelmatig drilboorachtig geluid maakt dat ik langzaam maar zeker wakker wordt. Door een kier in de gordijnen valt een heldere streep zonlicht. Heerlijk, het is zondag en we hoeven even niks vandaag. Geen visite, geen klussen, lekker niks. Behaaglijk rek ik me uit met het plan me nog eens om te draaien. Maar naast me “drilboort” mijn echtgenoot er nog lustig op los en verhindert zo mijn voornemen. Naarmate de jaren verstrijken snurken we elkaar soms om het hardst het bed uit. Dan maar eruit. Zachtjes laat ik me onder het dekbed uitglijden en sluip naar de badkamer.

Na dit ochtendritueel ga ik in de keuken aan de slag voor een lekker uitgebreid ontbijt. In de bijkeuken liggen de poezen nog in diepe rust, jawel, zwaar snurkend. 17 jaar oud inmiddels kunnen ook zij niet meer geluidloos slapen. Omdat ze allebei doof zijn hebben ze me nog niet in de gaten. Vanuit de keuken kijk ik de hal in of onze veertien jaar oude logé, een knuffelige golden retriever, al wakker is. Nee, ook deze en ook al dove huisgenoot ligt nog nietsvermoedend en luidkeels ademend met de kop buiten de mand in dromenland. De schokkende bewegingen van zijn poten doen vermoeden dat hij op jacht is zoals hij dat in z’n puppyjaren uitbundig praktiseerde.

De geur van de broodjes in de oven en de versgezette koffie trekt verleidelijk door het huis en dat werkt. Ineens staat alles achter me in de keuken. De grootste snurker blijkt veel zin te hebben in het zondagse ontbijt. Ook meneer en mevrouw Poes verwachten een smakelijk bordje kattenvoer om daarna de dag weer in gepaste coma door te brengen. Alleen onze logé geeft kwispelend te kennen eerst te willen uitgelaten worden en dan pas lekkere hondenbrokken. Die taak neemt mijn grote snurker op zich. Gekleed in een spijkerbroek met een stokoude polo van onbestemde kleur gaan ze op hun gemak samen op pad. Met mijn koffie in de hand en de radio op “vroege vogels” kijk ik ze tevreden na. De gezondheid van mijn grote snurker liet het laatste jaar wel wat te wensen over, maar de hobbels zijn inmiddels weer te overzien. Ouderdom komt nu eenmaal met gebreken, maar zolang mijn huisgenoten nog allemaal vol overgave snurken zijn ze springlevend en geniet ik intens van deze.