Nikki Dekker: Kikkerdril

Schrijver en radiomaker Nikki Dekker besloot in te grijpen in de natuur nadat ze een hoopje gelei-achtige balletjes zag drijven in de vijver. Voor Vroege Vogels is dit de eerste column van Nikki Dekker.

Lees hieronder de gehele column

Een week lang heb ik getwijfeld, sinds ik voor het eerst de gelei-achtige balletjes in de vijver zag drijven. Ik spitte jarenoude posts op kikkerfora door, bekeek kikkerdrilbak-instructievideo’s die voor schoolklassen bedoeld waren, en vroeg bekenden naar hun ervaringen (‘als je allemaal dode kikkertjes in je badkuip wil,’ zei er een mismoedig), maar uiteindelijk besloot ik het te doen, en nu zit ik op m’n hurken aan de rand van de vijver, met een maatbeker en een zeefje. 

Kikkers hebben een beschermde status, en het houden van kikkerdril wordt, voor zover ik kan overzien, beschouwd als een manier om de soorten in stand te houden. Maar ik zou liegen als ik zei dat ik het doe om de eitjes te beschermen tegen hongerige salamanders, vissen en vogels — want in feite komt het natuurlijk neer op lentekriebels, op het verlangen om iets kleins te zien transformeren in een heel nieuw leven, en kikkervisjes zijn gewoon hartstikke schattig.

En er zijn zoveel manieren waarop dit fout kan gaan: honger, hitte, kou, watervervuiling, infecties. Als al die kikkers in de vijver het loodje leggen, is dat ‘de natuur’. Als ze in m’n aquarium doodgaan, is het mijn schuld.

Ik wil niet verantwoordelijk zijn — natuurlijk niet, dat wil niemand meer. Plichten zijn uit, draagvlak is in. Zelfs degenen die zelf solliciteren naar een leiderschapspositie, die campagne hebben gevoerd met de belofte problemen op te lossen, duiken zodra ze de kans krijgen. Ze lassen een pauze in het stikstofbeleid in — niet omdat de feiten zijn veranderd, maar omdat het handelen naar de feiten nu eenmaal impopulair maakt. Je zou weleens kritiek kunnen krijgen.

Omgekeerde vlaggen in het weiland, kikkerlijkjes die ondersteboven drijven. De meeste stemmen gelden, en die stemmen komen alleen van menselijke dieren die een rood potlood kunnen vasthouden.

Het plan is duidelijk: tweewekelijks vers vijverwater toevoegen (nooit uit de kraan), drijfhout en stenen waarop de half-kikkertjes kunnen kruipen wanneer ze hun kieuwen verliezen, en natuurlijk de tuinslang om straks met m’n mond de poepjes van de bodem te zuigen. Ik heb m’n huiswerk gedaan. Maar nu begint het pas.

Wat het is met ingrijpen in de natuur: je weet niet van tevoren of het goed afloopt. En wie opnieuw verkozen wil worden, doet alleen de dingen die gegarandeerd succes opleveren bij z’n kiezers. De kikkers hebben niet gekozen. Wat ze willen, daar kan ik enkel naar gissen. Maar nu ik staatshoofd ben van het kluitje eitjes in de plastic bak, beloof ik u plechtig: ik neem de verantwoordelijkheid over deze zwarte wurmpjes in hun eitjes. Alles wat hun overkomt, zal mij aan te rekenen zijn. Dat verklaar ik en beloof ik.