Nelleke Noordervliet: Dilemma’s_29_08_2008

We worden dezer dagen beziggehouden door de dubieuze erfenis van de militante milieubeweging. Dilemma’s zijn niet vreemd aan de verdediging van het milieu en de natuur. Niet alleen in Nederland.

Ik was een paar weken geleden in het westen van Canada, ten noorden van Vancouver. Er is daar maar één weg, die vastloopt in de wildernis. Daaromheen is ongeremde, vrijwel ongerepte natuur. De mens is daar niet een geïnteresseerde bezoeker die langs een keurig gearrangeerde uitstalling flora en fauna trekt zoals in Nederland, de mens is daar een nietig wezen dat zich maar heeft aan te passen aan het gebergte, aan de ondoordringbare bossen, aan de diepe zee-armen, aan het weer. De  First Nations van Canada – een gangbaar eufemisme voor de Canadese indianenstammen - hebben dat eeuwenlang gedaan.

Er woedt daar een strijd van natuurbeschermers tegen de industrie die de natuur wil exploiteren. De wilde zalm is verdrongen door de zee-luis die de wateren infecteert dankzij de zalmkwekerijen die hier en daar zijn opgezet. Het verschil tussen wilde zalm en kweekzalm is enorm. Wie echte, verse wilde zalm heeft gegeten, koopt nooit meer die smerige, laffe, slijmerige kweekzalm. Aan de wilde zalm proef  je de kracht van de tegenstroom, de vreugde van de vrijheid. Je kunt natuurlijk ook geen vis eten, maar zover ga ik niet. Een andere industrie die in het gebied doordringt is de houtindustrie. Sinds de komst van de blanke kolonisten aan het eind van de negentiende eeuw wordt er hout gekapt. Aanvankelijk op kleine schaal, maar allengs omvangrijker, al zie je het niet.  

Nu doet zich een opvallend dilemma voor. Aan de westkust van Vancouver Island is een gebied met origineel regenwoud. In de jaren negentig is de concessie om daar te kappen met succes tegengehouden door demonstrerende natuurbeschermers en indianenstammen tesamen. De grote bedrijven hebben de concessie verkocht aan een kleine houthakkerscooperatie van lokale indianenstammen. Die cooperatie wil nu in het gebied alsnog wat bomen oogsten om zichzelf en hun stamgenoten economisch een beetje op te krikken, wat hard nodig is. Het bos behoort hen toe. Zij willen erover beslissen. Ze hebben immers al eeuwenlang de bossen met respect behandeld en beheerd. De natuurbeschermers staan nu voor de keus: de first nations beschermen (een belangrijk doel van door schuldgevoelens geplaagde blanke kolonisten) of het bos, mensen of  bomen. Voor de kettingzagen gaan liggen of ruim baan geven. Wat ze ook doen: over twintig jaar zullen ze erop worden afgerekend.