Nederland blijft achter met 'Recht op een Gezond Milieu'

In de strijd voor klimaatrechtvaardigheid en het behoud van onze planeet is het recht op een gezond milieu een fundamenteel beginsel dat steeds meer erkenning krijgt. Maar in het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens is daar nog geen nieuw protocol over opgenomen. En Nederland heeft in de nationale wetgeving dit recht ook nog niet vastgelegd.

Dat moet zo snel mogelijk veranderen, vindt Sumeyra Arslan. Zij is jurist internationaal en Europees recht en pleit ervoor dat Nederland, net als veel andere Europese landen, het recht op een gezond milieu gaat vastleggen.

Dit recht is niet alleen een kwestie van natuur en milieu, maar raakt aan sociale rechtvaardigheid, volksgezondheid en de rechten van toekomstige generaties. Het recht op een gezond milieu kan ervoor zorgen dat je naar de rechter kan stappen wanneer je in een omgeving leeft die schadelijke gevolgen heeft voor je gezondheid.

Het gaat hierbij niet alleen om schone lucht en schoon water, maar ook om de bescherming van biodiversiteit en het voorkomen van vervuiling. Het recht op een gezond milieu is onder meer verankerd in het Internationaal Verdrag inzake de rechten van het kind en het Verdrag van Aarhus, dat de participatie van burgers in milieukwesties waarborgt. Toch wordt dit recht nog niet overal effectief toegepast, en is dit onvoldoende.

Sumeyra Arslan pleit ervoor dat overheden striktere milieuwetgeving aannemen en dat bedrijven transparant worden over hun ecologische voetafdruk. Het vastleggen van het recht op een gezond milieu kan volgens haar grote gevolgen hebben voor bedrijven als Tata Steel en Chemours, die dan veel lastiger vergunning zouden kunnen krijgen voor het dumpen en lozen van giftige stoffen als pfas, waar onze rivieren mee verontreinigd zijn.

De Nederlandse overheid zou in haar ogen twee dingen moeten doen: het recht op een gezond milieu Europees erkennen en werken aan nationale wetgeving. Zij vindt het sowieso vreemd dat Nederland, dat het Internationaal Gerechtshof en het Internationaal Strafhof binnen z’n grenzen heeft, één van de weinige landen is die het recht nog niet hebben vastgelegd.