Nathalie Baartman: De wildplukker

Fietsend naar de kringloop, dwars door het industrieterrein zag ik iets groens. Het ontsproot uit het reepje zand pal tegen de stenen muur van een bedrijfspand. Korte dunne stengels met daaraan stevige blaadjes in de vorm van een ronde driehoek. Ik stapte af. Dit kon maar één plant zijn: Mijn geliefde winterpostelein. Claytonia perfoliata.

Ik keek om me heen om te zien of ik deze observatie kon delen met een passant. Een man kwam aanwandelen. Gewatteerd donkerblauw jasje, aktentas, leren instappers. Niet meteen het type om een plantaardig gesprek mee te beginnen. Maar toch. Ik kon een poging wagen en roepen: Hoe fijn. Hoe fijn. Hier groeit zo waarlijk winterpostelein. De kans bestond dat de man hoofdschuddend door zou lopen: ‘Hou je botanische kennis bij je, badmuts.’

Doch mijn enthousiasme won.

-‘Moet je hier eens zien?’ Ik wees naar beneden. De man boog. Een veelbelovend begin.

-‘Wat is dat?’

-‘Winterpostelein. D’as eetbaar. Kijk. Ik nam een stengel, stak ‘m in m’n mond en kauwde opzichtig. Live demonstratie ‘vreten van de straat’. De gedachte dat al menig hond over deze postelein heen gepist kon hebben, liet ik varen. Alles voor mijn missie ‘meer verbinding tussen mens en winterpostelein’.

-‘Wow!’ zie de man. ‘Ik zit in de duurzaamheid en heb een tijdje met ecologen gewerkt. Die waren voortdurend met bezig met eetbaar. Voedselbossen, enzo. Echte wildplukkers; altijd boekjes bij zich. En in de herfst gingen ze met z’n allen op paddenstoelenjacht.’ Ik zag ze gaan, die ecologen. Struinend in de regen met laarzen, scharen, rieten mandjes. Roerend in pannen brandnetelsoep. Bijtend in frisse salades van zevenblad met gefrituurde vlierbloesem, terwijl er eentje roept: jongens, de volgende keer maken we pesto van paardenbloemen.

De man bukte zich om het groen beter te bekijken. Hij was om. ‘Weet je,’ ging ik door, ‘mijn hele voortuin is een walhalla van woekerend winterpostelein. Als ik noch wortel noch courgette thuis heb, dan loop ik met een vergiet naar buiten en oogst ik mijn dagelijks portie groenten zo bij mekaar. En dat in februari, hè?! Ik ben no farmer, toch volop food. Er schijnt calcium in te zitten, magnesium, ijzer, kalium én vitamine A, B en C. Zoveel zwemdiploma’s heb ik niet eens!? En het groeit gewoon tussen mijn krokussen.

Zelfs bij mijn buurman. Hij heeft echt geprobeerd, via het gieten van gif en het strooien van snippers boomschors, al het natuurlijke leven in z’n tuin voor altijd morsdood te verklaren. En toch tiert dit dappere, eetbare plantje daar welig doorheen.

Even later fietste ik door. Keek nog één keer achterom. Zag de man bukken. Was hij nu aan het plukken? Hoe mooi kan het leven zijn? Stamppot winterpostelein, vers van eigen industrieterrein.