Nathalie Baartman: Pas op, stier

Soms tref je teksten in de open natuur. Al dan niet met zwart gestifte, handgeschreven letters op een wit, klein plaatje. Gespijkerd aan een houten hek. Pas op, stier. Heel uitnodigend vind ik dit nooit klinken. Menig Nederlandse wandeltocht kan absoluut een vleugje aanvullende spanning gebruiken, omwille van de prikkelende uitdaging die kleeft aan risico’s.

Lees hieronder de gehele uitgeschreven column:

Toch ga ik nooit de deur uit met rugzak, mandarijntje en de gedachte: Leuk om eens onverwacht, onder boosaardig gebries, van achter gegrepen te worden door twee hoorns om vervolgens tientallen meters verderop met ferme slag in de stekelige ondoorgrondelijkheid van een bramenstruik geslingerd te worden. Nee, dat is het niet mijn beeld van avontuur in eigen regio.

Pas op, stier. Weinig informatief vind ik dit soort mededelingen ook. Er ontbreekt een voetnoot. Eentje als: ‘Onze stier is blind, traag, oud en wordt niet gekenmerkt door enige snuggerheid. Toch achten wij het noodzakelijk u op hem te attenderen. Want verzekeringstechnisch weet je ’t maar nooit. Of deze: ‘Gregorius onze stier heeft het op onwaarschijnlijke wijze gemunt op vrouwen van veertig jaar en ouder. Mocht u zich in deze leeftijdscategorie bevinden en desondanks uw wandelroute willen vervolgen, houdt dan rekening met de grote kans op een schuimbekkende, stormachtige aanval die over het algemeen eindigt op de afdeling spoedeisende hulp te Almelo. Met vriendelijke groet Benno en Jacqueline.

Nee, dan België. Daar doen ze niet aan ‘Pas op, stier’. Daar staat het gespierde gevaarte plots op je pad. Als een Ricardo Verhoeven op vier pootjes te grazen in het weiland dat onderdeel uitmaakt van de blauwe bewegwijzeringsroute. Groot en glanzend. In een kudde van koeien.

Hamsters kan ik inschatten. Bromvliegen meestal ook. Maar de verbindingslijn tussen mij en stier is zeer slecht ontwikkeld. ‘Ik ga niet’, riep ik naar mijn lieftallige verkering die zonder aarzeling de lome beesten allang gepasseerd was.

-‘Kom nou gewoon!’

-‘Maar ik heb een rood shirtje aan.’

-‘Kom nou gewoon!’

-‘Ik wacht even op die wandelgroep in de verte en loop met hen mee.’ En zo geschiedde. Het bleken Nederlanders, en gezien het aantal rokken voorbij de knie, van Christelijke huize. Dat vind ik altijd prettig. Zulke mensen hebben vaak bij het ontbijt al met gesloten ogen gebeden voor de goede afloop. ‘Mag ik met jullie mee? Ik durf niet langs vee. Ik heb geen agrarische achtergrond.’

‘Oh, Mariska wel. Kom maar!’ sprak een vrouw. En daar ging ik. Onder de behoedende vleugels van Gods woord en boerin Mariska de stierenfluisteraar. Het wonder voltrok zich. Het enige geluid dat Mariska produceerde was het tongklakkende ‘tt-tt’. De eeuwenoude, communicatieve klassieker tussen mens en dier. De stier schoof opzij. Geruststelling daalde neder.  

‘Tt-tt’. Nooit geweten dat angst zo simpel te temmen valt.