Midas Dekkers over de slak

Slijmerige slakken sluipen slinks als sleetse sletten. Woorden die met ‘sl’ beginnen, hebben niet veel goeds in de zin. Niemand zal het in zijn hoofd halen zijn kind met zo’n woord als naam de wereld in te sturen. Zoiets doe je alleen dieren zoals de slak aan. Maar hoe kwam men op het idee? Slissen slakken? Nee. Slakken maken geen geluid; er bestaat geen knor- of zangslak. In plaats van een geluid, zoals bij de koekoek of tjiftjaf, bootst de naam ‘slak’ een substantie na of, beter gezegd, het geluid dat zo’n substantie in onze verbeelding zou maken als er geluid in zat, zoals slurpen of slobberen. Net als bij slik en slijk betreft het een min of meer vaste substantie met veel glibber eromheen. Ze is van de onverwacht stevige weekheid die je ook bij de kwijllippen van bepaalde hondenrassen en de flapjes rondom overigens best interessante geslachtsopeningen aantreft. In het algemeen hangt deze consistentie samen met de lagere lichaamsfuncties, waaraan uit de aard der zaak veel sap te pas komt. Bij een mens gaat het vooral om eten, poepen en de voortplanting, bij de slak ook om de voortbeweging. Bij gebrek aan pootjes loopt een slak niet, hij likt zich voort. Hij sleept zich over de aarde naar voren zoals een tong het eten dat er op ligt naar achteren werkt.

Een slak is een tong die voor zichzelf is begonnen. Dat ziet er onsmakelijk uit. Een tong hoort netjes opgeborgen in een mond. Het in het openbaar naar buiten stulpen is niet netjes. Gelukkig worden veel slakken decent in een kalken doosje geleverd en komen ze dit huisje alleen in volle naaktheid uit wanneer u in een overmoedige bui toch hosta’s heeft geplant. Veel mensen durven ze zo bloot niet eens op hun hand te zetten, laat staan op hun tong. Tenzij ze met z’n twaalven zijn. Dan noem je ze geen ‘slak’ maar escargots’ en slik je ze nog door ook. Alle slakken zijn vies op één soort na, dat klinkt raar, maar eigenlijk is het met echte tongen net zo. Van de meeste mensen die je op straat ziet lopen zou je de tong niet zomaar bij de jouwe naar binnen willen voelen, maar iedereen kent wel één tong die altijd van harte welkom is: die van je eigen lieve Escargootje.