Lies Visschedijk: Schapeteek

Als een schaap met z'n kont heen en weer gaat tegen het hek weet je hoe laat het is. Hij zit te krabben. Een teek. Een schapeteek kan best groot worden. In mijn herinnering wel zo groot als een knikker. Volgezogen met bloed valt ze dan af, en legt ze een paar duizend eieren. Waar legt die teek haar eieren dan precies? Geen idée.

Als ze mazzel heeft legt ze in de wol. Met een beetje pech valt ze in het gras. Hoe moet je dan met een  paar duizend eieren in je lijf en twintig albertheijntassen aan bloed een goeie legplek zoeken? Dat is niet even rustig een plekje zoeken, wat uitproberen, en ondertussen mijmeren over het aanstaande moederschap. Nee, dat is leggen wat je leggen kan, ondertussen niet verpletterd worden door een pittig schapenhoefje, en dan snel daarna doodgaan.

Al snel komen er een paar duizend tekenlarven uit! Die moeten allemaal kost en inwoning zoeken. Wat een drama. Dat lukt natuurlijk nooit. Al die afvallers, al die geknakte levens in de dop. ‘Ik ween om bloemen, in de knop gebroken.’Nou, niemand weent om een in de knop gebroken tekenleven.

Hoe ziet het leven van neerlands meest gehate diertje eruit?

Een teek is een soort mijt. Wat is een mijt zult u nu zeggen? De mijt is het lelijke nichtje van de spin. Als ie wordt geboren heeft ie zes pootjes. Na een keer bloed drinken en vervellen worden het er acht. De meeste mijten zijn zo klein, dat u en ik ze niet eens kunnen zien. Maar mijten maken iedereen het leven zuur. Of je nou een plant bent of een golden retriever, een mens, een kip of een hommel: we zijn allemaal de lul.

Als een mijt een plant infecteert, brengt hij daar een stofje binnen, waardoor die plant een bult maakt van zijn eigen zuurverdiende materiaal. Goed geregeld, want in die bult is het vervolgens voor de mijt en z'n kinderen gratis wonen.

Andere kleine rotzakjes zitten op een bloem te wachten tot er een hommel op vliegt.  In een oogwenk klauwen zich dan acht vlijmscherpe handjes aan het hommellijf vast, liften mee naar het nest, en dan is het natuurlijk gratis eten en drinken. Die mijt en z'n achtduizend kinderen gaan daar nooit meer weg.

Aan het eind van het seizoen overwintert er zelfs eentje op het lijf van de slapende koningin. Hebben ze dan werkelijk nergens respect voor? Nee hoor, het interesseert ze allemaal niks. Met deze houding schop je het ver in de dierenwereld.
Nou ja, in de mensenwereld natuurlijk ook.

De schapenteek lust ook wel een smakelijk mensenboutje. Als extra kado krijg je de ziekte van lyme.

De schurftmijt vindt ons ook leuk. Ikzelf heb nooit het genoegen mogen smaken, maar mijn moeder bijvoorbeeld weet nog smeuiige verhalen over schurft uit de oorlogstijd op te lepelen. Vooral over de zalf ertegen trouwens, die nogal scheen te stinken. Er is zelfs een mijt die in de talgklieren van je gezicht zit. ‘s nachts wandelt ie over je gezicht. Hai!

Eigenlijk zitten mijten overal: in de oren van de hond, in het nest van een vogel, in het kippenhok, in een bijenkast, in een pak meel, in ons hoofdkussen, in de neus van een vleermuis en in onze onderbroek.

Het kan ook anders lopen. Je zal je hele leven maar op een grashalm zitten te wachten, en er komt niemand langs. Geen haas, geen vos, geen hert, geen teckel, geen sappige mevrouw, niemand. Eenzaam en onbegrepen ga je dan dood. Maar dan wil ik toch namens de rest van de wereld aan al deze mijten zeggen: je hebt het er wel een beetje zelf naar gemaakt.