Kanoet terug in Waddenzee

Sinds de mechanische kokkelvisserij aan banden is gelegd, zijn er weer meer schelpen te vinden op het wad. En dus kan de kanoet er weer overwinteren. Deze steltloper leeft van schelpen. De kanoet, die in Canada en Rusland broedt, komt ’s winters naar Europese kusten om zich vol te eten met kleine schelpdieren, zoals nonnetjes en jonge kokkels.

Het aantal kanoeten op het wad liep lange tijd terug doordat de vogel steeds minder voedsel in het gebied kon vinden. Dat kwam door de mechanische kokkelvisserij, die vanaf 1970 sterk toenam. Schepen werden uitgerust met een zogenoemde kokkelkor die over de bodem werd gesleept. Dit gevaarte is uitgerust met een mes dat de kokkels uit het zand wipt en een grote ‘stofzuiger’ die de kokkels aan boord zuigt. De schelpen van de nonnetjes werden door deze mechanische kokkelvisserij mee opgevist of beschadigd. Daarnaast sloopte de kokkelkor het leefgebied van dit schelpdiertje. Het voedselaanbod van de kanoeten nam zo sterk af dat de meeste uit de Waddenzee verdwenen. Er werd gedacht dat de kanoeten dood waren. Later ontdekten onderzoekers dat ze waren uitgeweken naar waddengebied The Wash in Engeland en de westkust van Frankrijk.

Nu de mechanische kokkelvisserij vanaf 2005 aan banden is gelegd, groeit het aantal nonnetjes en kokkels in de Waddenzee weer. Met de toename van zijn voedsel is de kanoet ook meer op het wad te vinden. En dus moeten de nonnetjes weer opletten. Vogel en schelp proberen elkaar steeds te slim af te zijn. De nonnetjes zitten enkele centimeters onder het zand, maar de kanoet heeft een speciale snavel ontwikkeld om de schelpdieren te vinden. Met zijn snavel drukt de kanoet op de bodem. Door drukverschillen kan de steltloper achterhalen waar de nonnetjes zitten. De nonnetjes laten zich op hun beurt niet zomaar pakken. Zij merken door trillingen of er een kanoet in de buurt is. Als dat het geval is, kruipen ze snel dieper het zand in.