Jelle Reumer: De schoonheid van het nabije

Wat doe je als Covid-19 je emmer met reiswensen omgooit. Ook de wensen van Jelle Reumer zijn verdampt in zijn 'bucketlist' , maar met een stoepkrijtje in de hand heeft hij een nieuw doel gevonden. Gewoon in de buurt van zijn huis.

Lees hieronder de gehele column:

Veel mensen in dit deel van de wereld hebben een bucketlist. Ik weet niet hoe dat in het Nederlands heet, emmerlijst klinkt een beetje vreemd. Het zijn mensen die van alles en nog wat persé willen zien of doen, en als dat niet lukt, voelen ze zich ongelukkig. De eerste mens die er last van had, was de grote Johann Wolfgang von Goethe aan wie we de onvergetelijke uitspraak ‘Vedi Napoli e poi muori’ danken; eerst Napels zien en dan sterven.

In hedendaagse termen is dat zoiets als dat je minstens de Egyptische pyramiden, Angkor Wat, de Borobudur en Machu Picchu moet hebben gezien voordat je er te krakkemikkig voor bent geworden; liefst backpackend of met een klein en leuk reisgezelschap van een duurzaam reisbureau.

Maar toen kwam covid-19 en die gooide de emmer omver, de reiswensen buitelden eruit en verdampten tot langzaam wegwaaiende illusies. We blijven dit jaar thuis, noodgedwongen. En volgend jaar is onze vliegschaamte tot over de oren doorgegroeid dan wel onze spaarrekening tot onder het vriespunt gezakt, of allebei tegelijk, wat een soort keuzestress aan ontkenning oplevert. We zijn dus veroordeeld tot thuisblijven.

Daarom is het zo fijn dat onlangs de Stadsflora voor de Lage Landen verscheen, een tweeënhalf pond wegende en prachtig geïllustreerde opsomming van de planten en bloemen die je in je eigen stad kunt waarnemen. Dus niet in de Okavangodelta, het Amazonegebied of de Serengeti, maar gewoon in Amsterdam, Utrecht, Gent of Antwerpen. Tegelijkertijd werd het botanisch stoepkrijten een soort rage; met stoepkrijtjes de namen van planten op de stoep schrijven. Gele helmbloem, Melkdistel, Straatgras, Wolfskers, Tongvaren.

Het leuke van botanisch stoepkrijten is dat je ineens dingen ziet die je normaal niet ziet, niet omdat ze er niet zijn maar omdat je ze niet opmerkt. We hebben dat nooit in de gaten, maar in het dagelijks leven lopen we volstrekt onoplettend aan van alles voorbij. Eigenlijk aan bijna alles. Je ziet het gewoon niet. Vaak is dat wel handig, want als je iedere straatklinker, ieder putdeksel en elk weggegooid hamburgerbakje met aandacht zou opmerken, was je na een kwartier nog vermoeider dan na aan uur hardlopen. Misschien is  onopmerkzaamheid wel een menselijk verdedigingmechanisme tegen een overvloed aan impulsen en oververmoeidheid.

Maar nu we even niet naar het Krugerpark kunnen en ook een reis naar de Chinese muur of andere tourist traps voorlopig wel kunnen vergeten, kan het geen kwaad onze eigen omgeving te benutten als vakantiedoel. Voor wie er oog voor heeft -  en ik ben ervan overtuigd dat je die blik kunt ontwikkelen – is de eigen stad, dorp of straat minstens zo interessant als dat reisdoel van je bucketlist. Met de Stadsflora in de ene hand, en een stukje stoepenkrijt in de andere, gaat er een wereld voor je open. Het is de schoonheid van het verwaarloosde nabije. Schrijf dát reisdoel voorlopig maar eens op die emmerlijst.