Jeannette Parramore - Waterballet

Het is eind maart en we struinen langs de spreng, turend naar grindbankjes in schoon stromend water. Eindelijk werd het zoeken afgelopen weekend beloond toen we de eerste beekprikken met paaiactiviteiten zagen. Deze enthousiaste tekst kwam onlangs terecht op de redactie van Vroege Vogels en maakte ons direct nieuwsgierig. Een zeldzaam visje dat bovendien maar een paar weken per jaar te zien is… dat wilden wij ook wel zien! Het bericht was afkomstig van Matthijs de Vos en Romeo Neuteboom Spijker, allebei werkend voor resp waterschap Rijn & IJssel en waterschap Veluwe.
 
Een afspraak was snel gemaakt en dat moest ook wel, want na die paar weken paaitijd is het afgelopen. Dan sterft de beekprik en is het weer een jaar wachten op een nieuwe lichting.

Wat een tragisch leven leek me dat, zo kort maar kunnen pieken en dan meteen sterven..al zouden mijn collega's dit vast honend afdoen als een staaltje antropomorf geklets. Hoe dan ook, het schouwspel van de paaiende beekprikken moest een prachtig schouwspel opleveren dus daar wilde ik bij zijn.
 
We hadden het weer beslist niet mee. Drie druipende waterschappers (Ykelien Damstra van waterschap Veluwe had zich ook bij het gezelschap gevoegd) stonden mij op te wachten, kleumend in waadbroek en dikke truien, want het was ook nog eens koud. Zouden we ze wel zien? vroeg ik bezorgd. Maar nee, geen probleem, er was al een verkenningstochtje gemaakt en ze waren er beslist. Uitgedost met waadbroek tot mijn oksels (beetje overdreven achteraf voor zo'n klein beekje), winterjas en paraplu stortte ik me ook in dit waterballet.
 
We zagen ze onmiddellijk, de beekprikken, goed afgetekend op een zandige bodem. Een stuk of vijf, die met vloeiende bewegingen om elkaar heen kronkelden, takjes en steentjes versleepten of tegen elkaar aan in een liefdesomstrengeling leken te zweven. Een sierlijk waterballet met toeschouwers, al trokken ze zich van ons niets aan. Geen wonder ook, als je bedenkt dat ze maar een paar weken hebben om te paaien, dan wil je geen tijd verspillen aan pottenkijkers. Ook niet aan eten trouwens en dat doen ze dan ook niet. Dat de beekprik na het paaien sterft is dus niet zo verwonderlijk. Maar sterven op het hoogtepunt van je leven, zoals Ykelien droog opmerkte, heeft ook wel wat natuurlijk. Kort, maar wel groots en meeslepend leven.
 
Als we goed kijken zien we verderop meer paartjes en weer verderop opnieuw. Wat een bijzonder spektakel als je bedenkt dat de beekprik zich zelden laat zien en bovendien zeldzaam is.

Al doet het waterschap er alles aan om beken en sprengen beekprikvriendelijker te maken, kwetsbaar blijft de soort wel. Alle reden dus om ons weer voorzichting uit de voeten te maken. Al is het moeilijk om je van dit waterballet los te maken, zo bekoorlijk ziet het er uit. Romeo drukte me dan ook op het hart niet vertellen waar we hebben gestaan. En mocht u ze toch zien, ga dan niet het water in, vanaf de kant zijn ze ook heel goed te zien. Als je er maar oog voor hebt.