Initiatief tegen verspilling van de appeloogst + filmpje

In tien minuten ruïneerde een hagelbui de appeloogst van teler Robin van Lint. De supermarkt wil geen appels met butsen en inslagen, waardoor ze alleen nog voor een dumpprijs verkocht kunnen worden. Regelmatig laten telers ze dan maar aan de boom hangen.

Volgens Sanne Stroosnijder, voedselverspillings-expert aan de WUR, verspillen we in Nederland zo’n 2 miljard kilo voedsel per jaar. Ofwel, een file aan vrachtwagens vol eten van Utrecht naar Barcelona. Thibaud van der Steen, medeoprichter van het bedrijf ‘No Waste Army’ vindt dat daar verandering in moet komen. Zij schieten van Lint en zijn appels te hulp.

“Ze smaken fantastisch, maar er zitten teveel plekjes op, dus de supermarkt wil ze niet meer hebben”, vertelt van Lint. 80.000 kilo appels wachten in zijn koelcel op een nieuwe bestemming. “Ook voor de appelmoes of appelsap van grote merken zijn ze niet geschikt. Dit zijn namelijk Jonagold Red Prince appels. Als je die perst of pureert krijg je een rood eindproduct. Dat willen de grote producenten niet”, legt van Lint uit. “Daar komt nog bij dat deze appels als eersteklas appels geteeld zijn, dan reken je op zo’n 35 cent per kilo. Als product voor de verwerking krijg je er nog maar 9 cent per kilo voor. Als je kijkt naar de kosten van het oogsten, kun je ze dan beter aan de boom laten hangen.”

De voedselindustrie is dus niet ingericht op oogsten die getroffen worden door dit soort hagelbuien of andere weersomstandigheden. “Belachelijk”, vindt van der Steen. “Dat kan ook anders.” Zijn bedrijf koopt de producten van boeren, zoals van Lint, voor een eerlijke prijs. “Dat doen we in overleg”, aldus van der Steen. “Vervolgens zoeken we een producent die het product wel kan verwerken. De verwerkte producten stoppen we in boxen, die elk kwartaal naar onze abonnees en naar voedselbanken gaan”, legt van der Steen uit. “Van Lint’s appels worden uiteindelijk samen met een partij peren uit de Betuwe verwerkt tot heerlijk vers sap.”

“Binnen de lijntjes van de huidige voedselindustrie zijn dit soort initiatieven écht nodig”, vindt Stroosnijder. “Supermarkten zijn momenteel totaal niet flexibel in hun afspraken. Als vruchten bijvoorbeeld kleiner zijn dan afgesproken, of appelmoes rood is in plaats van geel, dan koopt de supermarkt het product niet. Ze zoeken gewoon een andere producent, desnoods in het buitenland”, legt Stroosnijder uit. “De afzetmarkt van zo'n bedrijf als dit is een stuk flexibeler. Zij verwerken producten waar een overschot van is en leveren eindproducten in een box aan consumenten. Daarin zijn geen eisen of afspraken over de inhoud van die box, en hoe de producten er kosmetisch uit zien.”

“Voor nu is dat fantastisch, maar uiteindelijk moet ook ons systeem veranderen”, besluit Stroosnijder. Ze benadrukt daarin het belang van samenwerking tussen consumenten, producenten, bedrijven en de overheid. “Als we graag willen, dan kan het anders” voegt van der Steen lachend toe. “Maar het begint wel met willen.”