Hoe zielig is een ‘huiler’?

Een jonge zeehond die door zijn moeder alleen is gelaten kan hartverscheurend huilen. Maar hoe zielig zijn deze dieren nou écht? Gedragsonderzoekers van de Rijksuniversiteit Groningen zoeken het uit.

Het onderzoek is gestart vanwege de voortdurende soap rond de zeehondenopvang, met name langs de Groningse waddenkust. Sinds voormalig ‘zeehondenmoeder’ Lenie ’t Hart vertrok bij haar oude opvangcentrum in Pieterburen, heerst er een richtingenstrijd. Het nieuwe management is veel terughoudender met de opvang. Zo min mogelijk en zo kort mogelijk opvangen, dat is nu hun devies. 

’t Hart en een aantal oud-werknemers zagen die nieuwe lijn niet zitten, en startten met een vergunning van de Rijksoverheid een nieuwe opvang in Termunten, relatief gezien vlakbij Pieterburen.

Inmiddels is die opvang alweer weer dicht. De gemeente stak er een stokje voor. Maar de stammenstrijd is nog niet beslecht. Tot op de dag van vandaag zitten her en der enkele pups in clandestiene opvang, omdat  ’t Hart en haar collega’s een ander idee hebben van ‘hulpbehoevende zeehondenpups’.

Maar hoe zielig zijn die huilende zeehondenpups nou écht? ‘Uit de eerste resultaten van ons gedragsonderzoek blijkt dat zeehondenmoeders hun pups vaak vele uren alleen laten, soms wel tot een hele dag aan toe!’, zegt de leider van het onderzoek, de Groningse hoogleraar gedragsbiologie professor Ton Groothuis. ‘Bovendien worden pups die even alleen zijn gelaten in de tussentijd vaak gezoogd door andere moeders. Ze kunnen het dus heel lang alleen rooien.’

Groothuis erkent dat het alleenlaten van een schreeuwende zeehondenpup soms niet meevalt. Het zijn nou eenmaal – figuurlijk gesproken! – aaibare dieren, met grote ogen. ‘Maar in de meeste gevallen doe je meer kwaad dan goed wanneer je een jong van de wadplaat plukt’, benadrukt Groothuis. ‘Een moeder blijft nog heel lang naar haar verdwenen jong zoeken. Bovendien doe je de populatie er ook geen goed mee. Die populatie groeit de laatste jaren enorm. Door zwakke dieren op te vangen verzwak je uiteindelijk ook de hele populatie. De enige reden om in het uiterste geval een dier op te vangen, is vanuit oogpunt van dierenwelzijn, maar daar moet je dus uiterst terughoudend mee zijn, blijkt uit ons onderzoek.’